Γράφει η Μαρία Λαχανά
Το διαχρονικό όνειρο κάθε εργαζόμενου και το σύνθημα πίσω από τα μοιραία γεγονότα του Μαΐου του 1886,στο Σικάγο των ΗΠΑ, όπου έλαβε χώρα η πρώτη μαζική απεργία και διαδήλωση εργατών που πνίγηκε στο αίμα και ενέπνευσε δεκάδες άλλες παγκοσμίως. Ειδικότερα στην Ελλάδα, η πρώτη απεργία γίνεται από τους καπνεργάτες στη Δράμα την Πρωτομαγιά του 1888,με αίτημα τις δέκα αντί για δώδεκα ώρες εργασίας. Ο Σοσιαλιστικός Σύλλογος του Καλλέργη διοργάνωσε συγκεντρώσεις κάθε πρωτομαγιά για τρία συνεχόμενα χρόνια,μεταξύ 1892-1894, ζητώντας οκτάωρη εργασία, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση εργατών. Η τελευταία οδήγησε στη σύλληψη του ιδίου αλλά και δέκα διαδηλωτών.
Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφερθεί ότι η θέσπιση του οκταώρου είχε ξεκινήσει ήδη από το 1919 με το Διεθνές Γραφείο Εργασίας της Γενεύης, όπου υπογράφηκε η Διεθνής Σύμβαση Εργασίας για το Οκτάωρο,η οποία κυρώθηκε στην Ελλάδα το 1920. Από το 1921 άρχισε να εφαρμόζεται προσωρινά η οκτάωρη εργασία για τους ηλεκτροτεχνίτες και τους τροχιοδρομικούς. Αργότερα, το 1932 επί Ελευθερίου Βενιζέλου, ψηφίστηκε Προεδρικό Διάταγμα που αφορούσε οκτάωρη εργασία ημερησίως ή σαράντα οκτώ ώρες εβδομαδιαίως. Στην πραγματικότητα όμως δεν είχε ουσιαστική εφαρμογή καθώς υπήρχαν αρκετά "παραθυράκια" που έδιναν τη δυνατότητα στους εργοδότες να απασχολούν νόμιμα υπαλλήλους πέραν του ορίου αυτού και δεν κάλυπτε αρκετούς κλάδους εργασίας. Εν τέλει, η επέκταση του οκταώρου σχεδόν σε όλους τους κλάδους εργασίας ολοκληρώθηκε και εφαρμόστηκε πολύ πιο αυστηρά επί Ιωάννη Μεταξά.
Η κορύφωση των εργατικών διαδηλώσεων άρχισε 42 χρόνια αργότερα τον Φεβρουάριο του 1936, όταν οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης, ως απάντηση στην απόρριψη των αιτημάτων τους, κατέλαβαν εργοστάσια και προέβησαν σε διάφορες μικρές συγκεντρώσεις οι οποίες διαλύθηκαν από τον στρατό και την αστυνομία. Ωστόσο, στις 9 Μαΐου της ίδιας χρονιάς πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη μαζική απεργία και διαδήλωση των καπνεργατών η οποία έληξε με δεκάδες τραυματίες και δώδεκα νεκρούς. Μάλιστα, η φωτογραφία της μητέρας του Τάσου Τούση, ενός από τους νεκρούς, να θρηνεί το γιο της, ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον πασίγνωστο "Επιτάφιο".
Φτάνοντας στο σήμερα, αν και οι αγώνες συνεχίζονται, ο εργαζόμενος πολίτης αντιμετωπίζει εκτός των άλλων περικοπές μισθών και μαζικές απολύσεις, που προκαλούν αβεβαιότητα για το μέλλον. Κι έτσι καλείται είτε να συνεχίσει να εργάζεται για "ψίχουλα" που μετά βίας πληρώνουν τους λογαριασμούς, είτε να σταματήσει και να χάσει ακόμα κι αυτόν τον ελάχιστο μισθό. Εξάλλου, υπάρχουν πάντα ουρές ανέργων να πάρουν τη θέση του. Κι όμως, αποκαλείται "τυχερός" από το τεράστιο μέρος του πληθυσμού που παραμένει στα δίχτυα της ανεργίας, που εκδηλώθηκε έντονα με την οικονομική κρίση και κορυφώθηκε τον τελευταίο χρόνο λόγω των απαράδεκτων και καταστροφικών για την οικονομία μέτρων που έχει λάβει η κυβέρνηση. Της ανεργίας που έχει οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες λαμπρούς νέους να εγκαταλείψουν την Ελλάδα και να αναζητήσουν αλλού το μέλλον τους. Γι' αυτό και οι Έλληνες πολίτες πρέπει να αφυπνιστούν και να αγωνιστούν ενωμένοι ενάντια στις εθνοπροδοτικές πολιτικές του κατεστημένου που στοχεύουν την υποδούλωση της Ελλάδος. Το οφείλουμε σε εμάς αλλά και στις επόμενες γενεές Ελλήνων, ώστε να μη μεγαλώσει κανένα άλλο ελληνόπουλο στη φτώχεια και την εξαθλίωση που χωρίς ίχνος ντροπής μας φόρτωσαν οι συστημικοί πολιτικοί.
Γι' αυτό θεωρώ πως θα πρέπει να στηρίξουμε όλοι το μόνο πατριωτικό κίνημα ΕΛΛΗΝΕΣ, που βρίσκεται πάντα στο πλευρό του Έλληνα και έχει τα στελέχη αλλά και το πρόγραμμα που απαιτείται ώστε να οδηγήσει τη χώρα μας σε ένα καλύτερο μέλλον.
