Η τελευταία εβδομάδα είδε την επιτάχυνση εξελίξεων που φέρουν όλα τα «παραδοσιακά» χαρακτηριστικά των αρχικών φάσεων μιας σοβαρής πολιτικής κρίσης. Η ατμόσφαιρα θυμίζει την αλυσίδα πολιτικών τρανταγμάτων και εξελίξεων της περιόδου 1989-1993. Ο… υποκλέψας τού υποκλέψαντος, η εμπλοκή ΕΥΠ, η μετατροπή τής συνεργασίας σε σύγκρουση με εκδοτικά και ολιγαρχικά συμφέροντα, η σαπίλα του χώρου των ποδοσφαιρικών ομάδων, ο υπόκοσμος και η διαπλοκή του με το πολιτικό σύστημα, η μαφιοζοποίηση τής πολιτικής ζωής. Η ήδη βαριά υπόθεση των υποκλοπών που προέκυψε μέσα στο τελευταίο τρίμηνο, τώρα έχει μπει σε νέα φάση με όλο και πιό αμφίβολη την δυνατότητα διαχείρισής της από πλευράς κυβέρνησης. Εξελισσόμενες κινήσεις που δείχνουν να στριμώχνουν ασφυκτικά το περιβάλλον Μητσοτάκη.
Είναι φανερό ότι υπέρτερα κέντρα ρυθμίζουν την πολιτική σκακιέρα. Το σύστημα Μητσοτάκη μπορεί να διαθέτει «μεγάλα αυτιά», είναι όμως, όπως και άλλωστε και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ο ελάσσων εταίρος στην κατανομή ισχύος. Τέτοιου είδους προνόμια είναι υπό αίρεση και τελούν υπό χρονικούς περιορισμούς. Συγκρινόμενο με τον ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ διαθέτει πολύ οργανικότερα στηρίγματα και δεσμούς με την αμερικανική και την γερμανική πλευρά που δεν πρέπει να υποτιμηθούν. Όμως, σε κάθε περίπτωση, λέει πολλά αυτή η ελεγχόμενη παροχή πληροφοριών σε υπολογισμένες χορογραφημένες δόσεις προς διάφορες κατευθύνσεις. Με εξασφαλισμένες και τις δέουσες σιωπές, ιδιαίτερα εκείνες τις εκκωφαντικές τής «δικαιοσύνης». Επιπλέον, οι εγχώριες μυστικές υπηρεσίες εμφανίζονται εντελώς διάτρητες και υπό τον έλεγχο συγκεκριμένων «τρίτων», όπως άνετα προκύπτει ακόμα και από μια απλή ανάγνωση των όσων έχει πει σχετικά η κυβέρνηση, επιχειρώντας να χαράξει γραμμές στεγανοποίησης και άμυνάς της. Οι ΗΠΑ είναι η πιο εμφανής περίπτωση, αλλά όχι ο μόνος «κουμανταδόρος». Μέχρι και ουκρανική εμπλοκή έχει αναφερθεί…
Το μεταμνημονιακό καθεστώς παραχώρησης Εθνικής Κυριαρχίας θέτει τα όρια των κινήσεων συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης εντός του πλαισίου μιας εξασφαλισμένης συστημικής υποτελούς συναίνεσης. Όμως, άλλο γραμμή υποτέλειας και άλλο πολιτική αυτοκτονία. Έτσι, δεν παύουν να αναζητούνται, με συχνά σπασμωδικό τρόπο, σανίδες σωτηρίας για την αποφυγή ή έστω την χρονική μετάθεση μιας γενικευμένης πολιτικής – κοινωνικής - εθνικής κρίσης. Και τέτοιες κινήσεις τα τελευταία χρόνια (κινήσεις και της περιόδου ΣΥΡΙΖΑ και της περιόδου Σαμαρά-Βενιζέλου) οδηγούν σε μια ταλάντωση εκκρεμούς ανάμεσα στα αλληλοσυγκρουόμενα δυτικά κέντρα. Ανάμεσα σε ΗΠΑ και Γερμανία βασικά, αλλά και με μια διακύμανση των σχέσεων με την Γαλλία.
Επομένως, στο ερώτημα «ο Μητσοτάκης σε απόσυρση ή σε επιτροπεία;» δεν μπορεί να υπάρχει άμεση κατηγορηματική απάντηση. Σίγουρα όμως, βαρύνουν και κάποιοι ιδιαίτερα σημαντικοί παράγοντες σχετικά με τους χρονικούς ορίζοντες των επιλογών. Πρώτα από όλα, η βέβαιη κυβερνητική φθορά από την οικονομική ύφεση και από την αναμενόμενη δυσμενή εξέλιξη τού χρέους, λόγω αύξησης του κόστους δανεισμού και επιπλέον, η εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία και της συναρτώμενης με αυτόν δομικής κρίσης της ΕΕ, που θα επηρεάσει αναγκαστικά τα χρονικά πλαίσια των αναδασμών και ανακατανομών ισχύος στην Ανατολική Μεσόγειο και Βαλκάνια.
Σε όλη αυτήν την κατάσταση, οι Έλληνες Εθνικιστές, με τη νυν πολιτική τους έκφραση, οφείλουν να μην είναι απλοί θεατές, αλλά οι πιο δημιουργικοί εκφραστές των εξελίξεων που θα έρθουν.
Γιώργος Μάστορας
