Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα καταιγισμό μέτρων και «μεταρρυθμίσεων», καθώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αναλάβει να προωθήσει με μεγάλη αποφασιστικότητα μετά τις εκλογές αυτό το «πρόγραμμα». Οι νόμοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον, με τον ρυθμό να είναι πολύ γρήγορος: Το γεγονός υποδηλώνει ότι στην ΝΔ έχουν καταλάβει καλά ότι «τώρα είναι η ευκαιρία», ο καταλληλότερος χρόνος, να περάσουν όσο περισσότερα νομοσχέδια μπορούν: Ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, φορολογικό, εργασιακό κ.λπ. περνάνε χωρίς πολλές αντιδράσεις και με σχετική άνεση μέσα στο κοινοβούλιο.
«Είμαστε οι καταλληλότεροι για την διακυβέρνηση, μας επέλεξαν οι ψηφοφόροι, θα εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας, ο λαϊκισμός φταίει για όλα, θα δώσουμε και άλλα επιδόματα, ξέρουμε ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε»: Αυτό είναι το κυβερνητικό «αφήγημα». Και από πίσω υπάρχει το «ακαταδίωκτο». Του οποίου δεν κάνει χρήση μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά όλο το πολιτικό σύστημα και οι μηχανισμοί του. Η ΝΔ και το 41% που επικαλείται (ξεχνώντας πάντα και πολύ βολικά γι’ αυτήν την μεγάλη αποχή από τις εκλογές, διότι -αν συνυπολογιστεί και αυτή- τότε το ποσοστό μικραίνει δραματικά…) εκφράζει με τον πιο κυνικό τρόπο τα συμφέροντα των ελίτ (εγχώριων και ξένων) που κανιβαλίζουν επί Ελληνικού εδάφους, χωρίς μέτρο και δίχως φραγμό.
Στην ουσία, δεν έχουμε μόνο ένα μνημονιακό καθεστώς. Πάνω στις πολλαπλές ήττες του Εθνικού και Λαϊκού παράγοντα τα προηγούμενα χρόνια, στήνεται μια άκρως επιθετική ισοπέδωση δικαιωμάτων και κατακτήσεων, ανασυγκρότηση του εγχώριου συστήματος (των ελίτ και του πολιτικού τους κόσμου, αλλά και όλου του νομικού και θεσμικού τους οικοδομήματος). Μια επιθετική ανασυγκρότηση που διαταράσσει και αναδιατάσσει όλες τις κοινωνικές σχέσεις. Κύριο στοιχείο αυτής της επιθετικής ανασυγκρότησης δεν είναι μόνο η οικονομική αφαίμαξη, αλλά και η διάλυση της κοινωνικής συνοχής, η αποτροπή κάθε ιδιαίτερης και σημαντικής αντίσταση από τον πληγωμένο Ελληνικό Λαό.
Στην πραγματικότητα, στην Ελλάδα επιχειρείται ένα ακόμα πείραμα. Για μια ακόμη φορά, η Χώρα μας χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο για αλλαγές που προορίζονται να εξαχθούν αργότερα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Πόσο αντέχει ένα (κοινωνικό) πειραματόζωο μια άκρως και συνολικά επιθετική πολιτική; Κυρίως, δοκιμάζεται η «αντοχή» μιας ολόκληρης κοινωνίας για να σηκώσει τις δαπάνες μιας μετάβασης (πράσινης, ενεργειακής, πολεμικής κ.λπ.), η οποία σχεδιάζεται να φορτωθεί στις πλάτες των Εθνών ολόκληρης της Ευρώπης. Το «πείραμα» στην Ελλάδα γίνεται σήμερα με όρους πλήρους ασυδοσίας από κυβερνητική πλευρά και σε μέτρο Ύβρεως.
Η κατάσταση εξελίσσεται με τέτοιο τρόπο που ο καθένας, πέρα από τον συνεχή εκφοβισμό και τον αγώνα που μόνος του κάνει για επιβίωση, δεν βλέπει φως από πουθενά, ούτε θρέφει κάποια ελπίδα καλυτέρευσης. Αυτό δημιουργεί ένα αίσθημα ανημποριάς και ματαιότητας κάθε συλλογικής, συντονισμένης προσπάθειας. Το «δεν την παλεύω άλλο» ακούγεται ολοένα και συχνότερα. Οι τάσεις φυγής ενισχύονται, ιδιαίτερα στους πιο νέους συμπατριώτες μας, που αναζητούν αλλού καλύτερους όρους επιβίωσης. Αν έλειπε η οικογενειακή αλληλεγγύη με τις ποικίλες εκφράσεις της δεν θα μπορούσε να εξηγηθεί το πως αντέχεται η όλη κατάσταση. Επομένως, η «ανθεκτικότητα» και η «οριακότητα» της κοινωνίας είναι το ζητούμενο. Στο πεδίο αυτό η καθεστωτική επίθεση στοχεύει στην κάμψη κάθε αλληλεγγύης και στο «κλείσιμο» του καθενός στον εαυτόν του και στο σπίτι του. Ο ατομικισμός να μπει στην θέση της κοινωνικότητας, να γίνει ο προθάλαμος ενός γενικευμένου «κοινωνικού» αυτοματισμού: Πλέον, μόνο οι «καπάτσοι», τα «γατόνια», οι «ξύπνιοι» θα είναι σε θέση να επιβιώσουν. Αυτοί που δεν θα νοιάζονται και δεν θα διστάσουν καθόλου να πατήσουν πάνω στα πτώματα των άλλων…
Το μακάβριο «πείραμα» προχωρά, αλλά δεν έχει φθάσει στην Καρδιά και στην Ψυχή. Υπάρχουν ακόμα αντισώματα ισχυρά. Οι πολλαπλές ήττες και η επιθετική ανασυγκρότηση έχουν οδηγήσει σε μια πολιτική συντηριτικοποίηση, αλλά όχι ακόμα σε μια κοινωνική συντηριτικοποίηση και σε έναν πόλεμο κανιβαλισμού του καθενός ενάντια στον άλλον.
Το αιτούμενο είναι η αντίσταση να ξεπεράσει ορισμένα ψυχολογικά χαρακτηριστικά, να κατανοηθεί η ανάγκη της σε κοινωνικό επίπεδο, να αποκτήσει και τα απαραίτητα πολιτικά χαρακτηριστικά. Βεβαίως, κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο. Κι αυτό, επειδή χρειάζεται ένα άλμα συνείδησης και ένα ισχυρό πολιτικό πρόταγμα που να συγκεντρώνει, να συσπειρώνει, να εμπνέει, να εκφράζει.
Κλειδί για κάτι τέτοιο είναι να συμπληρώσουμε το δικαίωμα στην Ζωή με το αίσθημα της Αξιοπρέπειας. Ζωή με Αξιοπρέπεια και απαίτηση να βαδίζουμε με αυτόν τον τρόπο ως Έλληνες, ως μέλη μιας Κοινωνίας και μιας Χώρας. Αξιοπρέπεια παντού, σε Εθνικό, σε Κοινωνικό, σε Προσωπικό επίπεδο.
Ζωή και Αξιοπρέπεια πορεύονται μαζί, ορίζοντας μια άλλη Πολιτεία. Μια άλλη πολιτική διαδικασία, μια άλλη κοινωνική πραγματικότητα. Τότε η αντίσταση αποκτά νόημα. Αυτό είναι το αιτούμενο, εδώ και τώρα, παντού και πάντα, να σταθούμε όρθιοι και να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι με δυνατό βλέμμα και καθαρή την συνείδησή μας. Ζωή και Αξιοπρέπεια, αυτό θα πρέπει να είναι το Νόημα της πορείας μας από εδώ και πέρα!
Γιώργος Μάστορας
