Με ηθελημένες ψευδαισθήσεις σχετικά με την στάση των «συμμάχων» της Ελλάδος, ούτε η πιθανότητα μιας επιθετικής κίνησης της Τουρκίας αποφεύγεται, ούτε το ενδεχόμενο οδυνηρής συρρίκνωσης κυριαρχικών δικαιωμάτων - ακόμα και εδαφικής ακεραιότητας - εξασφαλίζεται.
Αυτές οι δυο πλευρές, υποχωρητικότητα απέναντι στην Τουρκία και σκόπιμες ψευδαισθήσεις σχετικά με την στάση των «συμμάχων», έχουν αναχθεί στο μοναδικό δόγμα της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη και ολόκληρου του εγχώριου πολιτικού συστήματος.
Ο επίσημος πολιτικός κόσμος εμφανίζεται το τελευταίο διάστημα δήθεν ανήσυχος για την σημαντική αύξηση της έντασης στο Αιγαίο και την πιθανότητα ενός «θερμού καλοκαιριού», με αφορμή την τουρκική απαίτηση για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου. Δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι και αναλυτές αποδίδουν την ένταση στα οικονομικά αδιέξοδα του Ερντογάν και την υποτιθέμενη διπλωματική του απομόνωση σε προεκλογική περίοδο. Όμως, όλοι αυτοί «κατάπιαν την γλώσσα τους» με τις δηλώσεις Κιλιντσάρογλου, των «φιλοδυτικών» Κεμαλιστών, που υποσχέθηκαν στήριξη στον Ερντογάν στην περίπτωση που επιχειρήσει κατάληψη ή αποκλεισμό Ελληνικού νησιού. Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όσο, εξίσου σκόπιμα, αγνοείται ότι ο τουρκικός επεκτατισμός σε βάρος της Ελλάδος αποτελεί κοινό θεμέλιο λίθο όλων των πτερύγων του επίσημου πολιτικού κόσμου της Τουρκίας.
Οι σημερινές «ανησυχίες» της πολιτικής εξουσίας των Αθηνών αποσκοπούν αποκλειστικά στο να συγκαλυφθούν τα αποτελέσματα της υιοθέτησης της λογικής της υποχωρητικότητας, με την αναγνώριση «μαξιμαλιστικών βλέψεων», καθώς και η χρεωκοπία της μυστικής διπλωματίας του πρωθυπουργού και συνολικά της Ελληνικής διπλωματίας. Εξίσου σημαντικό είναι το να συσκοτισθεί η ανοχή της Δύσης, αν όχι το «πράσινο φως», έναντι των τουρκικών διεκδικήσεων με στόχο την συγκράτηση της Άγκυρας στην δυτική συμμαχία.
Έναντι των ορατών κινδύνων η εγχώρια πολιτική ελίτ πανηγυρίζει για την «στήριξη» των «συμμάχων» έναντι των τουρκικών προκλήσεων. Φτάσαμε, μάλιστα, στο σημείο να μεταδίδονται οι διεθνείς «αντιδράσεις» στις επιθετικές κλιμακώσεις της Τουρκίας μόνο κατά το μέρος που αποπροσανατολίζει και βολεύει. Έτσι, από τις δηλώσεις του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ προβλήθηκε μόνο το «η κυριαρχία της Ελλάδος δεν αμφισβητείται» ενώ πέρασε «στα ψιλά» η μόνιμη αμερικανική παραίνεση που «ενθαρρύνει τους ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους Ελλάδα και Τουρκία να συνεργαστούν για την διατήρηση της ειρήνης και της ασφάλειας στην περιοχή και για την επίλυση των διαφορών με διπλωματικό τρόπο», με την επισήμανση ότι «η Ελλάδα και Τουρκία είναι και οι δυο ισχυροί εταίροι και σύμμαχοι των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ».
Αντίστοιχα επιλεκτική ήταν η παρουσίαση των δηλώσεων τόσο της Γερμανίας όσο και των αξιωματούχων της ΕΕ. Όλες οι πλευρές «καταδικάζουν» με τις δηλώσεις τους τις απειλές της Τουρκίας, ταυτόχρονα όμως τις ακυρώνουν, συνιστώντας «διάλογο» με αντικείμενο παραχωρήσεις εδαφικής κυριαρχίας και δικαιωμάτων για εξευμενισμό της Τουρκίας. Άλλοτε για την συνοχή του ΝΑΤΟ κι άλλοτε για την εξυπηρέτηση των σχεδιασμών της ΕΕ. Παράλληλα, Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Βερολίνο και Βρυξέλλες αδιαφορούν παγερά για το τουρκικό αίτημα αποστρατιωτικοποίησης των απειλούμενων νησιών του Αιγαίου και πιέζουν ασφυκτικά την Αθήνα πετυχαίνοντας την μεταφορά κρίσιμων αμυντικών οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία.
Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η μεγάλη παγίδα που ηθελημένα έχει αποδεχθεί η Ελληνική πλευρά. Όπως τώρα, που για την συνοχή της δυτικής συμμαχίας πιέζεται να αποδεχθεί έναν «διάλογο» με τουρκικές προδιαγραφές, αντίστοιχα, κατά ή μετά από μια στρατιωτική κλιμάκωση, θα πιεστεί εκ νέου να αποδεχθεί τετελεσμένα και υποχωρήσεις «για την συνοχή του ΝΑΤΟ». Μάλιστα, τα μελλοντικά «επιχειρήματα» των «συμμάχων» έχει φροντίσει να ενδυναμώσει προκαταβολικά η εγχώρια πολιτική ελίτ, με ό,τι βεβαίως μπορεί να συνεπάγεται αυτό για όλα όσα τραγικά θα ακολουθήσουν…
Γιώργος Μάστορας
