Η κυβέρνηση Μητσοτάκη (συνεχίζοντας το «έργο» της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου και της κυβέρνησης Τσίπρα) μπορεί να πανηγυρίζει όταν προσελκύει «επενδυτές» και προχωρά τις αποκρατικοποιήσεις, ακόμα και στους πλέον βασικούς τομείς. Στην συνέχεια μπορεί να πανηγυρίζει όταν ένα εμπορικό λιμάνι (Αλεξανδρούπολης) γίνεται στρατιωτική βάση των ΗΠΑ, και μετά να πανηγυρίζει και πάλι όταν αποφασίζει την ματαίωση της πώλησης του λιμανιού. Όλα αυτά είναι «η ανάπτυξη που έρχεται» για τους κυβερνώντες, τους αυτοδιοικητικούς άρχοντες και τα πληρωμένα, με ζεστό κρατικό χρήμα, ΜΜΕ. Αυτό που στην πραγματικότητα μένει είναι η παραχώρηση δημόσιας περιουσίας της Χώρας στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, χωρίς κάποιο ουσιαστικό αντίτιμο και δίχως μάλιστα αληθινής υποχρέωσης από αυτούς να προχωρήσουν σε έργα υποδομής. Η λέξη «ανάπτυξη», στον λόγο των αδηφάγων ελίτ, δεν είναι παρά το προπέτασμα καπνού για την πλήρη εκχώρηση της Χώρας στα ξένα συμφέροντα, άλλοτε οικονομικά, άλλοτε στρατιωτικά. Επομένως, δεν έχουμε ανάπτυξη, αλλά πλήρη παράδοση, που επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό της Χώρας μας ως «ΝΑΤΟ territory» (ΝΑΤΟϊκή επικράτεια).
Ας ήμαστε, λοιπόν, ξεκάθαροι:
α) Δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς ένα συνολικό σχέδιο αντιστροφής μιας πορείας δεκαετιών, που οδήγησε στην παραγωγική ερήμωση, την παρακμή και την εγκατάλειψη, με έλλειψη σχεδίων εκσυγχρονισμού, μιας σειράς παραγωγικών δραστηριοτήτων (γεωργία, βιομηχανία), κενό που δεν καλύπτεται με την πρόσκαιρη ανάπτυξη του τουρισμού και των υπηρεσιών που στηρίζουν αυτό το μοντέλο.
β) Δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη στην Αλεξανδρούπολη και την ευρύτερη περιοχή, χωρίς συνολική ανάκαμψη τής ενδοχώρας τού Έβρου, χωρίς αντιστροφή της γήρανσης και της δημογραφικής κατάρρευσης και των άλλων πόλεων της περιοχής, όπως το Σουφλί, οι Φέρες, η Ορεστιάδα και το Διδυμότειχο, που επιβιώνουν χάρις στις πληθυσμιακές και οικονομικές ενέσεις των Στρατιωτικών που διαμένουν προσωρινά σε αυτές, χωρίς κάποια ευρύτερη προοπτική.
γ) Δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς εμπέδωση της εμπιστοσύνης και ενός κλίματος ασφάλειας για τους Έλληνες μιας ακριτικής περιοχής, που βλέπουνε την εκάστοτε κεντρική διοίκηση να τους θυμάται μόνο προεκλογικά, όταν οι εκπρόσωποι της έρχονται να φωτογραφηθούν στον φράχτη του Έβρου ή να κάνουν τον «πλασιέ» της δημόσιας περιουσίας σε ξένους επενδυτές.
δ) Δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη, όσο η Χώρα μετατρέπεται σε «γεωπολιτικό μεντεσέ» του ΝΑΤΟ (κατά την έκφραση του τέως πρέσβη των ΗΠΑ Τζέφρι Πάιατ). Όσο τυχοδιωκτικά η κυβέρνηση θυσιάζει τα Εθνικά Συμφέροντα στο όνομα της «σωστής πλευράς της ιστορίας», μετατρέποντας μια ευαίσθητη περιοχή, όπως η Αλεξανδρούπολη και γενικότερα ο Έβρος, σε στόχο του εν εξελίξει πολέμου.
ε) Δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς ελεύθερη και ουσιαστική ενημέρωση των Ελλήνων για τις μεγάλες αποφάσεις που θα κρίνουν το μέλλον του Τόπου για δεκαετίες. Δεν μπορεί αυτή η Εθνικά ευαίσθητη περιοχή να γίνεται «σουρωτήρι» στην δράση επίσημων κέντρων και παράκεντρων προώθησης ξένων συμφερόντων, ανάμεσα τους και τουρκικών.
Όσο, αντί για σοβαρές προτάσεις και εμπεριστατωμένο σχέδιο που να απαντά αναλυτικά στα παραπάνω, έχουμε απλώς επικοινωνιακή πολιτική τότε το μόνο που θα (μας) μείνει θα είναι η απόβαση των αμερικάνων πεζοναυτών, κάθε φορά που θα αράζει στο λιμάνι κάποιο ΝΑΤΟϊκό πλοίο, θυμίζοντας μας τραγελαφικές σκηνές που συνέβαιναν στην παλιά κινηματογραφική κωμωδία «καλώς ήρθε το δολάριο»…
Γιώργος Μάστορας
