Η προσδιοριστική αναγκαιότητα της σύγχρονης εποχής συμπυκνώνεται στην φράση «αγώνας για την επιβίωση». Αυτό ήταν το σύνθημα-«σλόγκαν» μιας παλιότερης κριτικής που στηλίτευε την τάση παραίτησης από τα εθνικά και κοινωνικά προβλήματα, εν ονόματι ακριβώς του «αγώνα για την επιβίωση»: Ο «αστός», που αδιαφορεί χυδαία για τους κινδύνους που επιβουλεύουν το Έθνος, καθώς και για τις ανθρώπινες τραγωδίες εντός μιας εκμεταλλευτικής κοινωνίας, κλειδωμένος στο ιδιωτικό «εγώ» του αποθησαυρίζοντας συνθήκες επιβίωσης κι ας «καίγεται το σύμπαν». Αυτός ο αρχαίος και άδολος ρομαντισμός, έκφραση μιας όμορφης «ιδεοληψίας» ενάντια στην παθητικότητα και την αποχαύνωση, σήμερα, αν θέλει να διατηρηθεί ως ζωτικό ιδανικό της Ζωής πρέπει να παροχετευτεί στο αντίθετό του, να γίνει δηλαδή «αγώνας για την επιβίωση»!
Επιβίωση σήμερα σημαίνει όχι μόνο να ζεις με την έννοια ενός ανώτερου Ευ Ζην, αλλά και να διατηρείσαι εν ζωή και ακέραιος, να μην χάνεις τίποτα από την υπόστασή σου και να συνεχίζεις να υπάρχεις ως «άνω θρώσκω» με τα βασικά των προσδιορισμών του.
Ο μεταβιομηχανικός κόσμος της υπερτεχνολογικοποιημένης μετανεωτερικής αποδόμησης του ανθρώπου, είναι ακριβώς το πολιτισμικό κρεματόριο τής «ανθρώπινης κατάστασης», όχι απαραίτητα λόγω της χαμηλής ποιότητας ή διεφθαρμένης ηθικής συνείδησης των ελίτ, αλλά λόγω της ίδιας της σύστασής του. Αυτό πρέπει να κατανοήσουμε, και για να εμβαθύνουμε στην «συνείδηση της ιστορικής ζωής», αλλά και για να ξεπεράσουμε, ως «παιδική ασθένεια», την βαθιά αντιδραστική πολιτική λογική τής «ανάθεσης».
Γιατί, λοιπόν, αυτή η συστημική ενορχηστρωμένη «επίθεση στην ζωή» και σε ό,τι «παραδοσιακό της συλλογικής αναπαραγωγής»; Έτσι απλά, διότι ο μετανεωτερικός καπιταλισμός είναι μια οργανική μεταφεουδαρχία, ένα σύστημα λειτουργιών που βασίζεται στην απόλυτα ολιγαρχική συσσώρευση πλούτου με όρους πολιτισμικού μονοπωλίου και μετά «επιστροφής» ενός μέρους του για να «ζει» η «βάση» και να συνεχίζει να δουλεύει για το σύστημα, ταΐζοντάς το. Με άλλα λόγια, η ζωή δεν είναι αυτονόητη έννοια, αλλά θέμα βούλησης του εκάστοτε «δεσπότη» των θελήσεων.
Σήμερα, το κεντρικό πρόταγμα των ελίτ είναι η «δομική αναμόρφωση της ανθρώπινης φύσης», με όργανο την τελειοποιούμενη τεχνολογία. Στην περίπτωση αυτή, οι ελίτ, οι «πάνω», θεωρούν τους εαυτούς τους ιδιοκτήτες της ζωής των άλλων. Ο μεταβιομηχανικός καπιταλισμός δεν μπορεί παρά να είναι «νεοφεουδαρχικός», «αποανθρωποποιητικός» και «πλανητικός»: Μεσολαβώντας ριζικά την ανθρώπινη υπόσταση από την τεχνολογία, καταδικάζει την πλειοψηφία στην στέρηση, ισοπεδώνει τις διαφορές (έθνη, θρησκεία, φύλο κ.λπ.) για να απολυτοποιήσει τα πεδία εκμετάλλευσης, αλλά και λόγω της αντικειμενικής επίτασης του θεμελιωτικού ατομοκεντρισμού.
Ο σύγχρονος παγκοσμιοποιητικός καπιταλισμός λειτουργεί κανιβαλικά: «Καταβροχθίζει» τον άνθρωπο, όχι υπό την ξεπερασμένη μαρξιστική έννοια («κρέας για τα κανόνια» κ.λπ.), αλλά υπό την έννοια του φυσικού αφανισμού, όπως και υπό την έννοια των ποιοτικών όρων της ανθρωπινότητας. Ναι, το ζήτημα της Επιβίωσης είναι Κεφαλαιώδες και Κεντρικό στην επίκαιρη πολιτική ανάλυση. Όχι, ΑΥΤΗΝ την στιγμή, ο αγώνας δεν είναι ούτε για ένα αόριστο μέλλον, ούτε για μια «νέα Πολιτεία», ούτε για το «υψηλό πνευματικό επίπεδο», αλλά, ξεκάθαρα, για την Επιβίωση, για να επιζήσουμε σαν Έλληνες και Άνθρωποι με τους δικούς μας όρους Σκέψης, Συμπεριφοράς και Πολιτισμού, σε Προσωπικό, Κοινωνικό και Εθνικό Επίπεδο.
Στην Ελλάδα, το ζήτημα της Επιβίωσης τίθεται και γενικά, αλλά και με ειδικούς όρους: Κοινωνικός αφανισμός (βίαιη φτωχοποίηση με εντατικές συνθήκες φυσικής εξόντωσης), κρίσιμη απειλή για την εδαφική ακεραιότητα της Εθνικής Κυριαρχίας και Ανεξαρτησίας, επίταση του «πολιτισμικού ιμπεριαλισμού» με ταχύρρυθμη έκλειψη του Εθνικού πολιτισμικού προσώπου. Η Ελλάδα, όλο και περισσότερο χω(νε)μένη στον ρόλο της νέας αποικίας, ακολουθεί με «τυφλή αναγκαιότητα» την «μοίρα» της: «Αναδιαρθρώνεται», όχι μονοσήμαντα σαν «κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός», αλλά συνολικά σαν Εθνική και Ιστορικοπολιτισμική οντότητα εντός των δυναμικών τής παγκοσμιοποιητικής ισοπέδωσης και των καταστρεπτικών εξελίξεων στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής.
Η Ελλάδα, χωρίς εγγενείς «ορμές αυτοκαθορισμού», και υπό την χειραγωγική «ροπή αυτοτέλειας» όλου του εγχώριου συστημικού πολιτικού προσωπικού, έχει υπαχθεί σε ένα σχέδιο αποδομητικής «αναδόμησης», που μεταφράζεται σε οξύ ζήτημα επιβίωσης σαν αυτό που είναι.
Η βία της μικτής ολιγαρχίας που διαφεντεύει το «εθνικό σύστημα», όσον αφορά τους όρους απόσπασης και μεγιστοποίησης του κέρδους, και η βία του σύγχρονου καπιταλιστικού παραδείγματος, δρομολογούν ένα «πεπρωμένο» ιστορικής έκλειψης του «ελληνικού υποκειμένου». Κάθε άλλη προσέγγιση αναμοχλεύει εμφάσεις, εκφάνσεις και εκφράσεις που δεν λειτουργούν πειστικά στην συλλογική συνείδηση, αφού μόνο μια λογική «σοκ και δέους» μπορεί να «ταρακουνήσει» έναν Λαό «πεθαμένο» στο «κιτς» θέαμα, την πολιτική απάτη και τους καταναλωτικούς φαύλους κύκλους.
Ως Έθνος αντιμετωπίζουμε επείγον πρόβλημα τυπικής αναπαραγωγής: Οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάζονται, η δυσπραγία και η ανέχεια αυξάνονται δραματικά, η αιμορραγία στο εξωτερικό είναι ακατάσχετη, το δημογραφικό πρόβλημα επιδεινώνεται εφιαλτικά, η ψυχολογία - ιδεολογία της απογοήτευσης και του μηδενισμού των πάντων βαθαίνει συνεχώς, η εδαφική ταυτότητα απειλείται πλέον σοβαρά, η Εθνική Κυριαρχία έχει εξανεμιστεί σε ένα περιβάλλον «πεδίου βολής» υπό ξένο (ατλαντικό) έλεγχο. Πρέπει, λοιπόν, να (Συ)Στρατευτούμε σε στοχοπροσηλωμένο Αγώνα για την Σωτηρία του Έθνους, την διατήρηση Εν Ζωή της Πατρίδας και του Λαού. Μπαίνουμε σε «σκληρούς χειμώνες» και η σημειολογία της καθεστωτικής ρητορικής σηματοδοτεί μια σχεδιασμένη κοινωνικοπολιτισμική και φυσική «γενοκτονία». Όπως είπε και ο Πέτσας «όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει»… Ό,τι δεν θα «πεθάνει» θα είναι «ευνούχος» υπήκοος σε μια συρρικνωμένη Ελλάδα με «δικαιώματα» και «διαφορετικότητες», αλλά χωρίς Εθνική Ταυτότητα, χωρίς Συνείδηση Ιστορίας, χωρίς Αφομοιωμένη Λαϊκή Παράδοση, χωρίς Συλλογικό Υποκείμενο με Δυναμική Αυτοσυνειδησίας.
Βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη καμπή της σύγχρονης Ιστορικής Πορείας του Έθνους μας. Και καμιά δογματική συστημική ηλιθιότητα περί «αντιεθνικισμού», «αντιρατσισμού», «αντιφασισμού», «αντινατιβισμού» («αλατοπιπερομένο» πολλές φορές μέχρι… λύσσας με έναν χυδαίο «πατριωτισμό» του χειρίστου είδους, ύφους και ήθους) δεν θα αποσοβήσει την διάλυση του κοινωνικού ιστού μέσω της κατάρρευσης του Εθνικού Χώρου.
Γι’ αυτό, ο Αγώνας για Προσωπική, Κοινωνική, Εθνική Επιβίωση είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητος. Είναι Επιβεβλημένος!
Γιώργος Μάστορας
