Η δουλοπρεπής πολιτική του «καλού μαθητή» προς ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ αυξάνει τους κινδύνους για την Ελλάδα, από δύο αλληλοσυνδεόμενους δρόμους:

α) Το πολύ κρίσιμο για την Χώρα μας θέμα της τουρκικής απειλής. Ας συγκρίνουμε τις θέσεις των δύο πλευρών. Η Τουρκία, ευρισκόμενη ουσιαστικά σε ενδιάμεση θέση ανάμεσα σε ΝΑΤΟ και Ρωσία, καταδικάζει μεν την εισβολή, δεν προχωρά όμως σε κυρώσεις απέναντι στην Ρωσία, «κάνοντας παιχνίδι» με το γεωπολιτικό χαρτί του ελέγχου των Στενών (αποσπώντας από την Ρωσία αξιοποιήσιμα σήματα για την ενίσχυση των επιδιώξεων της στην Κύπρο -βλέπε δηλώσεις Λαβρόφ με αναφορά στην «Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου»). Οικοδομεί έτσι όρους για αυξημένο γεωπολιτικό της ρόλο. Η Ελλάδα, αντιθέτως, έχει δεδομένη θέση και είναι πρωτοστατούσα στην γραμμή «σκληρών κυρώσεων και απομόνωσης της Ρωσίας». Και βεβαίως, λειτουργεί ως προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ με όλους τους κινδύνους, ακόμα και επιχειρησιακής εμπλοκής της, σε ενδεχόμενη διεύρυνση της σύγκρουσης. Πραγματικά, είναι εντυπωσιακά αηδιαστική η ουσιαστική σύμπλευση των κύριων δυνάμεων του εγχώριου πολιτικού συστήματος, που δρα στερεωτικά για τον «μονόδρομο» της γραμμής απόλυτης υποτέλειας και προσκυνήματος.

β) Η Χώρα μας ακολουθεί πολιτική που οδηγεί στην μεγέθυνση της έκθεσης σε κινδύνους ενεργειακής ασφυξίας και στην απόλυτη εξάρτηση της Ελληνικής οικονομίας. Οι δομικοί κίνδυνοι για την οικονομική βιωσιμότητα της Χώρας, που έχουν προκύψει από την αποδοχή του καθεστώτος αποικίας «χρέους», αυξάνεται ραγδαία μέσα στις σημερινές συνθήκες συμπίεσης και τσαλακώματος του ευρωπαϊκού πόλου, αλλά και της πλήρους ευθυγράμμισης με την ευρωατλαντική ενεργειακή πολιτική και με όσα αυτή επιτάσσει για περιορισμό (ή ακόμα και απαγόρευση) των σχέσεων μας με την Ρωσία.

Γιώργος Μάστορας