Καταρχήν επιτρέψτε μου να αποκαλύψω μια μεγάλη απάτη του σάπιου πολιτικού συστήματος. Ονόμασαν τον πόλεμο κατά των συμμοριτών «εμφύλιο» για λόγους κομματικού συμφέροντος. Για μερικούς αμφίβολες ψήφους από αριστερά κατήργησαν όλους τους εορτασμούς και τα μνημόσυνα για τους αγώνες του Έθνους εναντίον των ανθελλήνων προδοτών.
Τις ονόμασαν «γιορτές μίσους».
Για τον χαρακτηρισμό του πολέμου μεταξύ Ελλήνων Πατριωτών και ξενοκίνητων κομμουνιστών, η ελληνική πολιτεία και η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μέχρι το 1974 ήταν κατηγορηματικοί. Τον χαρακτήριζαν συμμοριτοπόλεμο. Μετά την μεταπολίτευση ο όρος «εμφύλιος» χρησιμοποιήθηκε για κομματικούς λόγους. Η λεγόμενη «δεξιά» τον χρησιμοποίησε προς άγραν ψήφων από την αριστερά και οι κομμουνιστές για να ξεπλύνουν τα εγκλήματά τους.
Την επίσημη απάντηση έδωσε το πόρισμα της Ειδικής Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών στον ΟΗΕ (23/5/1947), το οποίο ανέφερε:
«Επί τη βάσει των γεγονότων, τα οποία διεπίστωσεν η ιδία η Επιτροπή, κατέληξεν εις το συμπέρασμα, ότι η Γιουγκοσλαβία και εις μικροτέραν έκτασιν αι Αλβανία και Βουλγαρία υποστηρίζουν τον ΣΥΜΜΟΡΙΑΚΟΝ πόλεμον εν Ελλάδι. Οι βόρειοι γείτονες της Ελλάδος επιχειρούν να δημιουργήσουν και να υποδαυλίσουν αυτονομιστικήν κίνησιν εν Μακεδονία με σκοπόν την τελικήν απόσπασιν της Μακεδονίας από την Ελλάδα…».
Ο συμμοριτοπόλεμος – το τέλος του οποίου σφραγίστηκε στον Γράμμο και στο Βίτσι στα τέλη Αυγούστου 1949- υπήρξε η κορύφωση της κομμουνιστικής ανταρσίας, ο «Τρίτος Γύρος», που ξεκίνησε στις 31 Μαρτίου 1946, με επίθεση συμμοριτών στον Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου. Επρόκειτο για την πιο οργανωμένη επιδρομή των σλαβοκομμουνιστών για την υποδούλωση της Μακεδονίας και της Θράκης μας.
Ξεκίνησε με εντολή του «πατερούλη» Στάλιν.
Ο αιμοσταγής δολοφόνος ενεθάρρυνε την ανταρσία μέσω του Τίτο, με σκοπό τον διαμελισμό της Ελλάδος. Επεδίωκε την δημιουργία ξεχωριστού κομμουνιστικού κράτους στην Βόρειο Ελλάδα (στα πρότυπα της Βορείου και Νοτίου Κορέας, της Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας κ.τ.λ.). Το κράτος αυτό θα το παρέδιδε μετά στον Τίτο ως δώρο, για να το ενσωματώσει στην «Ομόσπονδη Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Η Βουλγαρία θα ελάμβανε ως δώρο την Θράκη, για να έχει την πολυπόθητη έξοδο στο Αιγαίο. Η δε Αλβανία, θα ελάμβανε την Ήπειρο.
Το τέλος του συμμοριτισμού, γράφτηκε με ανεξίτηλο μελάνι, τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου 1949, στον Γράμμο και στο Βίτσι, με την μεγάλη νίκη του Ελληνικού Στρατού. Επιχειρήσεις ΠΥΡΣΟΣ Α και Γ στον Γράμμο και ΠΥΡΣΟΣ Β στο Βίτσι.
Πυρσός Α΄ (2-8 Αυγούστου) Σποραδικές παραπλανητικές επιθέσεις στον Γράμμο.
Πυρσός Β΄(10-16 Αυγούστου): Κύρια ενέργεια στο Βίτσι.
Πυρσός Γ΄ (24-30 Αυγούστου): Αποφασιστική ενέργεια στον Γράμμο, με σκοπό την κατάληψή του και την εξόντωση ή αιχμαλωσία των κομμουνιστικών ανταρτικών δυνάμεων.
Οι εθνικές δυνάμεις είχαν συγκεντρώσει 180000 άνδρες που αποτελούνταν από 2 Σώματα Στρατού τα οποία απαρτιζόταν από: 7 Μεραρχίες Πεζικού, 1 μεραρχία ΛΟΚ) που περιλάμβανε τις VIII, I, X, II, III μοίρες καταδρομών, 2 ανεξάρτητες Ταξιαρχίες και 14 ελαφρά τάγματα πεζικού, 150 περίπου πεδινά και ορειβατικά πυροβόλα, πλήθος αεροπλάνων και 200 άρματα μάχης.
Οι κομμουνιστοσυμμορίτες είχαν 6.500 μαχητές στον Γράμμο και 8.500 στο Βίτσι και 2.500 σε εφεδρεία στο αλβανικό έδαφος και πίστευαν ότι θα καταφέρουν να εμπλέξουν τον εθνικό στρατό σε πόλεμο φθοράς και ελιγμών. Κατείχαν επίσης 45 ορειβατικά πυροβόλα, 15 αντιαεροπορικά και 27 αντιαρματικά.
Ο Στρατός μας υπό την σκέπην της Θεοτόκου, εκτελώντας τις διαταγές της κυβερνήσεως του κεντρώου Θεμιστοκλή Σοφούλη επετέθη και συνέτριψε τους κομμουνιστοσυμμορίτες στα τελευταία προπύργιά τους. Πρέπει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση εκείνη στηριζόταν από όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας πλην κομμουνιστών.
Οι γενναίοι μαχητές μας ανήκαν σε διάφορα κόμματα και δεν ήταν "φασίστες", όπως τους αποκαλεί το ΚΚΕ. Πολέμησαν εναντίον των συμμοριτών και οι παρασυρθέντες, αλλά ανανήψαντες "αντάρτες".
Οι απώλειες κατά τον συμμοριτοπόλεμο μεγάλες και από τις δύο πλευρές. Από τον Ελληνικό Στρατό νεκροί 15.000 και 5.000 από τον άμαχο πληθυσμό. 32.500 τραυματίες και 4.000 αγνοούμενοι. Από τους συμμορίτες 50.000 νεκροί. Οι τραυματίες δε μπόρεσαν να υπολογιστούν. Από τον Στρατό συνελήφθησαν ή παραδόθηκαν 42.500 Κ/Σ. Οι υλικές ζημίες τεράστιες.
Τι θα γινόταν εάν επικρατούσαν οι συμμορίτες;
Να αναφέρουμε περιληπτικά:
Εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια Έλληνες, θα εξοντώνονταν στα ελληνικά «Γκουλάγκ» στα πρότυπα της Σιβηρίας. Σε κάθε περίπτωση, η κομμουνιστική περιπέτεια θα κατέρρεε το 1990 και εκατομμύρια ρακένδυτοι και πειναλέοι Έλληνες θα εγκατέλειπαν την ρημαγμένη πατρίδα και θα ζητούσαν την τύχη τους ως λαθρομετανάστες στις χώρες της Δύσεως, όπου θα ζούσαν κυνηγημένοι κάνοντας δουλειές του ποδαριού. Οι δε Ελληνίδες, θα κατέληγαν στα μπαρ και στους κακόφημους οίκους των ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Με λίγα λόγια, θα ήμασταν οι Αλβανοί της Ευρώπης.
Το άθλιο μεταπολιτευτικό πολιτικό καθεστώς που μας επεβλήθη το 1974, με μια σειρά ενεργειών του παρέδωσε την εξουσία στους κομμουνιστές. Αυτό που το 1946-49 δεν πέτυχαν με τα όπλα, τους προσφέρθηκε από τους πολιτικάντηδες.
Οι ηττημένοι συμμορίτες που κατέφυγαν στο παραπέτασμα, επέστρεψαν νικητές και τροπαιούχοι το 1974 με πρόσκληση του ¨εθνάρχη» Καραμανλή.
Η νίκη στο Γράμμο και στο Βίτσι ήταν νίκη του Ελληνικού λαού, με την οποία κέρδισε την Ελευθερία και την Δημοκρατία.
Αιωνία η μνήμη των Αξιωματικών και Οπλιτών του Στρατού μας που έπεσαν στον Γράμμο και το Βίτσι «υπέρ βωμών και εστιών».
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ,
ΖΗΤΩΣΑΝ ΑΙ ΕΝΟΠΛΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ,
ΖΗΤΩ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ.
Δημήτριος Βαλασίδης
Συνταγματάρχης εα, Οικονομολόγου, ΜΒΑ-Συγγραφέα.
