Γράφει η Αγγελική Βαλαβάνη Ντρίκου

Μετά την επιθυμία της επιστημονικής κοινότητας για επιστροφή στην «καθημερινότητα» και την δια ζώσης εκπαίδευση, παρατηρούμε πληθώρα φοιτητών να  βρίσκονται ξανά πίσω στις πανεπιστημιακές αίθουσες . Ποια είναι όμως η διαφορά σήμερα, μετά την πανδημία του κορωνοϊού και τις αλλαγές που αυτή επέφερε;

Η διαφορά έγκειται στην διάκριση των ανεμβολίαστων και εμβολιασμένων φοιτητών.

Παρατηρούμε, πως τον Αύγουστο του 2021 το ποσοστό των εμβολιασμένων  φοιτητών ανέρχεται στο 24% σε αντίθεση με σήμερα, όπου το ποσοστό αυτό ξεπερνά το 90%. Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, πως η πλειονότητα των φοιτητών, σχεδόν έναν μήνα μετά την έναρξη των μαθημάτων, οδηγήθηκε σε έναν «αναγκαστικό» εμβολιασμό, προκειμένου να έχει την δυνατότητα να συμμετέχει σε μια «ανοιχτή», «ελεύθερη» εκπαίδευση. Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους φοιτητές, οι οποίοι δεν δέχονται να ακολουθήσουν το πλήθος;

Σχεδόν σε όλες τις σχολές της ελληνικής επικράτειας, ελέγχονται πιστοποιητικά εμβολιασμού, rapid tests ή και PCR, τα οποία σε περίπτωση που δεν κατέχονται από τους φοιτητές, μπορούν να οδηγήσουν ακόμη και στην απαγόρευση της εισόδου τους στα κτήρια των πανεπιστημιουπόλεων, καθώς και στις αίθουσες των  σχολών.

Εκτός αυτού, δεν είναι λίγοι οι καθηγητές, οι οποίοι δεν δέχονται να παρευρίσκονται στις ίδιες αίθουσες με ανεμβολίαστους φοιτητές, ενώ παράλληλα δεν εξακολουθούν να παραδίδουν μαθήματα εξ’ αποστάσεως για όσους δεν έχουν την δυνατότητα να παρακολουθούν μαθήματα στις αίθουσες των σχολών, εξαιτίας του γεγονότος πως είναι ανεμβολίαστοι. Από την άλλη, έχει γίνει φανερό από φοιτητές, πως με την έναρξη των μαθημάτων δεν είναι λίγοι οι καθηγητές, οι οποίοι ρωτούν ποιοι από τους παρευρισκόμενους έχουν ήδη εμβολιαστεί, ενώ πολλές φορές μάλιστα, τους επιβραβεύουν γι’ αυτή τους την πράξη.

Σημαντικό παρουσιάζεται και το ζήτημα της λέσχης, όπου φαίνεται κι εκεί η «δεδομένη», θα λέγαμε, πλέον, διάκριση των φοιτητών. Όπως έχει αναρτηθεί στα site των περισσότερων πανεπιστημίων, προκειμένου να λάβουν το καθιερωμένο μεσημεριανό τους γεύμα, οι φοιτητές θα πρέπει να επιδεικνύουν μαζί με το φοιτητικό τους πάσο και το πιστοποιητικό εμβολιασμού. Για τους φοιτητές όμως που παρουσιαστούν ανεμβολίαστοι, δίνεται το γεύμα «στο χέρι», το οποίο αναγκάζονται να λάβουν σε εξωτερικό χώρο, εκτός της λέσχης.

Καταλήγοντας, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, πώς είναι δυνατόν, να είναι τόσο αυστηροί οι περιορισμοί σε όλους τους ανεμβολίαστους φοιτητές την ίδια  στιγμή που το ίδιο το κράτος δεν αντεπεξέρχεται στις δικές του υποχρεώσεις όσον αφορά την καθαριότητα και απολύμανση των αιθουσών ή και, ενδεχομένως, την οικονομική υποστήριξη όλων αυτών των φοιτητών, οι οποίοι αναγκάζονται εβδομαδιαία να δίνουν ένα μεγάλο ποσοστό του οικογενειακού εισοδήματος στην παροχή μοριακών και rapid test.

Ο τομέας της εκπαίδευσης, αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους τομείς στην ζωή ενός νέου σήμερα, διψασμένου για την γνώση του αντικειμένου που τον αφορά αλλά και ανήσυχου για όλα αυτά που τον περιμένουν την στιγμή που θα βγει στην αγορά εργασίας. Πως, λοιπόν, εμείς, ως πολιτικοί, επιστήμονες, γονείς, πρώην φοιτητές αλλά και πολίτες, γενικότερα, θα αποτρέψουμε έναν νέο να ακολουθήσει ελεύθερος το όνειρό του;