Άρθρο του Ιωάννη Γεωργουλόπουλου

Διαχρονικά οι κυβερνήσεις εργάστηκαν για να ζήσουμε, όπως ζούμε σήμερα. Χωρίς ποιότητα ζωής, χωρίς εθνική αυτάρκεια, μεγαλώνοντας μέσα στις σύγχρονες φυλακές που είναι οι τσιμεντουπόλεις. Απομακρυσμένοι από την παράδοση της χώρας μας, από την ίδια τη φύση και μακριά από τον θεσμό της οικογένειας. Με έναν πρωτογενή τομέα στα όρια του αφανισμού και με ένα δημογραφικό να μας απειλεί ολοένα και περισσότερο.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από δάχτυλό μας. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Πρέπει να δοθούν εφόδια στους νέους να επιστρέψουν στα χωριά. Να υπάρξει πολιτική αποκέντρωσης. Να δημιουργήσουν οικογένειες. Να ασχοληθούν με τη γη τους. Εδώ και δέκα χρόνια η Ελλάδα ζει μια πρωτόγνωρη για την ιστορία της οικονομική και εθνική καταστροφή. Η συσσώρευση όλο και περισσότερων Ελλήνων στα μεγάλα αστικά κέντρα, ειδικά στην Αθήνα, σε συνδυασμό με την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση έχουν καταστήσει τη ζωή των Ελλήνων ανυπόφορη.

Η υπογεννητικότητα, η φυγή εκατοντάδων χιλιάδων νέων Ελλήνων στο εξωτερικό, η ερημοποίηση της υπαίθρου, θα μας οδηγήσουν πολύ σύντομα στο να γίνουμε μειονότητα μέσα στην ίδια μας την Πατρίδα, εργαζόμενοι για πολυεθνικές με χαμηλό μισθό, που θα φτάνει μόνο για να καλυφθούν κάποια έξοδα - όχι όλα – και χωρίς καμία ποιότητα ζωής.

Η λύση είναι η στήριξη της υπαίθρου, η δημιουργία βάσεων για μια σταθερή και οργανωμένη επιστροφή των νέων, η δημιουργία ευκαιριών για την ενασχόληση με την πρωτογενή παραγωγή και με τις παραδοσιακές καλλιέργειες. Μόνο έτσι θα οδηγηθούμε στην εθνική αυτάρκεια, ώστε να στα σταματήσουμε να εξαρτόμαστε από άλλους, όπως μας έχουν πείσει οι κυβερνώντες ότι πρέπει να γίνεται. Για να συμβούν, βέβαια, όλα αυτά, χρειάζεται μια εθνική επιλογή, χρειάζεται μια εθνική φωνή μέσα στη Βουλή, χρειάζεται μια εθνική κυβέρνηση. Χρειάζονται οι Έλληνες για την Πατρίδα.