Οι ΗΠΑ και οι κατά τόπους ακόλουθοι τους μιλούν για τον «πρώτο πόλεμο σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο» και… ορκίζονται στο διεθνές δίκαιο, το οποίο «καταπατά ο δικτάτορας Πούτιν». Την ίδια στιγμή, η Ρωσία φθάνει στο Κίεβο, διεξάγοντας έναν πόλεμο κατοχύρωσης της δικής της μεγαλοκρατικής θέσης, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία «το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των Ρώσων της Ανατολικής Ουκρανίας».

Η υποκρισία ξεχειλίζει. Ξεχνούν οι κάθε λογής ΗΠΑνθρωποι, τις «ανθρωπιστικές βόμβες» που έριξε το ΝΑΤΟ στην Σερβία (η οποία μάλλον δεν αποτελεί ευρωπαϊκό έδαφος…), τινάζοντας στον αέρα την πυριτιδαποθήκη των Βαλκανίων, επαναχαράσσοντας σύνορα και αφαιρώντας ζωτικό χώρο από την Ρωσία. Την θλιβερή αυτήν ανάμνηση ήρθε να ξαναθερμάνει ο Σέρβος πρόεδρος Βούτσιτς, που έθεσε ως όρο την καταδίκη του πολέμου εναντίον της χώρας του το 1999, για να καταδικάσει με την σειρά του την αναγνώριση των αποσχισθέντων περιοχών από την Ρωσία.

Ξεχνούν ακόμη πως η «ειρήνη» στην περιοχή της Ουκρανίας είναι μια αιματοβαμμένη «ειρήνη», τουλάχιστον από το 2014, όταν το δυτικόφιλο πραξικόπημα εγκαθίδρυσε ένα καθεστώς διωγμών, καταπίεσης και φονικών επιθέσεων στους μη ουκρανικούς πληθυσμούς (κυρίως ρωσογενείς) της χώρας.

Ξεχνούν, τέλος, όχι μόνο οι ΗΠΑ, αλλά και η Ρωσία, την καταπάτηση του διεθνούς δικαίου επί 48 ολόκληρα χρόνια στην κατεχόμενη Κύπρο (μάλλον ούτε και αυτή αποτελεί ευρωπαϊκό έδαφος…), όπου η κατοχή, ο εποικισμός, η διαρκής απειλή πολέμου από την Τουρκία επιβάλλονται ως νομιμοποιημένη, δια της ισχύος, κανονικότητα.

Η αναφορά στο διεθνές δίκαιο, με δύο μέτρα και δύο σταθμά, είναι μια υποκριτική κεκαλυμμένη υποστήριξη στο δίκαιο του εκάστοτε ισχυρού.

Γιώργος Μάστορας