Γράφει η Αργυρώ (Ρίκα) Θωμάκου “Φλόγα του Ταινάρου”
«Ηχήστε οι σάλπιγγες. Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα.
Βογκήστε τύμπανα πολέμου. Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !
Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα...»
Είναι το φέρετρο του Μεγάλου μας Κωστή Παλαμά. Είναι η φωνή του Άγγελου Σικελιανού που δονεί τον αέρα και σπέρνει ρίγη συγκινήσεως. Είναι ο μεγαλειώδης αποχαιρετισμός των Ελλήνων, προς έναν πραγματικά μεγάλο Άνδρα. Είναι ο επίλογος μιας πάνδημης κηδείας που εξελίχθηκε σε μια τεράστια αντιστασιακή εκδήλωση.
27 Φεβρουαρίου 1943. Ο σπουδαίος Έλληνας ποιητής, σε ηλικία 84 ετών, νικιέται από την αρρώστια. Η θλίψη, από το σπίτι του στην Πλάκα, απλώνεται με αστραπιαία ταχύτητα στην κατοχική Αθήνα. Η είδηση τού θανάτου τού επιφανέστερου ποιητή της γενιάς του, κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα. Η Ιωάννα Τσάτσου, εκφράζοντας τα συναισθήματα των Αθηναίων, γράφει στο προσωπικό της ημερολόγιο: «Χτες βράδυ μία είδηση ακατανόητη μας ήρθε. Μία είδηση ασύλληπτη. Ο Γέρο-Παλαμάς πέθανε. Είχαμε ξεχάσει πως ήταν θνητός».
Νωρίς το πρωί της 28ης Φεβρουαρίου. Πλήθος λαού αρχίζει να συγκεντρώνεται στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας. Είναι πολλοί αυτοί που θέλουν να πουν το ύστατο «χαίρε» στον μεγάλο ποιητή. Αλλά ίσως είναι ακόμα περισσότεροι αυτοί που θέλουν να εκφράσουν τα αντικατοχικά τους αισθήματα ενάντια στη βάρβαρη τριπλή κατοχή.
11 το πρωί, αρχίζει η νεκρώσιμος ακολουθία. Χοροστατεί ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Δαμασκηνός. Ο πνευματικός κόσμος της χώρας δίνει βροντερό «παρών»: Σπύρος Μελάς, Μαρίκα Κοτοπούλη, Κωνσταντίνος Τσάτσος, Γιώργος Θεοτοκάς, Άγγελος Σικελιανός, Ηλίας Βενέζης, Ιωάννα Τσάτσου, Γιώργος Κατσίμπαλης και πολλοί άλλοι ανάμεσα στο μεγάλο «ανώνυμο» πλήθος.
Δεν λείπουν και οι παραφωνίες: Οι επίσημες αρχές, προσπαθώντας να περιορίσουν το νόημα της παλλαϊκής συγκέντρωσης, στέλνουν στην κηδεία τον ίδιο τον δοτό πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο, καθώς και εκπροσώπους των γερμανικών και ιταλικών κατοχικών δυνάμεων. Το πλήθος τους αγνοεί. Μετατρέπει την κηδεία σε εκδήλωση πατριωτικής έξαρσης, σε ένα ξέσπασμα Ελευθερίας. Η φωνή του Άγγελου Σικελιανού, δυνατή όσο ποτέ, εξακοντίζει στα ουράνια τα συναισθήματα. Το «Ηχήστε οι σάλπιγγες…» μιλά στην καρδιά των Ελλήνων. Ολοπόρφυρο αίμα πλημμυρίζει τις φλέβες τους. Μεγάλη η θλίψη τους για τον εκλιπόντα, ακόμα μεγαλύτερο το μίσος τους για τους κατακτητές και τους προδότες. Στο μέγιστο η ανάγκη τους να αναπνεύσουν Ελεύθερο αέρα.
Η νεκρώσιμη ακολουθία ολοκληρώνεται. Σπύρος Μελάς, Άγγελος Σικελιανός και νέα παιδιά σηκώνουν το φέρετρο. Κατευθύνονται στην ύστατη κατοικία του μεγάλου ποιητή. Ο αντιπρόσωπος του κατακτητή προσπαθεί να βεβηλώσει, με την κατάθεση στεφάνου, την ιερή στιγμή που η Ελληνική Γη δέχεται στα σπλάχνα της, να φυλάξει σαν πολύτιμο φυλαχτό, τον μεγάλο μας ποιητή. Ο λογοτέχνης Γιώργος Κατσίμπαλης αρχίζει να τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο: «Σε γνωρίζω από την κόψη...». Ακολουθεί το συγκεντρωμένο πλήθος. Στην αρχή δειλά. Γρήγορα οι φωνές πληθαίνουν. Γίνονται όλο και δυνατότερες. Οι Έλληνες ψάλλουν τον Ύμνο προς την Ελευθερία με όλο το πάθος, με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. Κάποιος φωνάζει «Ζήτω η ελευθερία του πνεύματος». Αλλά ο κόσμος διψά για καθολική ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Η ουρανομήκης κραυγή: «Ζήτω η Ελευθερία!» δονεί την Αθήνα. Ο Κωστής Παλαμάς κατάφερε, με τον θάνατό του, να μετατρέψει, έστω και για λίγο, τη σκλαβωμένη, μουντή Αθήνα, σε μια ζωντανή, ελεύθερη πόλη, που πάλλεται από Εθνικό παλμό.
Οι πραγματικά μεγάλοι πνευματικοί άνθρωποι είναι διαχρονικοί.Επίκαιρο όσο ποτέ το τετράστιχο του Κωστή Παλαμά:
«Βοσκοί, στη μάντρα της Πολιτείας οι λύκοι! Οι λύκοι!
Στα όπλα, Ακρίτες! Μακριά και οι φαύλοι και οι περιττοί,
καλαμαράδες και δημοκόποι και μπολσεβίκοι,
για λόγους άδειους ή για του ολέθρου τα έργα βαλτοί».
Ναι! Δυστυχώς, όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης, οι πολιτικάντηδες που μας κυβερνούν ομοιάζουν με λύκους, οι οποίοι μάλιστα ομονοούν και συγκεντρώνονται σε αγέλες, όταν πρόκειται να κατασπαράξουν, με ποικίλους “πολιτισμένους” τρόπους τον λαό μας. Έκτισαν μεθοδικά μια κοινωνία βυθισμένη στη διαφθορά, στο ψέμα, στο φόβο, στην τεράστια αγωνία για το αύριο, στην ανέχεια, σε ηθικό και πνευματικό έρεβος, στη διχόνοια. Εσχάτως, πάλι «ομονόησαν οι λύκοι» και με νόμο τελείως αντίθετο προς τους νόμους της φύσεως προσπαθούν να διαλύσουν το κύτταρο του Ελληνικού Έθνους, την Οικογένεια.
Παρόμοια ήταν η κατάσταση στην Ελλάδα μας το 1899, όταν ο μεγάλος μας Παλαμάς, έγραφε το ποίημα του «Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ». Σ’ αυτό ο ποιητής, βαθιά πληγωμένος, εκφράζει τη συνείδηση του Έθνους του. Ο ποιητής βλέπει την τραγική κατάσταση της Ελλάδος μετά τον ατυχή πόλεμο της «Μελούνας», αγανακτεί και θλίβεται για τον ξεπεσμό και το κατάντημα της, φτάνει ως τα όρια της απελπισίας. Τότε είναι που αναδύεται ένα όραμα Ελπίδας, ένα αισιόδοξο μήνυμα εθνικήςαναγέννησης. Γράφει λοιπόν σε δύο πολύ μικρά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
«Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι....»
Για να καταλήξει:
«και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα,
για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!»
Ναι μάλλον βρισκόμαστε στο πιο κάτω σκαλί. Ντόπιοι και ξένοι εχθροί του Ελληνισμού φαίνεται να επικρατούν. Κατάντησαν την Ελλάδα μας από κυρίαρχο Κράτος σε ένα θλιβερό προτεκτοράτο των πολεμοχαρών παγκοσμιοποιητών. Θέλουν να μας καταστήσουν ένα ψοφοδεή λαό που απλώς οριακά θα επιβιώνει με τα λίγα ψιχία, όπως τα επιδόματα και τα διάφορα “pass”, με τα οποία μας εμπαίζουν. Χωρίς Παιδεία, Ιδανικά, Φρόνημα, Όραμα, Αξίες, υγιή Πρότυπα, Θεσμούς.
Όχι! Δεν θα τους το επιτρέψουμε! Σε αυτή εδώ την ιερή γη δεν κατοικούν μόνο «ραγιάδες», δούλοι της παγκοσμιοποίησης. Κατοικούν και εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνόψυχοι «λέοντες», που θα σταματήσουν αυτήν την καταβαράθρωση του Ελληνισμού. Είναι αυτό το μικρό ποσοστό, αυτή η μοναδική «μαγιά», που θα τοποθετήσει πάλι την αγαπημένη Ελλάδα μας, στην μοναδική θέση που της αρμόζει: Στο υψηλότερο βάθρο του Πολιτισμού και της Δόξας. Ανέκαθεν στην “βαριά”, χιλιετιών Ιστορία μας, στηριχθήκαμε στην «ποιότητα» και όχι στην «ποσότητα». Οι λιγοστοί επικρατούσαν όταν συνέτρεχαν δύο προϋποθέσεις: Να έχουν άξιους Ηγέτες και να “νικούν” το κακό τους εαυτό (διχόνοια, ατομικισμός, φθόνος των καλύτερων κλπ). Όσον αφορά το θέμα του Ηγέτη, είναι αδιαμφισβήτητη η αξία και οι ικανότητές του. Ένα ολόκληρο “Σύστημα”, με θεμιτά και κυρίως με αθέμιτα μέσα, τον πολεμά λυσσωδώς και αυτός, με την βοήθεια των συναγωνιστών του, εξέρχεται πάντα νικητής. Όσον αφορά το ολιγάριθμο, ισχύει η λακωνική φράση του μέγιστου Ήρωα, Λεωνίδα: «Και ούτος ο αριθμός ικανός». Μη ξεχνάτε ότι ο εθνικός μας χορός είναι το «τσάμικο», μια αντιπροσωπευτική μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Στο τσάμικο, ο πρώτος κάνει όλη τη «δουλειά», ο δεύτερος τον στηρίζει και οι υπόλοιποι απλώς ακολουθούν. Συμφωνώ ότι είναι δύσκολο να είμαστε οι «πρώτοι», ας είμαστε οι «δεύτεροι» ή έστω αυτοί που «ακολουθούν», στο μεγάλο πανηγύρι της Αναγέννησης της αγαπημένης μας Ελλάδος. Ας αφουγκραστούμε τους παλμούς του χώματος που πατάμε! Δεν είναι χώμα. Είναι η σκόνη από τα οστά των Ηρώων προγόνων μας, που θυσιάστηκαν για την Ελευθερία. Ας αφήσουμε το καθάριο Ελληνικό Αίμα να πλημμυρίσει τις φλέβες μας! Ας επιτρέψουμε στην καρδιά μας να ποδηγετήσει το μυαλό μας! Τότε, ίσως αισθανθούμε να φυτρώνουν δειλά – δειλά, φτερά στις πλάτες μας. Αυτά τα φτερά που θα μας πετάξουν ψηλά. Θα σκίσουν τα μαύρα σύννεφα της προπαγάνδας, του ψεύδους και του τρόμου. Θα μας οδηγήσουν στον υπέρλαμπρο ήλιο, που τόσα χρόνια μας κρύβουν αυτά τα σύννεφα. Στον Ήλιο του Ελληνισμού, της Αλήθειας και της πραγματικής Δικαιοσύνης. Στον Ήλιο που θα φωτίζει μια ζωή καλύτερη, ανθρώπινη, μια κοινωνία ομορφότερη.
