Τα χρόνια μετά την λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, άρχισε η μεθοδική δαιμονοποίηση Ιδεών αντιθέτων στο παρά φύση ιδεολόγημα της παγκοσμιοποιήσεως. Η εντολή των υπηρετών της ανομίας ήταν σαφεστάτη: Αλώσατε τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου, ερημοποιήσατέ τον ώστε να καταστεί ευεπίφορος για την άνθηση των πνευματικών κάκτων της νεωτερικότητας: του υλισμού και του ωφελιμισμού. Η Κοσμοθεωρία, δηλαδή η συνολική άποψη ενός ανθρωπίνου όντος περί του Κόσμου, άγει αναγκαστικώς, στην αντίστοιχη Βιοθεωρία, δηλαδή στην συνολική άποψη περί της Ζωής, της διεπομένης υπό των «νόμων» ή Νόμων του Κόσμου. Όσοι, λοιπόν, ασπάζονται κοσμοθεωρίες υλιστικού και ωφελιμιστικού χαρακτήρος, ενστερνίζονται αναγκαστικώς και τις αντίστοιχες βιοθεωρίες.
Όπως ήταν αναμενόμενο στην κορυφή του καταλόγου των προς προγραφή Ιδεών, των αΐδιων Αρχών, δέσποζε η Ιδέα του Εθνικισμού. Οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί της νέας εποχής ισχυρίζονται στην προσπάθειά τους να κηλιδώσουν την υψιπέτη Ιδέα, ότι «Εθνικισμός είναι το μίσος για τα άλλα Έθνη». Οι πιο μετριοπαθείς, ίσως και πιο επικίνδυνοι, ισχυρίζονται ότι «Εθνικισμός είναι η υπερβολική αγάπη προς το Έθνος». Οι μεν πρώτοι επηρεασθέντες εκ της υλιστικής μαρξιστικής κοσμοθεάσεως σκέπτονται με όρους αντι-δράσεως και αντιπαλότητος. Η ιδεοληψία τους εδράζεται στην αντίθεση και όχι στην θέση, στο μίσος και όχι στον Έρωτα και την Αγάπη. Οι δε, συνήθως οπαδοί της ιδεοληψίας του λιμπεραλισμού, θεωρούν ότι όλων των μορφών οι συλλογικότητες έχουν σχετική αξία και μόνο η ελευθερία του ατόμου απόλυτη. Επομένως, για αυτούς επειδή όλα είναι σχετικά, όλα έχουν και ποσοτικές διαβαθμίσεις. Οι Ιδέες, όμως, είναι δημιουργίες του Θείου Λόγου προκαθορισμένες να λάμψουν στον κόσμο των αισθητών, μη επιδεχόμενες ποσοτικών διαβαθμίσεων παρά μόνο ποιοτικών. Οι ψυχικώς έτεροι με ένα ζήτημα, ιδίως ιδεολογικού χαρακτήρος, ασφαλώς δεν διαθέτουν την απαιτούμενη Γνώση ή την απαιτούμενη μεγαλοψυχία για να είναι αντικειμενικοί και εξ ου ούτε το δικαίωμα να ετεροπροσδιορίζουν.
Όμως, πέραν των προαναφερομένων υπάρχουν και οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως πατριώτες ή/και εθνιστές, οι απορρίπτοντες μετά βδελυγμίας τον χαρακτηρισμό του Εθνικιστή, είτε λόγω αγνοίας είτε λόγω φόβου. Ασφαλώς, πρόκειται περί λάθους συγχωρητέου και επομένως διορθώσιμου όταν πρεσβεύουν, την συγκεκριμένη θέση λόγω αμαθείας. Ο Δημήτριος Βεζανής, ο σκοπίμως άγνωστος στους πολλούς επιφανής Καθηγητής της Πολιτειολογίας, δίδει τον πλέον εύστοχο κατά την γνώμη μου ορισμό περί Εθνικισμού: «Ο Εθνικισμός αποτελεί την ενεργητικήν κατάφασιν της Ιδέας του Έθνους», όπου ως Έθνος νοείται σύμφωνα και με τον Ηρόδοτο η κοινότητα ανθρώπων με κοινή καταγωγή, κοινή γλώσσα, κοινή θρησκεία, κοινά ήθη και έθιμα- «αὖτις δὲ τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα». Θα τολμήσω να προσθέσω σε αυτόν τον έξοχο ορισμό και τον σκοπό της ενεργητικής καταφάσεως: «Με απώτατο στόχο την μεταφυσική Ένωση είς Ένα, Αίματι και Πνεύματι, των Αρίστων των Ελλήνων, του Χθες, του Σήμερα και του Αύριο».
Ο Εθνικιστής είναι εξ ανάγκης πατριώτης και εθνιστής, ο εθνιστής δεν είναι Εθνικιστής και ο πατριώτης δεν είναι εξ ανάγκης ούτε καν εθνιστής. Ο εθνισμός ερχόμενος σε αντιπαραβολή με τον Εθνικισμό καταφάσκει παθητικά την Ιδέα του Έθνους. Ο Εθνικιστής είναι Μαχητής, είναι ο δρών αγωνιστής της Εθνικής Ιδέας, ο εθνιστής θεατής. Ο Εθνικιστής είναι δυνάμει Ήρωας, «πηγή Φωτός, Φωτός σκορπίζων το σκότος του κόσμου» όπως γράφει ο Τόμας Καρλάιλ, ο εθνιστής στην βέλτιστη των περιπτώσεων είναι δυνάμει Μάρτυρας. Σεβαστή και επαινετή η Θυσία του αλλά δεν σείει τα θεμέλια του βασιλείου του σκότους όπως ένας Ήρωας! Όσον αφορά τον πατριώτη, συνδέεται συναισθηματικά με έναν χώρο, αλλά όχι απαραίτητα με ένα Έθνος. Το ιδιοτελές, ατομικό του συμφέρον προτάσσει. Προτάσσει το στείρο Εγώ και όχι το γόνιμο Εμείς. Και επειδή ακριβώς αισθάνεται έντονα το δέσιμο με τα περιουσιακά του στοιχεία στην πραγματικότητα, εύκολα αλλάζει και πατρίδα εάν η νέα πατρίδα του υποσχεθεί περισσότερα υλικά αγαθά από την παλαιά.
Η Ιδέα του Έθνους, και ο Αγών υπέρ αυτής, ήταν ζώσα πραγματικότητα στον ελλαδικό χώρο από αρχαιοτάτων χρόνων. Ζώσα μαχητική πραγματικότητα! «Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν», μας μηνύει ο προπάππους μας, ο Όμηρος. Αγώνα και Αριστεία, αυτό να ποθεί η ψυχή σου Έλληνα, προς δόξαν των Προγόνων σου, προς τιμήν της αιωνίου αλύσου του Αίματος της οποίας και εσύ έχεις το δικαίωμα να είσαι κρίκος, μας λέει. Όλοι οι Μεγάλοι του Ελληνισμού, Πολεμιστές, Φιλόσοφοι, Ποιητές, ήσαν Αγωνιστές, άνθρωποι γεμάτοι Ενέργεια, Ενέργεια διοχετευθείσα μέσω της Κοινότητας του Έθνους και υπέρ αυτής. «Εθνικισμός είναι μορφή της ενέργειας», λέει στην εποχή του σύγχρονου ελληνισμού ο Ίων Δραγούμης. Εθνικισμός είναι η κατά φύση Κοσμοθεωρία και Βιοθεωρία του Έλληνος, είναι ο Έρωτας- ο πόθος για Δημιουργία- και η Αγάπη- η λαχτάρα για ιλαρή προς τον όμαιμον Θυσία, συναισθήματα μετουσιωμένα σε Αρετή μέσω του Αγώνος.
Σε αυτόν τον Αγώνα, Τιμής προς τους Έλληνες του χθες, Δημιουργίας προς τους Έλληνες του ενεστώτος, Αγάπης προς τους Έλληνες του μέλλοντος, σε καλούν αναγνώστη του παρόντος οι «ΕΛΛΗΝΕΣ» και ο επικεφαλής τους, Ηλίας Κασιδιάρης. Επικεφαλής έχοντας αποδείξει το αγωνιστικό του σθένος, υπέρ των Ελληνίδων και των Ελλήνων και κατά του μισελληνικού ελληνοφώνου Συστήματος. Και εξαιτίας του αγωνιστικού αυτού σθένους, ας μην έχεις την παραμικρή αμφιβολία, ευρίσκεται φυλακισμένος σωματικά, Ελεύθερος όμως ψυχικά, στις φυλακές του ανθελληνικού καθεστώτος. Μόνο εμείς, οι Εθνικιστές ΕΛΛΗΝΕΣ διαθέτουμε την Πίστη και την Θέληση για ανατροπή της παρούσας ελληνόφωνης ακοσμίας και δημιουργία του μέλλοντος Ελληνικού Κόσμου . Αγωνίσου μαζί μας! «Του δε Πολέμου οι καιροί ου μενετοί»!
Αλέξανδρος Ζερβέας, Στέλεχος των ΕΛΛΗΝΩΝ, Κτηνίατρος
