Σήμερα, δεν ζούμε απλά σε «μια περίοδο αναταράξεων και αλλαγών». Πολύ περισσότερο, ζούμε σε μια περίοδο έντασης τής πολυοργανικής παγκόσμιας κρίσης, που τροφοδοτεί οξύτατους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα βασικά κέντρα. Επίσης, ζούμε σε μια περίοδο αυξανόμενης έντασης της επίθεσης σε Έθνη και Λαούς και οδηγούμαστε σε σκληρές στρατοπεδεύσεις και γενικευμένες καταστάσεις «έκτακτης ανάγκης». Αυτό το πλαίσιο θα είναι μια «κανονικότητα», που κανείς δεν ξέρει πόσο θα διαρκέσει. Μέσα σε αυτήν την «κανονικότητα» θα υπάρξουν οι αναταράξεις και οι αλλαγές, για τις οποίες κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα είναι προς το καλύτερο για τα Έθνη και τους Λαούς τους σε όλη την υφήλιο.
Να ισχυριστεί ο οποιοσδήποτε ότι η Ελλάδα εισέρχεται σε αυτήν την ταραγμένη περίοδο «προετοιμασμένη» και με μια «στρατηγική διεξόδου και προστασίας» (Εθνικής κυριαρχίας, εδαφικής ακεραιότητας, βιοτικού επιπέδου κ.τ.λ.) θα ισοδυναμούσε με άνοστο ανέκδοτο…
Η Ελλάδα έχει ήδη χτυπηθεί, και μάλιστα βαριά, μέσα στην κρίση με μια σχεδόν επίσημη χρεοκοπία (2010), έχασε το 25% του ΑΕΠ της, δημεύθηκε στους «Δανειστές» όλη η Δημόσια Περιουσία τής Χώρας για 99 χρόνια, «απολιπάνθηκαν» τα μεσαία στρώματα και χτυπήθηκαν άγρια μισθωτοί και συνταξιούχοι χάνοντας μεγάλο μέρος από το εισόδημα ή την περιουσία τους (πρώτη κατοικία, «κόκκινα δάνεια», ανεργία, τιμάριθμος κ.ο.κ.). Η Χώρα βίωσε ένα τρίτο -το πιο σκληρό από όλα- εθνοκτόνο μνημόνιο που ψήφισαν όλα μαζί τα συστημικά κόμματα, ενώ είδε να δυναμώνουν οι γεωπολιτικές απειλές γύρω της, ιδιαίτερα οι επεκτατικές και απειλητικές διαθέσεις τής Τουρκίας. Βίωσε με ιδιαίτερο οδυνηρό τρόπο και τα σχεδόν 2 χρόνια της πανδημίας, με «καραντίνες» μεγάλης διάρκειας και ρεκόρ θανάτων λόγω της εγκληματικής κυβερνητικής πολιτικής διάλυσης και ιδιωτικοποίησης τού ΕΣΥ.
Τώρα, βιώνουμε ένα κρεσέντο σκανδάλων και σαπίλας, που εκφράζεται από την αλαζονεία της κυβέρνησης και της σύμπραξης συστημικού πολιτικού κόσμου-αρπακτικών ελίτ-υποκόσμου, από την διαφθορά, την διάβρωση και διάλυση μεγάλων τμημάτων του ευρύτερου κρατικού μηχανισμού. Και όλοι μάς λένε ότι «πάμε καλά», ότι αυτό είναι πάνω-κάτω το πλαίσιο μέσα στο οποίο η Ελλάδα πρέπει να κινηθεί (ευρωατλαντισμός, εκσυγχρονισμένος μεταπρατισμός). Μια χώρα-κόμβος ή σκέτο «χώρος» για βάσεις και μεγάλες «αρπαχτές». Με κομπασμό μάς λένε ότι είμαστε «στρατηγικός εταίρος», «υπολογίσιμος σύμμαχος», «προχωρημένο φυλάκιο της Δύσης» και άλλα παρόμοια φαιδρά, προκειμένου να κρύψουν την θλιβερή πραγματικότητα: Μετανεωτερική οργανική αποικία του Δυτικού στρατοπέδου, και μάλιστα σε κατάσταση βουλιάγματος, σήψης, παρατεταμένης πολιτικής-πολιτιστικής-κοινωνικής κρίσης. Σε αυτήν την κατάσταση μάς βρίσκει η πολυοργανική κρίση, αντικρίζοντας αυτό που εκείνοι ονομάζουν «πεδίο αναταράξεων και αλλαγών» με έντονο υπαρξιακό κίνδυνο.
Η συνειδητοποίηση της κατάστασης αποτελεί απαραίτητο όρο για να τεθούν οι βάσεις μιας αντιστροφής, για την χάραξη μιας άλλης Στρατηγικής. Για να έχει η Ελλάδα και ο Λαός της μια υπόσταση στον ταραγμένο κόσμο που ξεπροβάλλει. Το έργο είναι όντως πολύ δύσκολο, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε απλά θεατές των γεγονότων και να κλαίμε την μοίρα μας, ή να περιμένουμε από τους «τρανούς» να μας σώσουν. Αυτοί έχουν άλλες προτεραιότητες, μας βλέπουν σαν «ασήμαντη παράμετρο»… Μόνο στα χέρια των πιο Συνειδητοποιημένων Ελλήνων βρίσκεται η σωτηρία της Πατρίδας και του Λαού.
Γιώργος Μάστορας
