Άλλη μια επέτειος της Εθνεγερσίας της 25ης Μαρτίου πέρασε στο παρελθόν. Όλοι και όλα θα «ασχοληθούν» με τα μορφολογικά της «μεγαλεία» και άρον - άρον θα την ξαναβάλουν στη ναφθαλίνη, καλοτυλιγμένη σε βελούδο πολυτελείας. Το μέγα παράδοξο της σύγχρονης απαξίωσης της Πατρίδας, ενώ το σύστημα βασίζεται σε αυτόν τον μηδενισμό για να διοργανώσει την μεταβιομηχανική του φαντασμαγορία, μοιάζει να περνά απαρατήρητο.
Ο Μητσοτάκης, της στυγνά νεοφιλελεύθερης «θυσίας στα Τέμπη για την πρόοδο», ο Τσίπρας, με την δήλωση «Έχει η θάλασσα σύνορα και δεν το ξέραμε;», η «δικαιωματίστρια» Π.τ.Δ, με το ρίξιμο λουλουδιών από τα σπασμένα τζάμια του τρένου κατά την διάρκεια ακόμη των ερευνών, όλοι τους, για μια ακόμη χρονιά, «μας πήραν τα αυτιά» με τυποποιημένες δηλώσεις που θα εντείνουν τον διασυρμό του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα εντός σχημάτων «ιστορικής επανένταξης» με όρους «ευρωυπέρβασης». Το 1821 ή θα αποκατασταθεί ως απαραίτητο συστατικό μιας αέναης επιστροφής στην «διαλεκτική της ρίζας», οπότε θα δρομολογούνται αυτόματα αντιστάσεις κυτταρικού χαρακτήρα και όχι εγκεφαλικής «συνείδησης», ή θα μουσειοποιηθεί ολοσχερώς σε μια συντριπτική καθημερινοποίηση του θεάματος.
Εμείς, πάλι, λιγότερο ή περισσότερο προσδιορισμένοι στο αναπαλλοτρίωτο της Εθνικής Λαϊκής Μνήμης, θα επιμείνουμε σε μια επίκληση της επαναστατικής αιωνιότητας, γονιμοποιημένης στην επιτακτική επικαιρότητα της πάλης για την κυριαρχία και την ακεραιότητα της Πατρίδας. Θα πράξουμε έτσι, περιφρουρώντας τα διηνεκή ριζώματα της συλλογικής μας ύπαρξης, την ώρα που τα πάντα τα έχει καταπιεί η τερατώδης ρουφήχτρα της «προόδου», αυτή η αχόρταγη μυθική «λάμια» της «γραμμικότητας», όπου ακυρώνεται κάθε συνέχεια, δηλαδή κάθε παραγωγικός δεσμός με τον χωρόχρονο. Και έτσι, «εξορθολογισμένη», περιφρονείται αμαθώς - δυστυχώς - ο ανατρεπτικός πλούτος των μεταφυσικών εμπειριών και ερμηνειών του οικείου μας αντιστασιακού φρονήματος.
Ωστόσο, σήμερα βρισκόμαστε σε μια διαφοροποιημένη εποχή. Σε αυτό το κάδρο, αυτής της εποχής, πρέπει να στερεωθεί το 1821, στο κάδρο των επίκαιρων αναγκών μας. Και αυτές οι ανάγκες πρέπει να εννοηθούν διττά: Και συνειδητοποιημένες, αλλά και λανθάνουσες, και εγγεγραμμένες στον «σκληρό δίσκο» της ιστορικής υπόστασης, αλλά και διάσπαρτες και ασαφείς σε ένα διαταραγμένο φαντασιακό, από αυτά που ακόμα δεν έχουν μελετηθεί εντός μιας οργανικής αποικίας υπό την καταλυτική ναρκωτική επίδραση του θεάματος και της κατανάλωσης. Δεν είναι δυνατόν να επικαλείσαι, συγκινημένος και σε έξαρση, το «Εμείς» της κοινωνικής εμπειρίας, αλλά ταυτόχρονα να το απορρίπτεις ως «ιδεοληψία» στο Εθνικό πεδίο. Πως είναι δυνατόν να μην παράγει βαθιά Εθνική και Πολιτισμική Ενότητα η κοινή ταυτότητα καταγωγής, γλώσσας, ηθών και εθίμων, θρησκείας, ιστορικών αναφορών και εμπνεύσεων;
Βρισκόμαστε ενώπιον μιας σκληρής και περίπλοκης εποχής, κατά την οποία ό,τι αναλύουμε επί χρόνια ως «σύζευξη του Εθνικού με το Κοινωνικό», τώρα το βιώνουμε στην πλήρη του πραγμάτωση και (τραγική) επενέργεια στην συλλογική μοίρα. Η παρακμιακή αριστερά της «ταξικότητας», του «διεθνισμού» και των «παραγωγικών σχέσεων», δεν μπορεί να αντιληφθεί την τρέχουσα τραγωδία του Έθνους και του Λαού σε απόλυτη συνάρτηση με τις «παράγωγες» αποδομήσεις της παγκοσμιοποιητικής λαίλαπας και τις σχεδιασμένες καταστροφές της δανειακής αποικιοποίησης. Μια μαρξιστική αριστερά και μια φιλελεύθερη δεξιά, που έτσι κι αλλιώς ανέκαθεν αποτελούσε τον «στρατό» του «Αμερικάνου στρατηγού» στον άνωθεν φορεμένο μεταπρατισμό που καθόρισε το ανολοκλήρωτο 1821.
Το κυρίως ζητούμενο στην εποχή μας δεν είναι μόνο να μην ξεχαστούν ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, η Μπουμπουλίνα και οι άλλοι Αγωνιστές της Εθνεγερσίας, αλλά επιπλέον η Μνήμη τους να πυροδοτεί επίκαιρους συνειρμούς πολιτικής οικοδόμησης με καθαρή στόχευση την απόκρουση των θανάσιμων απειλών εναντίον μας. Άλλωστε, άλλο πράγμα είναι η ισότιμη διεθνής συνεργασία και άλλο η κατάληψη του Τόπου και της ζωής μας από την καιροσκοπική και βίαιη μονομέρεια των «επενδύσεων». Ο εθνομηδενισμός, η πολιτισμική αποπροσωποποίηση, ο ατλαντισμός, η ευρωλαγνεία, ο τουρκικός επεκτατισμός είναι οι θανάσιμοι κίνδυνοι μιας νέου τύπου υποδούλωσης, ενάντια στην οποία πρέπει να κινητοποιηθεί μια Ισχυρή Εθνική Συνείδηση, δηλαδή ένα νέο σύστημα αξιακών φίλτρων και ερμηνευτικών παραστάσεων που θα διαμεσολαβούν το βίωμα με ευκρίνεια και συνέχεια εν χρόνω.
Πέρα από τα τυπικά, η Μνήμη του 1821 αναζητά έναν αναζωογονητικό αέρα βασισμένο στα αδιέξοδα του παρόντος: Καμιά ιστορική επίκληση δεν πρόκειται να λειτουργήσει συγκινησιακά και πυροδοτικά αν δεν ανταποκρίνεται στο DNA του Λαού μας, με αυτόν να έχει σήμερα δυστυχώς αφεθεί κατάμονος να διαχειριστεί εμπλοκές, χειριστικότητες, στρεβλώσεις. Αυτή η πολιτισμική μοναξιά του Λαού μας θυμίζει την αίσθηση εγκατάλειψης και τέλους που επικράτησε το 1453, μετά την Άλωση της Πόλης. Τότε όμως η υπαρξιακή μας κρίση «απαντήθηκε» ουσιαστικά με ενεργητικό - ευεργετικό τρόπο, με το «Πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι», που στερέωσε την ελπίδα και ανανέωσε το κουράγιο, κερδίζοντας πολύτιμο χρόνο μέχρι την ολοένα και πιο δυνατή πρακτική αντίσταση στον τουρκικό ζυγό. Μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, οι συνειδησιακές γραμμές και παρακαταθήκες ήταν καθαρές, το «κρασί του ‘21» ήταν κάθε Κυριακή στο οικογενειακό τραπέζι και η Πατρίδα μας δεν είχε ρευστοποιηθεί σε μια «μαζική δημοκρατία» εξαναγκαστικού ευρωπαϊσμού και οργανωμένης αλλοτριωτικής αναθεώρησης.
Σήμερα όλα δείχνουν μπερδεμένα, ακαθόριστα, ομιχλώδη, αβέβαια, με την εξωνημένη ακαδημαϊκή «διανόηση» να επιχειρεί να «σβήσει» την Πατρίδα από την Καρδιά, τον Νου και τον Λόγο, επιβάλλοντας ολική διαγραφή, υποτίμηση και παραμόρφωση. Σε μια εξοργιστική εποχή «δικαιωματικής επανεξέτασης» του παρελθόντος, η 25η Μαρτίου 1821, υπό την δυσβάστακτη πίεση μιας «πραγματικότητας του αεθνικού πανπολιτισμού», περιθωριοποιείται, όχι αναγκαστικά ως μνημόνευση, αλλά σίγουρα ως επίδραση και συναισθηματική διάθλαση.
Είναι πολλά και δύσκολα αυτά που πρέπει να γίνουν. Επείγει, σαν ανοικτό διακύβευμα μιας απειλούμενης ιστορικότητας, μια ενεργός πρακτική πολιτική μνήμης και ανατρεπτικής ανάδρασης. Η Εθνική Συνείδηση, ως οργανική συνιστώσα μιας σφαιρικής αντίληψης του Συλλογικού, αποτελεί την δικλείδα ασφαλείας σε μια «κοινωνική συνείδηση» που παγιδευόμενη στις μερικοποιημένες «ταυτότητες» του μεθοδικά προαγόμενου κατακερματισμού, θα θραυσματοποιηθεί. Έτσι, θα εκλείψει σε μια παραμορφωτική «ανθρωπολογία», χωρίς κανένα αναγνωριστικό στοιχείο, παρά μόνο την (ελεγχόμενη) «λειτουργία». Ας αγωνιστούμε όλοι μαζί ώστε μια τέτοια ζοφερή ατμόσφαιρα, που παραπέμπει σε οικτρές καταστάσεις Οργουελιανού χαρακτήρα, να μην δηλητηριάσει το Μέλλον του Τόπου και των ζωών μας.
Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821!
Γιώργος Μάστορας
