Άρθρο του Δημήτρη Θεοδώρου
Ο φιλελληνισμός αναπτύχθηκε ως ένα ιδεολογικοπολιτικό, ρομαντικό κίνημα που γνώρισε μεγάλες διαστάσεις πριν και κατά την ελληνική επανάσταση του 1821. Ως τέτοιο, κατά κύριο λόγο προσέλκυσε μορφωμένους νεαρούς της υψηλής κοινωνίας της δυτικής Ευρώπης. Νέους που μεθυσμένοι από την ορμή της νιότης και το κάλλος της αρχαίας Ελλάδος που αγάπησαν μέσα από τις βιβλιοθήκες των αρχοντικών τους, έσπευσαν να πραγματώσουν την αγάπη τους αυτή πάνω στους λασπωμένους λόφους της Ρούμελης ή την φουσκωμένη θάλασσα γύρω από τον Μοριά. Οπλισμένοι με τη σφοδρή αυτή αγάπη τους, ταξίδεψαν αποστάσεις χιλιάδων χιλιομέτρων ξεπερνώντας τις απαγορεύσεις των ιδίων τους των χωρών αλλά και τις μεταξύ τους εθνικές αντιπαλότητες στον δρόμο προς μία επαναστατημένη Ελλάδα δίχως συντονισμό, οργάνωση ή προοπτικές ασφαλούς επιβίωσης. Ποιον από όλους αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους, που ανιδιοτελώς μόλις στη μετεφηβική τους ηλικία, άφησαν τους πλακόστρωτους δρόμους του Λονδίνου, τα αρχοντικά σπίτια του Παρισίου και τους τίτλους ευγενείας της Γερμανίας για να αγωνιστούν και να πεθάνουν αγωνιζόμενοι πάνω στις πεδιάδες της Άρτας και τις πλαγιές της Πελοποννήσου, θυμάστε το ελλαδικό κράτος να ονόμασε τιμητικά, αλλά έστω να χαρακτήρισε ως «ΕΛΛΗΝΑ»; Κανέναν! Όλοι αυτοί παραμένουν φιλ-έλληνες. Αφρικανοί λαθρομετανάστες όμως που επιβάλλουν ακόμα κλειτοριδεκτομές ή λαθρομετανάστες από την ανατολική Ασία που πρεσβεύουν την τζιχάντ, είναι όλοι τους «Έλληνες». Για αυτόν τον τίτλο που θα τους απονείμει ένα κομμάτι χαρτί, αρκεί μόνο να είναι -μερικώς- ελληνόφωνοι ή απλώς να μένουν εδώ για αρκετά χρονιά. Αν μάλιστα οι καθηγητές αποφασίσουν να κάνουν και τα παιδιά τους σημαιοφόρους τότε θα τιμηθούν από το Μέγαρο Μαξίμου, ο πρωθυπουργός της χώρας θα δηλώσει υπερήφανος για αυτή την κατάντια και γραικύλοι βουλευτές και δημοσιογράφοι θα τονίζουν ξανά και ξανά την... “ελληνικότητά” τους. Μα τι ειρωνεία, άνθρωποι που σε καθημερινή βάση εθίζουν το μυαλό του ελληνικού λαού στο δηλητήριο της ανθελληνικής προπαγάνδας διατυμπανίζοντας πως “δεν υπάρχει εθνική υπερηφάνεια”, “δεν έχει σημασία η φυλή ή η εθνότητα”, τώρα να υπογραμμίζουν αδιαλείπτως την εθνότητα ενός μαθητή, αθλητή κ.λπ. Ο πραγματικός λόγος είναι επειδή ξέρουν ότι είναι ψέμα. Γι’ αυτό και με τόσο πάθος το επαναλαμβάνουν. Δεν ονομάζουν τυχαία τους αλλοφύλους “Έλληνες”, παρά το πράττουν από απέχθεια στους πραγματικούς Έλληνες, απέχθεια προς την πραγματικότητα, απέχθεια προς τον ίδιο τους τον εαυτό, διότι δεν κατόρθωσαν να κοιτάξουν τον ελληνισμό κατά πρόσωπον και να λάβουν στις πλάτες τους το βαρύ φορτίο που συνεπάγονται οι αξίες του. Γι’ αυτό άλλωστε και τον υποβιβάζουν, για να πλήξουν τους πραγματικούς Έλληνες εξισώνοντάς τους ονοματολογικά με κάθε Μαροκινό, Αφγανό, Ζουλού και Μπαγκλαντεσιανό. Απαιτούν να αποκαλούνται όλοι Έλληνες, με απώτερο σκοπό (όπως και στη περίπτωση της Μακεδονίας μας) με την ευρεία χρήση του ονόματος, να διευρυνθούν και τα προαπαιτούμενα για την απόκτησή του. Αντιθέτως, ξένους που πολέμησαν και έπεσαν στο όνομα του Ελληνικού Έθνους δεν τους αναφέρουν συμβολικά με τον όρο “Έλληνες”. Αντ’ αυτού κάθε μέρα όλο και περισσότερο βυθίζουν στη λήθη και αποφεύγουν να τους τιμήσουν, αφαιρούν τα ονόματά τους από τα σχολικά βιβλία, από οδούς και πλατείες και στη θέση αυτών, προστίθενται ονόματα ανύπαρκτων νεκρών και δήθεν αγωνιστών της αριστεράς. Η υποκριτική αυτή επιλεκτικότητα, έχει μία και μόνο βάση όπως φαίνεται: τον αποτροπιασμό, για οτιδήποτε πραγματικά ελληνικό που τιμά και υμνεί το Έθνος μας. Έλληνα σε καθιστούν μόνο τα τέσσερα στοιχεία: ομόγλωσσον, ομόθρησκον, ομότροπον και, φυσικά, το όμαιμον, το οποίο κληρονομείς από τους παππούδες σου που για αιώνες το έχυναν πάνω στο ίδιο χώμα εκ του οποίου αναδύθηκαν οι πρώτοι μας πρόγονοι σύμφωνα με τις αρχαίες μας δοξασίες. Το ίδιο αίμα που περνά από γενιά σε γενιά εδώ και χιλιάδες χρόνια θα μεταδώσουμε κι εμείς στους απογόνους μας ή θα το χύσουμε αγωνιζόμενοι για την Πατρίδα.
