Εδώ κι ενάμιση περίπου έτος εφαρμόζονται σε παγκόσμια κλίμακα μέτρα επιτήρησης κι ελέγχου των Εθνών και των Λαών. Κάτι που παλιότερα ήταν απλώς σχεδιασμοί, τώρα όχι μόνο μπαίνουν σε ισχύ, αλλά αυτό γίνεται και σε ευρεία κλίμακα. Ο διαχωρισμός «εμβολιασμένων – ανεμβολίαστων» τείνει να διαπεράσει και να διχάσει την κοινωνία απέναντι σ’ ένα κοινό πρόβλημα. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, οι περισσότεροι πολίτες δεν έχουν εμβολιαστεί και δεν υπάρχει προοπτική να πιαστούν σύντομα οι στόχοι που είχαν τεθεί, της κλίμακας ενός 80% εμβολιασμένων. Αν με έναν αποπροσανατολιστικό και ταχυδακτυλουργικό τρόπο η ευθύνη μετατεθεί στους πολίτες που ως τώρα δεν έχουν εμβολιαστεί, θα πρόκειται για την καλύτερη «πάσα» στην κυβερνητική εξουσία, για να προχωρήσει στο επόμενο στάδιο, αυτό των απαράδεκτων αποκλεισμών σε βάρος της πλειονότητας του πληθυσμού.

Η πανδημία λειτουργεί ως επιταχυντής για την προώθηση αναδιαρθρώσεων σε κρίσιμους κοινωνικούς τομείς, αλλάζοντας πολλά σχετικά με τις παραγωγικές σχέσεις μέσα στις κοινωνίες. Με την πανδημία συγκαλύπτεται, μεταξύ άλλων, μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά και μια αναδιάρθρωση όλων των κοινωνικών σχέσεων. Αυτό εγκαθιδρύεται και θα παραμείνει με όλα να θυμίζουν δυστοπία ακόμη περισσότερο. Αυτό είναι που σχεδιάζεται σε μεγακλίμακα και θα εφαρμοστεί, αν δεν υπάρξει αντίσταση.  Βεβαίως, αντίσταση δεν σημαίνει προσχώρηση στην άρνηση της πραγματικότητας της πανδημίας και της ανάγκης προάσπισης της υγείας των ανθρώπων. Πραγματική αντίσταση, όμως, σημαίνει άλλες επιλογές, προτεραιότητες και πολιτικές από τις ακολουθούμενες σε όλους τους κοινωνικούς τομείς.

Το φετινό καλοκαίρι μοιάζει με έναν λαβύρινθο, μέσα στον οποίο βρίσκεται ένας πεινασμένος ανθρωποφάγος μινώταυρος. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι όχι μόνο να εξουδετερώσουμε τον μινώταυρο, αλλά και να προνοήσουμε για τον μίτο της Αριάδνης που θα μας βγάλει από αυτόν τον λαβύρινθο…

Γιώργος Μάστορας