Το τελευταίο χρονικό διάστημα προχωρούν τεράστιες αλλαγές και διαφοροποιήσεις στον σύγχρονο κόσμο, παρόλο που γι’ αυτά τα σημαντικά ζητήματα πολύ λίγα λέγονται και γράφονται στα ημεδαπά ΜΜΕ. Και αυτό συμβαίνει επειδή, πέρα από το δικαιολογημένο βάρος για το συστημικό έγκλημα στα Τέμπη και την κοινωνική έκρηξη που αυτό προκάλεσε, τα ΜΜΕ και το «ελληνικό» κράτος ασχολούνται κυρίως με δευτερεύουσες πτυχές, με στόχο πάντα τον αποπροσανατολισμό, την συγκάλυψη και το ξέπλυμα του εγχώριου πολιτικού συστήματος και των ολέθριων ευθυνών του. Παράλληλα, όλοι εσκεμμένα ξεχνούν τις τεκτονικές αλλαγές που συμβαίνουν στον κόσμο, υποτιμούν τα σοβαρά γεωπολιτικά ζητήματα, ενώ και τα τρία βασικά συστημικά κόμματα εξουσίας (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ) θεωρούν ότι ο ευρωατλαντισμός, η ΝΑΤΟφροσύνη και η προσκόλληση στα «ιδεώδη» της ΕΕ προστατεύουν την πορεία της Χώρας για τις επόμενες δεκαετίες. Γι’ αυτό και δίνουν «γη και ύδωρ» σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ. Τέτοια τεράστια τύφλωση και πολλαπλή ανικανότητα να κατανοήσουν τι συμβαίνει και τι κυοφορείται, ενώ παράλληλα δεν υφίσταται καμία ικανότητα πρόβλεψης για το τι μπορεί να συμφέρει μακροπρόθεσμα το Έθνος μας.
Η «δύση» της Δύσης έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό, αλλά από το 2022 και μετά έχουμε εισέλθει σε μια νέα ιστορική φάση, στην οποία η αποδυτικοποίηση αποκτά πιο εμφανή σημάδια και οδεύουμε σε μια πιο ανοικτή αμφισβήτηση της δυτικής ηγεμονίας. Πάνω σε αυτόν τον καμβά εξελίσσεται η διεθνής πραγματικότητα. Ορισμένοι κάνουν λόγο για πολυκεντρική τάξη πραγμάτων (με περισσότερα του ενός παγκόσμια κέντρα ισχύος), άλλοι για τέλος του μονοπολισμού και άλλοι για πολυπολικό κόσμο. Νέα ιστορική φάση, με ένταση των ανταγωνισμών, των πολέμων, της πολυοργανικής κρίσης, της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου σε απίστευτο μέχρι σήμερα βαθμό, της καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων και τεράστιων κινδύνων για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Η συνάντηση Σι Τζιν Πίνγκ και Πούτιν στην Μόσχα, μόλις λίγες ημέρες μετά το «ένταλμα σύλληψης» του Πούτιν και ενόσω σοβαροί τριγμοί σε σημαντικές τράπεζες στον δυτικό κόσμο προκαλούν ανησυχία νέου μεγάλου επεισοδίου, υποδηλώνει πως αυτές οι δυο μεγάλες χώρες παγκόσμιας ισχύος συγκροτούν, αργά αλλά σταθερά, ένα άλλο στρατόπεδο οικονομικής, τεχνολογικής, ενεργειακής και στρατιωτικής δύναμης, που μπορεί να ανταγωνιστεί την δύση και να προωθήσει μια άλλη διεθνή αρχιτεκτονική. Τα προαναφερόμενα είναι μερικά δείγματα των μεγάλων αλλαγών που γίνονται και θα συνεχιστούν, αλλά και δείγματα των νέων αντιθέσεων που φουντώνουν και τροφοδοτούν τάσεις, διεργασίες και καινούργιους συσχετισμούς.
Τις ίδιες ημέρες περίπου, συμβαίνουν αρκετά σημαντικά γεγονότα στο έδαφος της Ευρώπης, τα οποία εάν διαβαστούν σωστά δίνουν, έστω και αδρά, μια άλλη κατεύθυνση. Την κατεύθυνση της άμεσης εναλλακτικής δυνατότητας, που βασίζεται στην κινητοποίηση των Λαών και των Κοινωνιών των Εθνών της Ευρώπης και αναδύουν μια δυναμική που θα μπορούσε να οδηγήσει την Ευρωπαϊκή Γη σε μια άλλη κατάσταση. Αναφερόμαστε στις διεργασίες, τις λαϊκές εκδηλώσεις και τα ξεσπάσματα σε Γερμανία, Γαλλία και Ελλάδα, που γίνονται στον ίδιο πάνω - κάτω χρόνο.
Στην Γερμανία, έχουμε μια μαζική μετατόπιση στην στάση της κοινωνίας έναντι του πολέμου στην Ουκρανία και της υπαγωγής της Γερμανίας στο άρμα των ΗΠΑ, ενώ πριν λίγες ημέρες σχεδόν 3.000.000 εργαζόμενοι απέργησαν με αίτημα την αύξηση των μισθών.
Στην Γαλλία, οι εργαζόμενοι ξεσηκώνονται ενάντια στην μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού. Το εκεί κίνημα αποκτά ολοένα και περισσότερο πολιτικά χαρακτηριστικά, θέτοντας ταυτόχρονα με έμφαση δυο καίρια θέματα: Τόσο το σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα, όσο και την κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατίας από μια ανελεύθερη κυβέρνηση υπό τον, εκλεκτό των τραπεζών και των κεφαλαιοκρατών, Μακρόν.
Στην Ελλάδα, το έγκλημα στα Τέμπη λειτουργεί ως θρυαλλίδα, η οποία πυροδοτεί μια κοινωνική έκρηξη που βάλλει κατά του ειδικού καθεστώτος που επιβλήθηκε από την ευρωκρατία και τα εθνοκτόνα μνημόνια, όπως και κατά της διάλυσης της Χώρας και των υποδομών που επέφεραν οι πολιτικές λεηλασίας του εισοδήματος και της δημόσιας περιουσίας.
Ποιο είναι το συμπέρασμα που βγαίνει από όλα αυτά; Η «ισχυρή Δύση» δείχνει να μοιάζει με την πορεία της αμαξοστοιχίας στα Τέμπη. Η τακτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη και των υπόλοιπων συστημικών κομμάτων «πάμε με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και όπου βγει» κάνει ακόμη πιο έντονο το υπαρξιακό πρόβλημα της Χώρας. Εφόσον αυτό γίνει ευρύτατα αντιληπτό, τότε, θα φανούν καθαρότερα και τα βήματα που πρέπει να γίνουν για να μπορέσει η Πατρίδα και ο Λαός να ανακάμψουν θετικά και με ευοίωνο μέλλον.
Γιώργος Μάστορας
