Η Τουρκία δεν αφήνει ούτε μία ευκαιρία ανεκμετάλλευτη για να αναδείξει την «αυτοκρατορική» νοοτροπία της και κυρίως για να προωθήσει τους επεκτατικούς της σχεδιασμούς σε όλα τα πεδία.
Πιο πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η εκμετάλλευση της σπουδής της Δυτικής Συμμαχίας να εντάξει με ταχύτατες διαδικασίες (εντός δυο εβδομάδων είχε ανακοινώσει ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ) την Σουηδία και την Φιλανδία στο ΝΑΤΟ ως κρίσιμο σημείο της κλιμακούμενης επιθετικότητας σε βάρος της Ρωσίας και εγκλωβισμού της σε έναν μακροχρόνιο πόλεμο - αντιπαράθεση, τόσο στην Ουκρανία όσο και σε ολόκληρη την περιοχή.
Όλες οι κυβερνήσεις των χωρών - μελών του ΝΑΤΟ αποδέχτηκαν με ενθουσιασμό την πρόθεση των δυο χωρών για ένταξη και επιδόθηκαν σε μια «ευγενή άμιλλα» σχετικά με το ποια θα εγκρίνει πρώτη την σχετική έγκριση. Το κλίμα ευφορίας της Δυτικής Συμμαχίας χάλασε προσωρινά ο Ερντογάν, καθώς σε επίπεδο πρέσβεων του ΝΑΤΟ μπλόκαρε προσωρινά κάθε σχετική συζήτηση.
Είχε, βέβαια, προηγηθεί η διατύπωση επιφυλάξεων από την τουρκική πλευρά, για τις οποίες οι ΝΑΤΟϊκοί ιθύνοντες είχαν την βεβαιότητα ότι θα ξεπεραστούν. Μάλιστα, Σουηδία και Φιλανδία ζήτησαν συνάντηση με τον Ερντογάν για να δοθούν οι αναγκαίες εξηγήσεις, πρόταση που η Τουρκία απέρριψε με προσβλητικό τρόπο. Ο εκνευρισμός που επικρατεί στις γραμμές του ΝΑΤΟ δεν είναι ικανός να κάμψει την αποφασιστικότητα της Τουρκίας να εκμεταλλευτεί τον δυτικό σχεδιασμό για δικό της όφελος.
Ως επίσημη δικαιολογία του βέτο προβάλλεται η υποστήριξη που δήθεν δίνουν οι δυο σκανδιναβικές χώρες στο PΚΚ και στο λεγόμενο δίκτυο Γκιουλέν, που η Άγκυρα θεωρεί «τρομοκρατικές οργανώσεις». Έχει μάλιστα διατυπώσει μια λίστα με 10 αιτήματα, που δύσκολα γίνονται αποδεκτά, καθώς αποτελούν ευθεία παρέμβαση στα εσωτερικά των δυο χωρών, ως προϋποθέσεις άρσης του βέτο.
Στην πραγματικότητα, είναι φανερό ότι όλα αυτά αποτελούν απλά προσχήματα. Το βέτο της Τουρκίας αφορά κυρίως τους αμερικανικούς σχεδιασμούς και σηματοδοτεί την επιθυμία διαπραγματεύσεων για όλα τα επίμαχα θέματα: Έγκριση της αγοράς των μαχητικών F-16, άρση των κυρώσεων για τους ρωσικούς S-400 και επιστροφή στο πρόγραμμα των F-35, «πράσινο φως» για νέες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις σε Συρία και Ιράκ, αποδοχή των τουρκικών σχεδιασμών σε Λιβύη, αναγνώριση της «Γαλάζιας Πατρίδας», διαμοιρασμός του Αιγαίου, «δύο κράτη» στην Κύπρο κ.τ.λ.
Η Τουρκία τα ζητά όλα γνωρίζοντας ότι η Δύση είναι πρόθυμη να ικανοποιήσει, αν όχι όλες, τις περισσότερες από τις απαιτήσεις της, προκειμένου να αποτραπεί η μεγαλύτερη προσέγγισή της με την Ρωσία. Ανεξάρτητα από την κατάληξη, οποιαδήποτε σύγκριση της αποφασιστικής διαπραγματευτικής στάσης των τούρκων με την δική μας δεδομένη» στάση προκαλεί θλίψη, ανησυχία και προβληματισμό…
Γιώργος Μάστορας
