Γράφει ο Αλέξανδρος Ζερβέας,
υποψήφιος Βουλευτής Βορείου Τομέα Αθηνών
«Σε κλαίει λαός. Πάντα χλωρό να σειέται το χορτάρι/ στον τόπο που σε πλάγιασε το βόλι, ω παλληκάρι!/ Πανάλαφρος ο ύπνος σου, του Απρίλη τα πουλιά/ σαν του σπιτιού σου να τ’ακούς λογάκια και φιλιά/ και να σου φτάνουν του χειμώνα οι καταρράχτες / σαν τουφεκιού αστραπόβροντα και σαν πολέμου κράχτες./ Πλατιά του ονείρου μας η γη και απόμακρη. Και γέρνεις εκεί και σβεις γοργά./ Ιερή στιγμή. Σαν πιο πλατιά τη δείχνεις και τη φέρνεις σαν πιο κοντά».
Με αυτούς τους στίχους προσκύνησε ευλαβικά την Θυσία του Παύλου Μελά ο μέγας Κωστής Παλαμάς. 118 χρόνια πέρασαν από τον θάνατο του παλληκαριού στα ιερά χώματα της Μακεδονίας μας. 118 χρόνια πέρασαν από την στιγμή που ο Παύλος Μελάς ενδύθηκε τον χιτώνα του Ήρωα και μετατράπηκε σε Σύμβολο Αγώνος για όλον τον υπόδουλο τότε ελληνισμό.
Ο Παύλος Μελάς γεννήθηκε στην Μασσαλία το 1870. Ήταν γόνος πλούσιας οικογένειας. Από μικρός γαλουχήθηκε με το όραμα της Μεγάλης Ιδέας. Διετέλεσε αξιωματικός πυροβολικού του Ελληνικού Στρατού. Ήταν επιστήθιος φίλος του Ίωνος Δραγούμη, του οποίου την αδερφή, Ναταλία, είχε νυμφευθεί. Συνεργάστηκαν στενά στην προσπάθειά τους να φυτέψουν τον σπόρο της Ελευθερίας στην Ιερή γη της Μακεδονίας μας. Ο δρόμος του προς την Αθανασία ξεκίνησε υιοθετώντας το ψευδώνυμο Ζέζας, με το οποίο έγινε γνωστός σαν Καπετάν Μίκης Ζέζας, και διαβαίνοντας στις 28 Αυγούστου 1904 τον δικό του Ρουβίκωνα, τα σύνορα της μέχρι τότε απελευθερωμένης Ελλάδας. Στις 13 Οκτωβρίου του ίδιου έτους εισέρχεται στο χωριό Στάτιστα της Καστοριάς μαζί με τους άνδρες του. Μετά από λίγο καταφθάνει ισχυρό τουρκικό στρατιωτικό απόσπασμα κατόπιν ειδοποιήσεως του Βούλγαρου κομιτατζή Μήτρου Βλάχου. Στην σφοδρή συμπλοκή μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων ο Παύλος τραυματίζεται σοβαρά στην οσφυϊκή χώρα. Ύστερα από μισή σχεδόν ώρα αφήνει την τελευταία του πνοή στην γη της Μακεδονίας που τόσο πολύ λάτρεψε. Η Θυσία του συγκλονίζει την ελληνική κοινωνία και σηματοδοτεί την έναρξη του αγώνα για την απελευθέρωση της Μακεδονίας μας.
Ο Παύλος Μελάς τα είχε όλα, ό, τι θα επιθυμούσε ένας άνθρωπος κάθε εποχής. Οικονομική άνεση, μια γλυκύτατη γυναίκα, δύο υπέροχα παιδιά. Θα μπορούσε όπως είχαν πράξει πολλοί άλλοι να ζήσει μέσα στα τείχη της αστικής του ασφάλειας, τα κτισμένα με τις γνωστές δικαιολογίες των εφήμερων ανθρώπων. Η φωνή του Καθήκοντος προς τους προγόνους και προς τους αγέννητους όμως φρόντισε να ξεθεμελιώσει τα τείχη αυτά. Γιατί πέρα από το βασίλειο των πρόσκαιρων ηδονών του σώματος, υπάρχει ένα άλλο βασίλειο , το βασίλειο των άυλων Αξιών κι ευλογημένος είναι όποιος απαρνιέται το πρώτο για χάρη του δεύτερου.
Η σημερινή εποχή, όσο και αν ακούγεται παράξενο, έχει πολλές ομοιότητες με την τότε. Η Ελλάδα είχε εξέλθει ηττημένη από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και όπως και σήμερα, επικρατούσε μία ατμόσφαιρα ηττοπάθειας. Η πολιτική εξουσία της εποχής είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η χώρα θα έπρεπε να εστιάσει στην οικονομική ανοικοδόμηση και να αφήσει στην άκρη τα όνειρα για την απελευθέρωση των υπόδουλων Ελλήνων, τουλάχιστον για τα προσεχή χρόνια. Η Τουρκία φάνταζε στον άπτερο νού τους πολύ ισχυρή για να απειληθεί. Ο Παύλος εθεωρείτο από τους συγχρόνους του ένας ρομαντικός ουτοπιστής, για αυτούς η απελευθέρωση της Μακεδονίας μας φάνταζε όνειρο απατηλό. Σήμερα εξίσου ουτοπικό ακούγεται στα ώτα των πολλών το όραμα για μια Ελλάδα πανίσχυρη πνευματικά, στρατιωτικά και οικονομικά. Για μια Ελλάδα στον ρόλο της περιφερειακής δυνάμεως και όχι στον θλιβερό ρόλο του γεωπολιτικού παρία. Ο αγώνας και η θυσία του Ενός τότε άλλαξε τον ρου της Ιστορίας. Μόνο ο αγώνας των πολλών σήμερα μπορεί να αποτρέψει την πορεία μας προς την εθνική καταστροφή.
Ο Παύλος των Ελλήνων, ζεί! Στις καρδιές των Ζωντανών της ελληνικής πατρίδας. Σε μία εποχή όπου ως πρότυπα των νέων προβάλλονται από τα Μέσα Μαζικού Ελέγχου πάσης φύσεως ναυάγια της ζωής, η ζωή και η Θυσία του Παύλου Μελά ως Ιερό Φως φωτίζει το δύσβατο πολιτικό μας μονοπάτι. Το Εθνικό Κόμμα ΕΛΛΗΝΕΣ βαδίζει στα χνάρια του Ήρωα για μία Ελεύθερη και Ανεξάρτητη Ελλάδα. Αγωνίζεται για την ανατροπή της προδοτικής, επαίσχυντης συμφωνίας των Πρεσπών, με την οποία αναγνωρίστηκε μακεδονικό έθνος και μακεδονική γλώσσα. Κι εμείς, εν αντιθέσει με τον πωλητή αλοιφών για την αντιμετώπιση της τριχόπτωσης, αποκαλούμε την συμφωνία αυτή ως είναι: ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ. Κι εμείς, εν αντιθέσει με τον θεομπαίχτη εκδότη των επιστολών του Ιησού Χριστού, όταν με το καλό εισέλθουμε στην επόμενη βουλή θα κινήσουμε γη και ουρανό ώστε να στείλουμε την συμφωνία αυτή εκεί όπου ανήκει: στον κάλαθο αχρήστων της Ιστορίας!
