Ο Σίσυφος, σύμφωνα με τη μυθολογία μας, ήταν γιος του Δία και της Αίγινας. Ιδρυτής της αρχαίας Εφύρας, γνωστή σήμερα ως Κόρινθος. Ένα από τα τέκνα του, ο Γλαύκος, υπήρξε ήρωας του Τρωικού πολέμου, υπερασπιζόμενος το Ίλιον σε μονομαχία με τον Αχαιό Διομήδη.
Ο μυθικός μας ήρωας, φημισμένος για την πονηρία του, όταν καταλάβαινε πως θα πέθαινε, συνεννοήθηκε με τη γυναίκα του να μην ακολουθήσει τα συνήθη ταφικά έθιμα. Εκμεταλλευόμενος αυτήν την δήθεν «παράλειψη», όταν ο Σίσυφος πήγε στον Άδη, παρακάλεσε την Περσεφόνη να ανέβει για τρεις ημέρες στον κόσμο των ζωντανών, ώστε να τακτοποιηθούν όλες οι εκκρεμότητες. Φυσικά ο Σίσυφος δεν επέστρεψε ποτέ.
Οι θεοί θύμωσαν κι όταν τελικά πέθανε μετά από χρόνια κι ο ψυχοπομπός Ερμής, ανέλαβε να τον συνοδεύσει στον Άδη, τον ανάγκασαν αιωνίως να ανεβάζει έναν τεράστιο ογκόλιθο στην κορυφή ενός βουνού κι ο τελευταίος αιωνίως να πέφτει ξανά στις παρυφές του.
Το κοπιώδες έργο της μετακύλισης του ογκολίθου στην ανηφορική πλαγιά του βουνού, ο Σίσυφος το έβγαζε εις πέρας χρησιμοποιώντας τόσο τη μυϊκή του δύναμη στα πόδια και στα χέρια του, όσο και το κεφάλι του.
Ας προσπαθήσουμε τώρα να αποσυνθέσουμε τον μύθο και να τον προσαρμόσουμε στη νεο-ελληνική πραγματικότητα.
Ο Σίσυφος, ως «σοφός» όπως δηλώνει και το όνομά του, αλλά και πανούργος, κατάφερε με τέχνασμα να ξεγελάσει όχι μόνο τους Θεούς, αλλά και τον Θάνατο. Η τιμωρία του, δεν είναι δυσβάσταχτη γιατί απαιτεί σωματική ρώμη, είναι δυσβάσταχτη γιατί είναι επαναλαμβανόμενη, γιατί είναι μάταιη, γιατί πρακτικά δεν προσφέρει τίποτα, ούτε στον ίδιο, αλλά ούτε και στον υπόλοιπο κόσμο.
Όπως είπαμε παραπάνω, ο Σίσυφος χρησιμοποιεί όλο του το σώμα, ακόμα και το κεφάλι του. Εδώ ακριβώς, βρίσκεται ο λόγος για τον οποίον γράφεται αυτό το άρθρο. Κι εξηγούμαι: οι Θεοί (άρχουσα τάξη), σαν να λέμε οι κυβερνώντες σήμερα, ανάγκασαν τον Σίσυφο σ’ ένα κοπιώδες έργο, το οποίο έχει βασικό στόχο να κρατά τη διάνοιά του απασχολημένη, να κρατά το μυαλό του απασχολημένο. Όχι επειδή η τιμωρία του ενέχει κάποια πνευματική διεργασία, αλλά διότι η εκτέλεσή της, δεν αφήνει περιθώρια συλλογισμού ή κάποιας άλλης νοητικής διαδικασίας. Είναι προσηλωμένος κάθε φορά στο να ανεβάσει τον ογκόλιθο στην κορυφή.
Ας σκεφτούμε τώρα τον Ελληνικό λαό ως Σίσυφο, καταδικασμένο και δέσμιο της τιμωρίας που τού έχουν επιβάλλει «οι Θεοί». Βουτηγμένος στη ματαιότητα της καθημερινότητάς του, επαναλαμβάνοντας τα ίδια πράγματα, παλεύοντας μόνο για την επιβίωσή του. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ποιος μπορεί να σκεφτεί, ποιος έχει όρεξη να το κάνει μετά από μία κουραστική ημέρα, ποιος μπορεί να κρίνει ή να ασκήσει πολιτική;
Δεν «πρέπει να σκεφτούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο», όπως προτείνει ο Αλμπέρ Καμύ (Γάλλος φιλόσοφος του 20ου αιώνος).
Ο Σίσυφος, οφείλει να σπάσει τα δεσμά της τιμωρίας που τού επεβλήθη, διότι ήταν αρκετά έξυπνος για να εφαρμόσει το τέχνασμά του. Οφείλει να θυμηθεί πως είναι γιος Θεού κι όχι οποιουδήποτε, αλλά του Πατρός όλων. Οφείλει να θέσει εν κινήσει τη διάνοιά του εκ νέου.
Άλλωστε, «ανάγκα και οι Θεοί πείθονται».
Ηλέκτρα Στεφανοπούλου
