Η ψυχική και ηθική κατάπτωση ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας, η εξαθλίωση, η παραβατικότητα, η νάρκωση, η εξάπλωση διεστραμμένων βίτσιων και ανομολόγητων ενστίκτων παρατηρούνται να έχουν εξάπλωση σε συνθήκες οικονομικής ανέχειας και κρίσης. Όπως και τώρα, όπου παίρνουν και πάλι τεράστιες διαστάσεις για πολλούς λόγους, που συνδέονται άρρηκτα με το τι έχει γίνει, ιδιαίτερα τα τελευταία 12 χρόνια, σε κοινωνικό, πολιτικό, πολιτιστικό, ψυχολογικό, οικονομικό επίπεδο. Να μερικές βασικές επισημάνσεις:
α) Το σοκ από την χειροτέρευση των υλικών συνθηκών ζωής και τις απίστευτες περικοπές που επιβλήθηκαν με τα εθνοκτόνα μνημόνια και την «εποπτεία», οδήγησε να μεγαλώσουν κι άλλο οι περιοχές της φτώχειας και της εξαθλίωσης, με αποτέλεσμα να αφεθούν κυριολεκτικά ανήμποροι και έρμαια διαφόρων εγκληματικών κυκλωμάτων οι πιο ανίσχυροι, οι πιο ευάλωτοι της κοινωνίας. Οι ανθρωποκτονίες, οι ληστείες, οι βιασμοί, η πορνεία, οι βιασμοί παιδιών αποτελούν δείκτες μιας βαθύτατης κρίσης. Είναι συμπτώματα και αποτέλεσμα εφαρμοζόμενων πολιτικών εγκατάλειψης ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας από την κρατική πρόνοια. Η παραβατικότητα, ο συμμοριτισμός, η οργανωμένη βία, η εγκληματικότητα ανθίζουν σε αυτό το περιβάλλον, γιγαντώνονται, γίνονται τρόπος ζωής και επιβίωσης.
β) Ο τρόπος ζωής, σχεδόν για το σύνολο του Ελληνικού Λαού, έχει αλλάξει σε πολύ σημαντικό βαθμό. Όχι μόνο αναφορικά με τους υλικούς όρους, αλλά και όσον αφορά τις πνευματικές, κοινωνικές, πολιτιστικές, ιδεολογικές συνθήκες. Η εργασία έχει τροποποιηθεί και επιμηκυνθεί πολύ, τα ωράρια και ο χρόνος επίσης, ο ατομικισμός έχει κάνει άλματα στην συνείδηση των ανθρώπων, δυναμώνει η πεποίθηση ότι δεν μπορεί να υπάρξει ένα καλύτερο μέλλον. Όλα αυτά αποδιοργανώνουν σε μεγάλο βαθμό την κοινωνική συνοχή, αλλά και την ατομική ψυχολογία. Παράλληλα, η διάψευση ελπίδων και προσδοκιών, η ήττα πολιτικών κινημάτων και εγχειρημάτων, η ανοικτή κρατική κοροϊδία, η ασυδοσία και το ακαταδίωκτο κεφαλαιοκρατών, συστημικού πολιτικού κόσμου, «ειδικών» κ.λπ. έχουν το αντίκτυπό τους.
γ) Υπάρχει και ένα νέο «ιδεολογικό» (ή καλύτερα ιδεοληπτικό) ζήτημα: Μια τεχνητά σκοπούμενη κατάργηση των ορίων και κάθε κανόνα σε πολλά φαινόμενα της φυσικής και κοινωνικής ζωής. Προβάλλεται και επιχειρείται να γίνει βίωμα τεχνικά, ή με την υποβοήθηση της «επιστήμης», ότι δεν υπάρχουν όρια στην Φύση και στην ανθρώπινη βιολογία, ότι δεν υπάρχουν όρια ηλικίας στην ζωή του ανθρώπου, ο οποίος θα μπορεί να κάνει στα 50-60-70-80 χρόνια του ότι έκανε στα 20 και στα 25… Προβάλλεται ότι δεν υπάρχουν μόνο δύο φύλα, η παιδικότητα αφήνεται ή παραβιάζεται σκληρά (παιδοφιλία και παιδική πορνεία, εθισμός στον συμμοριτισμό, διάλυση της οικογένειας, εγκατάλειψη του σχολείου, ανυπαρξία χώρων αγωγής και αναψυχής για το παιδί κ.ο.κ.). Η άρνηση κάθε ηθικής υπόστασης και η οριζόντια αναγωγή όλων των ζητημάτων σε υπόθεση «ελεύθερης επιλογής» και «δικαιώματος να διαθέσει όπως θέλει κανείς τον εαυτό του ή το σώμα του» διευκολύνει περαιτέρω την ηθική και πνευματική κατάπτωση. Ο κυρίαρχος «δικαιωματισμός» των ημερών μας αρνείται την ηθική καταδίκη αυτών των καταστάσεων, θεωρώντας την ως «αναβίωση ενός συντηρητισμού».
δ) Ενώ όλα αυτά αποτελούν συμπτώματα του βασικού γεγονότος και εκδήλωση, ότι δηλαδή νοσεί όλο το σύστημα (και όχι ένα μικρό μέρος του), γιγαντώνεται η επίσημη θεσμική και πολιτειακή υποκρισία, γίνονται κραυγαλέες προσπάθειες συγκάλυψης όλων όσων «γόνων» του συστήματος εμπλέκονται στον μηχανισμό της σαπίλας και της εξαθλίωσης.
Ο αγώνας ενάντια στον «κανιβαλισμό» του συστήματος περνά, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, μέσα από την αντίσταση που πρέπει να προβληθεί ενάντια στον εκφυλισμό, στην εξαθλίωση, στην σύγχρονη αμάθεια, αποβλάκωση και αφασία, ενάντια στην μετατροπή των ανθρώπων σε «σκουπίδια», ενάντια στην απουσία ηθικού και ποιοτικού οράματος, ενάντια στην πολιτιστική υποβάθμιση. Οι κοινωνικοί δεσμοί πρέπει να δυναμώσουν και να προτάξουν το συλλογικό και την ευθύνη, απέναντι στον ατομικισμό και στον ωχαδερφισμό. Η κοινωνία πρέπει να βρει τρόπους να παλέψει για να προστατευθούν τα θύματα του «κανιβαλισμού», να ενώσει όλες τις δημιουργικές δυνάμεις της, να δείξει, να απομονώσει και να τιμωρήσει όπως αρμόζει στους ενόχους. Ο Αγώνας για Ιδέες, Αξίες, Αρχές, Νόημα, Ηθική πρέπει να συμπληρώσουν την απαραίτητη Αντίσταση απέναντι σε ένα αντεθνικό και αντιλαϊκό σύστημα που νοιάζεται μόνο για τα στενά συντηρητικά του συμφέροντα και την τελική μετατροπή του ανθρώπου σε ανδράποδο. Ο «μετάνθρωπος», που οραματίζονται οι ελίτ, είναι μια μεγάλη αποκτηνωμένη (α)κοινωνία ανθρωποειδών.
Πρέπει να τους σταματήσουμε!
Γιώργος Μάστορας
