Γράφει η Ιωάννα Καραδήμα,
Υποψήφια Βουλευτής Ανατολικής Αττικής
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία απλώς επιβεβαιώνει ένα πανάρχαιο αξίωμα. Αυτό που λέει ότι καμία οικονομική ευημερία, πραγματική ή επίπλαστη, δεν μπορεί να σώσει έναν λαό όταν αυτός δεν έχει την στρατιωτική ισχύ αλλά και την θέληση να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Η Ουκρανία, ή έστω ένα κομμάτι της Πολιτικής ελίτ της, πριν μερικά χρόνια πίστεψε ότι η προσκόλλησή της στη Δύση, θα της εξασφάλιζε όχι μόνο την οικονομική ανάπτυξή της αλλά και την πολιτική της επιβίωση. Όμως τελικά, ούτε η οικονομία της αγοράς ούτε η πολιτική ατζέντα δυτικού τύπου, μπορούν σήμερα να την προστατέψουν από τις επιδιώξεις της Ρωσίας.
Αυτό το ίδιο αφήγημα, με τις δικές μας παραλλαγές, παρουσιάζεται τις τελευταίες δεκαετίες από τις ελλαδικές ελίτ, οικονομικές και πολιτικές. Ότι δηλαδή, η πλήρης εναρμόνιση της Ελλάδας με την ΕΕ αλλά και το ΝΑΤΟ, είναι ικανή από μόνη της να μας προστατέψει από τον τουρκικό κίνδυνο. Όχι η στρατιωτική ισχύς της χώρας ούτε η ιδεολογική θέληση να αντισταθεί το Έθνος μας σε αυτήν την επιβουλή.
Το δίδαγμα της Κύπρου το 74, το " ευχαριστούμε τους Αμερικανούς" το 1996 αλλά και η πρόσφατη αδιαφορία της ΕΕ στο θέμα των μεταναστευτικών ροών, δείχνουν ακριβώς αυτό. Το πως καμία συμμαχία δεν είναι αρκετή να σε προστατέψει όταν δεν έχεις την ισχύ και την βούληση να το κάνεις από μόνος σου.
Επίσης, καμία οικονομική διείσδυση, όταν δεν συνοδεύεται από πολιτική εθνικών επιδιώξεων δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική. Γιατί και τα Σκόπια, μπορεί οικονομικά να εξαρτώνται από ελληνικές επιχειρήσεις αλλά αυτό δεν τα εμποδίζει να έχουν την ανθελληνική τους ατζέντα ούτε τις συγκεκριμένες επιχειρήσεις, εμποδίζει κανείς, να κερδοσκοπούν αδιαφορώντας για το όποιο ελληνικό συμφέρον.
Η Ουκρανία λοιπόν διδάσκει. Το τέλος της ιστορίας δεν έχει έρθει από καμιά οικονομία της αγοράς, ούτε πάλι υπάρχει ένα μεσσιανικό Διεθνές Δίκαιο. Αντίθετα, αυτό που υπάρχει είναι η στρατιωτική δύναμη να υπερασπιστείς τον εαυτό σου αλλά και η ιδεολογική θέληση να το κάνεις.
Όσο για την Πατρίδα μας, τα πράγματα είναι ακόμα πιο απλά. Ισχυρή άμυνα, αναθεώρηση της ιδεολογίας του οικονομικού «ευδαιμονισμού» (που στην ουσία με τις οικονομικές κρίσεις έχει πάψει να έχει νόημα, χρόνια τώρα). Το πιο σημαντικό όμως είναι, η αντικατάσταση των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που την κρατούν δέσμια ενός ανύπαρκτου εφησυχασμού.
