Η στρατιωτική συμφωνία Ελλάδος - ΗΠΑ κυρώθηκε από την Ελληνική Βουλή με 181 ψήφους, με ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να διαφωνούν όχι για την ουσία, αλλά για τις λεπτομέρειες της συμφωνίας και το αποτέλεσμα των όποιων διαπραγματεύσεων, στην βάση πάντα της από κοινού σύμπνοιας για την αναγκαιότητα επίτευξης των γενικών αξόνων της συμφωνίας. Στην πραγματικότητα, όλη η «ένταση» αφορούσε όχι τον στρατηγικό προσανατολισμό της εξωτερικής μας πολιτικής, όπως θα επέβαλε η κοινή λογική, αλλά την διαπραγματευτική ικανότητα των κοινοβουλευτικών κομμάτων και την αποτίναξη της από κοινού ευθύνης για την πλήρη παράδοση της Χώρας στα συμφέροντα των ΗΠΑ και μάλιστα άνευ κανενός ουσιαστικού ανταλλάγματος.
Από μεριά της ΝΔ, ο Μητσοτάκης παρουσίασε την συμφωνία ως «ιστορική νίκη της χώρας» (!), αφού επιτυγχάνει την διεύρυνση των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο και παράλληλα (υποτίθεται ότι) μετατρέπει την Ελλάδα σε βασικό συνομιλητή τους στην περιοχή. Επίσης, δεν παρέλειψε, καθ’ όλη την διάρκεια των τοποθετήσεών του, να «θυμίζει» πως η συγκεκριμένη συμφωνία, αποτελεί άμεση απόρροια των κινήσεων της προηγούμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη μεριά, ο ΣΥΡΙΖΑ, δια στόματος Τσίπρα, στάθηκε στην επ’ αόριστον διάρκεια της συμφωνίας, αποφεύγοντας όμως να απαντήσει στο αν προτίθεται πρωτίστως να την ακυρώσει εφόσον επανεκλεγεί ως πρωθυπουργός. Όσο για τις αντεγκλήσεις με την ΝΔ, ότι η συμφωνία αποτελεί συνέχεια της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, η όποια διαφορά εντοπίστηκε στην «ποιότητα» διαπραγμάτευσης.
Εν ολίγοις, η Ελλάδα δεν χρειάζεται στιβαρή πολιτική υπέρ του Εθνικού Συμφέροντος, αλλά έναν καλό διαπραγματευτή - «ντίλερ», που απλώς να μπορεί να μοιράζει αποτελεσματικά τα «προικιά» της Χώρας. Αυτό που ίσως είχε περισσότερο ενδιαφέρον στην Ολομέλεια της Βουλής, είναι ο ρόλος που παίζει ο αμερικανικός παράγοντας (διαμέσου ακόμη και του Αμερικανού πρέσβη) στις τοποθετήσεις των συστημικών κομμάτων. Δεν είναι μόνο η τοποθέτηση Μητσοτάκη, που θέλει τον Τσίπρα να πήρε… άδεια από τον Τζέφρι Πάιατ «να πει και δυο κουβέντες παραπάνω», αλλά το βασικότερο είναι η σύμπνοια όλων των συστημικών κομμάτων στην ανάδειξη των ΗΠΑ και της Δυτικής Συμμαχίας ως μοναδικό εγγυητή της ύπαρξης μας.
Το γεγονός είναι ότι η Χώρα δένεται ασφυκτικά, χωρίς κανένα ουσιαστικό αντάλλαγμα, σε ένα επιθετικό άρμα που δεν αναζητεί απλώς φυλάκια, αλλά ορμητήρια για ακόμη μεγαλύτερες αναστατώσεις που εντείνουν τις αποσταθεροποιητικές στάσεις και τους κινδύνους σε ολόκληρη την περιοχή. Την ώρα που η Ελλάδα θεωρεί τον εαυτό της ως «δεδομένο σύμμαχο» των ΗΠΑ, η Τουρκία πράττει αυτό που πρέπει προκειμένου, για μια ακόμη φορά, να καταφέρει να αποσπάσει από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αυτό που θέλει.
Γιώργος Μάστορας
