Ο Γάλλος Εθνικιστής διανοούμενος και συγγραφέας Αλέν ντε Μπενουά, στο εξαιρετικό βιβλίο του με τίτλο «ο προσδιορισμός του κυριοτέρου εχθρού», αναφέρει, ανάμεσα σ’ άλλα, και τα εξής χαρακτηριστικά: «θα πράξωμε το παν, παν ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να μην χρειασθούμε ποτέ να επιλέξωμε μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, φιλελευθερισμού και κομμουνισμού… Επειδή, όμως, κατά πολλούς η σκιά μιας παρόμοιας προοπτικής διαγράφεται στον ορίζοντα, πρέπει να γνωστοποιήσωμε την θέση μας. Κάθε δικτατορία είναι απεχθής, αλλά κάθε παρακμή είναι ακόμα απεχθέστερη… Ορισμένοι δεν δύνανται να υποταχθούν στην ιδέα, ότι είναι δυνατόν μια ημέρα να αναγκαστούν να φορέσουν το πηλίκιο του Ερυθρού Στρατού. Όντως, είναι μια φρικτή προοπτική. Δεν μας είναι όμως δυνατόν, εντούτοις, να υποφέρωμε την ιδέα, ότι θα είμεθα μια ημέρα υποχρεωμένοι να περάσωμε το υπόλοιπο της ζωής μας, τρώγοντας χάμπουργκερς από το Μπρούκλιν».
Γραμμένο το κείμενο αυτό, όπως άλλωστε και όλο το βιβλίο, την εποχή της ύπαρξης των δυο υπερδυνάμεων (ΗΠΑ - Σοβιετική Ένωση) έχει, εντούτοις, διαχρονική ισχύ και σημασία, μη χάνοντας τίποτα από την ουσιαστική αξία του και ουσία του. Πως, άραγε, μπορεί να συνδεθεί το παραπάνω απόσπασμα με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση στην Χώρα μας, με το νέο εξουσιαστικό κομματικό δίπολο ανάμεσα στην ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ;
Θα σταθούμε στην ΝΔ, η οποία αποτελεί και την κυβέρνηση της Χώρας, βλέποντας το όλο ζήτημα, καταρχάς, από ιδεολογική σκοπιά. Η ΝΔ είναι ένα φιλελεύθερο κόμμα (οι θεωρίες κάποιων περί διαφορών ανάμεσα στον φιλελευθερισμό και τον νεοφιλελευθερισμό ανάγονται μάλλον στο επίπεδο της… μπακαλικής) και αυτό σημαίνει πως ταυτίζεται με μια ιδεολογία εξίσου υλιστική και ισοπεδωτική με τον κομμουνισμό, μια ιδεολογία, η οποία θεωρεί την επιδίωξη του κέρδους ως αποκλειστικό σκοπό και μοναδικό προορισμό του ανθρώπου. Για τον φιλελευθερισμό και τους πολιτικούς του ακόλουθους, η κοινωνία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα άθροισμα ατόμων, ίσων μεταξύ τους. Μια κοινωνία με όρους συμβολαίου, της οποίας τα μέλη δεν συνδέονται με τίποτε άλλο, παρά μόνο με κάποιου είδους «εμπορική συμφωνία» διαπραγματεύσιμη και ανακλητή μονοπλεύρως, ανά πάσα στιγμή. Αντεστραμμένος μεν, ταυτόσημος δε, με τον μαρξισμό, ο φιλελευθερισμός, με το οικονομικό του σύστημα (καπιταλισμός), αποκόπτει κάθε φυσικό, ηθικό και αιματολογικό δεσμό με την κοινωνία, εκτός από την μόνιμη αναζήτηση πλουτισμού με κάθε μέσο. Αυτού του είδους οι πεποιθήσεις οδηγούν σε μια εμπορικού τύπου κοινωνία καταναλωτών, για την οποία κανείς δεν είναι διατεθειμένος να θυσιαστεί, υπερασπιζόμενος τα πεπραγμένα της, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτή η κοινωνία δεν φροντίζει να απορρέουν τα δικαιώματα από καθήκοντα, και επειδή αυτή εθίζει τα μέλη της να σκέπτονται ότι τίποτε (και ιδίως η αποεθνικοποίηση και η διάλυση της κοινωνίας) δεν είναι χειρότερο από τον θάνατο. Μια τέτοια κοινωνία είναι καταδικασμένη σε παρακμή και σήψη, διότι κανείς, όπως είπαμε και πιο πριν, δεν είναι διατεθειμένος να την υπερασπιστεί, θυσιαζόμενος γι’ αυτήν.
Γι’ αυτούς τους λόγους (και πολλούς άλλους ακόμη), άλλωστε, ανέκαθεν, εμείς οι Εθνικιστές θεωρούσαμε (και συνεχίζουμε ακόμη να θεωρούμε) τον φιλελευθερισμό πολύ πιο επικίνδυνο (και ύπουλο) από τον κομμουνισμό. «Παραφράζοντας», λοιπόν, τον Μπενουά κάτω από τις σημερινές συνθήκες, όντως το να κερδίσει τις επόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μια φρικτή προοπτική. Από την άλλη, όμως, αποτελεί εξίσου φρικτή προοπτική η νέα εκλογική επικράτηση της ΝΔ. Όχι μόνο γιατί εδώ και πολλά χρόνια η ΝΔ είναι ένας «γαλάζιος ΣΥΡΙΖΑ», όχι μόνο γιατί κινούμενη σε ένα ποταπό και χυδαίο πλάνο εξυπηρέτησης των στενών συντηρητικών μικροκομματικών συμφερόντων της διαπράττει, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, τακτικές πολιτικής και προσωπικής εξόντωσης των Ελλήνων Εθνικιστών και των κατά καιρούς κομματικών τους εκφράσεων, αλλά και επειδή με την πατριδοκάπηλη ρητορική και πρακτική της βρωμίζει ασύστολα το πατριωτικό συναίσθημα του Ελληνικού Λαού, δικαιώνοντας πλήρως την γνωστή ρήση «ο πατριωτισμός αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο του κάθε απατεώνα». Γι’ αυτό και δεν μας απασχολεί στον ελάχιστο βαθμό ο σκυλοκαβγάς για την εξουσία και τις απολαβές της, ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Και για να το προεκτείνουμε, κανένας Συνειδητοποιημένος Έλληνας δεν πρέπει να πέσει στην πατριδοκάπηλη παγίδα της ΝΔ, η οποία, για μια ακόμη φορά, θα προσπαθήσει να ξεγελάσει και να ψηφοθηρήσει σε βάρος του Ελληνικού Λαού, επικαλούμενη ξανά τον «κομμουνιστικό κίνδυνο», την ίδια στιγμή που συναγωνίζεται επάξια τον ΣΥΡΙΖΑ στην διάχυση του δηλητηρίου του πολιτιστικού μαρξισμού στην κοινωνία και την αποεθνικοποίηση των πάντων.
Επομένως, δεν υπάρχει φιλελευθερισμός με «εθνικό περιεχόμενο», «εθνικός» καπιταλισμός, «κεντροδεξιά με πατριωτικές ευαισθησίες» κ.ο.κ. Όσοι αυτοαποκαλούνται «εθνικιστές» και ταυτόχρονα έχουν ως δεύτερο συνθετικό το «φιλελεύθερος» ή «καπιταλιστής», είναι ιδεολογικά αναλφάβητοι, πολιτικά ανερμάτιστοι και κοινωνικά αλλοπρόσαλλοι. Γιατί στην πραγματικότητα, φιλελευθερισμός - καπιταλισμός σημαίνουν αισχρή και στυγνή εκμετάλλευση σε βάρος της Φύσης, των Εθνών και των Ανθρώπων. Όσο το σύστημά τους μπλέκεται στις συνεχείς αντιφάσεις του και προσπαθεί να διαχειριστεί την κρίση που αυτές ακριβώς οι αντιφάσεις προκαλούν, αυτόματα γίνεται ολοένα και πιο επιθετικό, πιο αντιφυσικό, πιο απάνθρωπο, πιο βάρβαρο και κτηνώδες. Η «ηθική» τους εμφορείται από την λογική της «αρπαχτής». Αδιαφορούν για τα πάντα, πλην του κέρδους. Δεν ενδιαφέρονται στον ελάχιστο βαθμό για το αύριο, για την διάβρωση των Εθνικών Πολιτισμών, για τις τεράστιες οικονομικές και ηθικές καταστροφές που με τις πρακτικές τους φέρνουν στον πλανήτη. Οι δε εγχώριοι πολιτικοί τους εκπρόσωποι (ΝΔ, αλλά και ΠΑΣΟΚ) είναι εντελώς αδίστακτοι. Την ίδια στιγμή που κόπτονται υποκριτικά «για την οικονομική ανάπτυξη και την καταπολέμηση της ανεργίας», εισηγούνται την πλήρη εκμετάλλευση του εργαζόμενου. Αυτοί είναι που εισήγαγαν στο παρελθόν το μοντέλο του «απασχολήσιμου» και του «ασφαλίσιμου», που καθιέρωσαν καθεστώς γαλέρας στην κοινωνική ασφάλιση και την ανασφάλιστη εργασία των νέων, που με εντελώς κυνικό τρόπο παραδίδουν σήμερα τα σπίτια αναρίθμητων χιλιάδων δανειοληπτών στα «κοράκια». Όλο αυτό το υπηρετικό πολιτικό προσωπικό των αδίστακτων κερδοσκόπων πλιατσικολογεί με εντατικούς ρυθμούς σε βάρος της Πατρίδας, γιατί ως γνωστόν «το κεφάλαιο δεν έχει Πατρίδα»…
Σε αυτόν τον διεφθαρμένο κόσμο της φιλελεύθερης - καπιταλιστικής ανθελληνικής και αντιλαϊκής εξουσίας, ας μην πέσουμε στην παγίδα του τεχνικού διαχωρισμού που επιχειρεί το σύστημα να μας ρίξει για κάποιον ή κάποιους από τους εκπροσώπους τού κακώς εννοούμενου «δημοκρατικού τόξου». Στην πραγματικότητα, στον εγχώριο συστημικό πολιτικό κόσμο δεν υπάρχουν «καλοί» και «κακοί», «έντιμοι» και «ανέντιμοι», «αδιάφοροι» και «λαμόγια». Πέρα και πάνω από τέτοιους ψευδεπίγραφους ηθικολογικούς διαχωρισμούς, υπάρχει αυτό που πραγματικά τους ενώνει: Δηλαδή, η κοινή πολιτική τους ιδιότητα, η κοινή προσήλωσή τους προς το σύστημα της σαπίλας, της παρακμής, της εκμετάλλευσης και της εθνικής προδοσίας, η κοινή πολεμική τους (ανεξαρτήτως κόμματος) εναντίον του Ελληνικού Εθνικισμού και της πολιτικής του έκφρασης.
Εφόσον, λοιπόν, θέλουμε να σταματήσουν όλα αυτά, πρέπει να Αντισταθούμε στους κάθε λογής υποτακτικούς και στο ανθελληνικό σύστημα που αυτοί, δίχως τύψεις, υπηρετούν. Χωρίς την παραμικρή ψευδαίσθηση ότι μπορούν ο φιλελευθερισμός και ο καπιταλισμός να «εθνικοποιηθούν» και να δράσουν υπέρ της Πατρίδας και του Λαού. Με τον Ελληνικό Εθνικισμό, τόσο εναντίον του φιλελευθερισμού όσο και του κομμουνισμού, γιατί το Αίμα που έχυσαν για την Ελευθερία στο Παρελθόν οι πρόγονοί μας και το Μέλλον των αγέννητων Ελλήνων είναι πολύ πιο σημαντικά από τα βρώμικα κέρδη των αδίστακτων κεφαλαιοκρατών.
Γιώργος Μάστορας
