Την ώρα που η συστημική κομματική αντιπαράθεση γίνεται γύρω από την υποβολή προσχηματικών και ούτως ή άλλως εξαιρετικά βραχυπρόθεσμων «προσφορών ανακούφισης» προς τους δεινοπαθούντες δανειολήπτες από μέρους Μητσοτάκη και Τσίπρα, συσκοτίζεται το τι πραγματικά παίζεται σε ευρύτερο επίπεδο. Τεράστιο μέρος της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας και κρίσιμος αριθμός σημαντικών μεσαίων επιχειρήσεων περνούν ταχύτατα υπό τον έλεγχο των διαβόητων funds, καθώς και των όσων αδιαφανώς βρίσκονται από πίσω τους. Για τους οποίους, επιπλέον, υπάρχουν υπόνοιες ότι η έφοδός τους γίνεται με πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης (!), χωρίς κανένας από την αντιπολίτευση να αντιδρά ή έστω να το ψάχνει. Οι σχετικοί χειρισμοί έχουν την συναίνεση όλων των πλευρών, καθώς ο καθένας τους έχει εκτελέσει στην δική του κυβερνητική βάρδια τα «καθήκοντα» που του υπόδειξαν. Καθόλου περίεργο, λοιπόν, ότι ο Μητσοτάκης διαθέτει σήμερα ένα πλεονέκτημα εξουσιαστικής επιβολής, που του επιτρέπει να διακυρήσει αναίσχυντα και χωρίς καμία αίσθηση μέτρου ότι «θα κάνει την χώρα αγνώριστη», κομπάζοντας ότι δεν έχει απέναντί του «εναλλακτικές προτάσεις».
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, που δείχνει και το ποιος εν τέλει εκπροσωπεί «τις βουλές του αυθέντη» για την επόμενη μέρα, είναι αποκαλυπτικές μερικές αποστροφές από την πρόσφατη συνέντευξη του Γιάννη Στουρνάρα. Ο κεντρικός τραπεζίτης (δηλαδή η φωνή της ΕΚΤ) εκτιμά ότι «θα υπάρξει κυβέρνηση με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο», δίνοντας γραμμή για την επόμενη μέρα, μετά από το αναγκαίο εκλογικό πολωτικό παίγνιο που πρέπει να διαδραματιστεί προκειμένου να μαζευτούν «τα κουκιά». Σε άλλο σημείο, ο Στουρνάρας υποστηρίζει ότι «δεν δίνω καμία πιθανότητα να μην πάρουμε την επενδυτική βαθμίδα και ότι αμέσως μετά θα εισρεύσουν στην Ελλάδα μεγάλα κεφάλαια και funds που θα επενδύσουν σε ομόλογα, τράπεζες και θα επιδιώξουν συμμετοχή σε μετοχική σύνθεση ελληνικών επιχειρήσεων». Αυτή του η φράση τα λέει όλα, τόσο για το τι σημαίνει το «θα γίνει η χώρα αγνώριστη» του Μητσοτάκη, όσο και για την συγκολλητική ουσία της ευρείας συστημικής ομοφωνίας. Όμως, παραπέμπει εμμέσως, πλην σαφώς, και στον μόνιμο (αφανή, και γι’ αυτό αποτελεσματικό) μοχλό εκβιαστικής άσκησης παντοειδούς πολιτικής πίεσης που συνιστά η διαρκώς επικρεμάμενη «αξιολόγηση του αξιόχρεου της χώρας» από τους γνωστούς «οίκους». Ιδίως μέσα στις συνθήκες τεράστιας υπερχρέωσης της Χώρας και μεγάλης ανόδου των επιτοκίων.
Δηλαδή, με άλλα λόγια, αν αύριο κριθεί σκόπιμη μια «κυβερνητική συμμαχία» ως «λύση», πόσο δύσκολο θα είναι να «σιδερωθούν» οι οποιεσδήποτε ενστάσεις και δυσφορίες μπροστά στο επισειόμενο φόβητρο μιας πολιτικής αστάθειας, που έθετε εν αμφιβόλω την «επενδυτική βαθμίδα» και το «βιώσιμο» του «δημόσιου χρέους»;
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο πολεμούν ανήθικα και παράνομα το Εθνικό Κόμμα ΕΛΛΗΝΕΣ. Επειδή γνωρίζουν πολύ καλά ότι η παρουσία του με υψηλό ποσοστό στην Βουλή θα αποτελέσει την φωνή της Πραγματικής Εθνικής Αντίστασης στα σχέδια αφελληνισμού της Χώρας.
Γιώργος Μάστορας
