Σε καθημερινή βάση «βομβαρδιζόμαστε» από καταιγισμό ειδήσεων για βιασμούς που γίνονται σε όλη την Χώρα. Τα ΜΜΕ, για τους δικούς τους λόγους, διογκώνουν υπέρμετρα το ζήτημα, μετατρέπουν εσκεμμένα τον τηλεθεατή - αναγνώστη σε κάτι σαν «μπανιστιρτζή» των αποτρόπαιων εγκλημάτων, ενώ μοιάζει σχεδόν σαν να διαφημίζεται ο τρόπος που μπορεί κάποιος να κάνει χρήση του διαδικτύου για να ικανοποιήσει διεστραμμένες σκέψεις και ορέξεις. Άλλωστε, η εμπορευματική και ψηφιακή κοινωνία προσφέρουν όλα τα «προϊόντα», ενώ το διαδίκτυο πραγμάτων θα λύνει την αναγκαία διασύνδεση πελατείας και κυκλωμάτων για την πραγματοποίηση του «εμπορεύματος». Φαίνεται ότι εδώ ισχύουν, με τον πλέον κυνικό και πρόστυχο τρόπο, τα σχήματα «προσφορά και ζήτηση», «ο νόμος της αγοράς», «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο»…
Με την κατεργασία λιτότητας – μνημονίων - ανατίναξης όλων των ισχνών δομών κοινωνικής μέριμνας που υπήρχαν, με την εγκατάλειψη ολόκληρων περιοχών - γειτονιών, με την φτωχοποίηση και τον εγκλεισμό λόγω πανδημίας, ήταν αναμενόμενο να αυξηθούν οι σκοτεινές πλευρές της κοινωνίας, ο υπόκοσμος, η παραβατικότητα, η εγκληματικότητα, η εκπόρνευση. Όπως είναι αναμενόμενο να έχουν εκτιναχθεί οι ψυχικές ασθένειες σε μεγάλο φάσμα του πληθυσμού, γεγονός που ακόμα υποτιμάται και δεν απασχολεί όπως θα έπρεπε.
Σε ό,τι αφορά τα ειδεχθή γεγονότα στον Κολωνό, είναι ολοφάνερο ότι μπροστά στα μάτια μας συντελείται ένα τεράστιο «δούλεμα». Ο βιαστής - προαγωγός τυγχάνει να είναι παράγοντας κομματικός της ΝΔ, να κάνει χρήση των «κοινωνικών» σχέσεων που είχε με αρκετούς κυβερνητικούς παράγοντες, και αυτή η πλευρά ούτε τονίζεται, ούτε ερευνάται. Η λίστα των 213 ονομάτων δεν αποκαλύπτεται, με πολύ αργό ρυθμό εντοπίζονται ορισμένα «μικρά ψάρια», ενώ πυκνώνουν οι καταγγελίες ότι συγκαλύπτονται άλλα ονόματα, που πιθανόν να έχουν σχέσεις με κυβέρνηση, κρατικούς θεσμούς, δημοσιογραφία, επιχειρηματίες κ.ο.κ.
Διογκώνεται η σαπίλα, και αυτό επηρεάζει και μέρος της κοινωνίας. Η κοινωνία όμως είναι πολλαπλά κατακερματισμένη, εγκαταλελειμμένη όσο ποτέ άλλοτε, με διαλυμένες δομές, χωρίς έκφραση και δυνατότητα αντίδρασης, χωρίς ελπίδα και προοπτική. Η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού βλέπει και αισθάνεται ότι κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή, ότι η επισφάλεια είναι μόνιμος όρος, ότι η επιβίωση δυσκολεύει, ότι οι νέες γενεές αντιμετωπίζουν πολλά αδιέξοδα. Παράλληλα, βλέπει και νιώθει την ασυδοσία, την αλαζονεία, το «ακαταδίωκτο» που έχουν οι ελίτ και το κράτος τους (δικαστική εξουσία, ΜΜΕ, κ.λπ.), ενώ καταλαβαίνει ότι υπάρχει μια «σύσφιξη» των ελίτ με τον υπόκοσμο και ένα νέο παρακράτος που έχει δημιουργηθεί.
Από ποιον να ζητήσει η κοινωνία προστασία σε τέτοιες συνθήκες; Μπορεί να διανοηθεί κανείς τι προϋποθέσεις χρειάζονται και τι θα σήμαινε μια πραγματική Κάθαρση, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα; Τι χρειάζεται για να καθαρίσει η «κόπρος του Αυγεία»; Αναζητείται εσπευσμένα μια απάντηση που να εμπλέκει την κοινωνία ενεργητικά - ευεργετικά σε κίνηση, σε αντίσταση, σε επανανοηματοδότηση Αρχών και Αξιών.
Γιώργος Μάστορας
