Αποτίοντας τον δικό μας φόρο… ατιμίας στο κλεφτοΠΑΣΟΚ, καταθέτουμε κάποιες σύντομες (αλλά όχι πρόχειρες) σκέψεις επί του όλου ζητήματος. Είναι γνωστό ότι στην καθεστωτική πολιτική της μεταπολίτευσης και του «Συνταγματικού τόξου» δεν υπάρχουν ούτε ηθικοί ενδοιασμοί ούτε περιθώρια δισταγμών, όταν διακυβεύεται είτε η πολιτική επιβίωση ενός κόμματος είτε προσώπων με μικρές ή μεγάλες φιλοδοξίες. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα όποια «δημοκρατικά» και «πατριωτικά» προσωπεία πέφτουν και αυτό που αποκαλύπτεται είναι το πραγματικό αποκρουστικό πρόσωπο της εξουσιαστικής πολιτικής και των εκφραστών της. Δηλαδή, ο δόλος και η σκληρότητα, η απάτη και η υποκρισία, η βία και το οργανωμένο ψεύδος, η ανηθικότητα και η κυνικότητα στον έπακρο βαθμό. Με δεδομένο ότι ο στόχος διατήρησης της εξουσίας (ή αναρρίχησης σ’ αυτήν) ενώνει τους κάθε λογής εξουσιαστές, ακόμη κι αν έχουν αντιτιθέμενα ατομικά συμφέροντα, ανά τακτά χρονικά διαστήματα αποκαλύπτεται η πραγματική φύση της πολιτικής τους σταδιοδρομίας. Στυγνοί εξουσιαστές της καρέκλας και του χρήματος, που λίγο πριν προσκόμιζαν τα διαπιστευτήρια του «νέου», του «άφθαρτου», του «ηθικού πλεονάσματος», τελικά αποδεικνύονται ως χάρτινες καρικατούρες «άξιες» μόνο για χρήσεις… τουαλετικού περιεχομένου.
Με αφορμή, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ και την νέα εκλογική κάθοδό του, παρέα με κάποιους άλλους αδίστακτους κοσμοπολίτες και συμφεροντολόγους, ας πάμε λίγο πίσω στον χρόνο. Το 2008, ο παλιός μαοϊκός Θεόδωρος Τσουκάτος, ο οποίος την περίοδο 1996-2004 διέπρεψε στο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ ως άγρυπνος σημιτοφύλακας του «εκσυγχρονισμού», εξηγεί ότι 1.000.000 μάρκα, ποσόν του οποίου ο ίδιος αποδεικνύεται αποδέκτης, παρελήφθησαν από τους αρμόδιους για τα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ και κατέληξαν στα κομματικά ταμεία ως οικονομική συνεισφορά στην προεκλογική εκστρατεία του ΠΑΣΟΚ εν όψει των ευρωεκλογών του 1999.
Το ΠΑΣΟΚ «τον αδειάζει», για ευνόητους λόγους, με την Χαριλάου Τρικούπη, με non paper που μοίρασε, να αναφέρει ότι «η δύναμη του ΠΑΣΟΚ είναι ο κόσμος του. Τα χιλιάδες έντιμα στελέχη του που καθημερινά αγωνίζονται για να σταματήσουν την συντηρητική οπισθοδρόμηση της χώρας. Χιλιάδες έντιμα στελέχη που δεν έχουν καμία σχέση με όσους καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη των Ελλήνων ψηφοφόρων και τα ιερά και όσια του Κινήματος». Πόσο βολικό να ριχθούν όλα στον «καταχραστή» Τσουκάτο….
Από την μεριά του, ο Ανδρέας Λοβέρδος, μιλώντας σε τηλεοπτικό κεντρικό δελτίο άφησε σαφείς αιχμές κατά όσων δεν κρατάνε το κεφάλι ψηλά και δείχνουν ότι «οι άλλοι φταίνε, εμείς δεν ξέραμε». Μαρτυριάρης ο Λοβέρδος…. Ο πρώην υπουργός του Σημίτη, Γιώργος Φλωρίδης, δηλώνει σε ραδιοφωνικό σταθμό, αναφερόμενος σ’ αυτήν την περίοδο, ότι «σε καμία περίπτωση, οι επιτυχίες αυτής της περιόδου δεν μπορούν να ανατραπούν από 5-10 λαμόγια που πάντα υπάρχουν». «Λαμόγιο», λοιπόν, ο Τσουκάτος, που γέμισε τα μαύρα ταμεία του κόμματος, ενώ ο Φλωρίδης που το γνώριζε ήταν… «αθώα περιστερά».
Γεμάτος… πίκρα για την… αχαριστία, ο παντοδύναμος μέχρι πριν λίγα χρόνια «στρατηγός» Τσουκάτος, δηλώνει -μεταξύ άλλων- αμέσως μετά την απολογία του ότι «Η κατάληξη του ως άνω ποσού στον προορισμό του (εννοεί το κομματικό ταμείο του ΠΑΣΟΚ) επιβεβαιώθηκε εμμέσως για ευνόητους λόγους, πλην σαφώς, από τις καταθέσεις στην Δικαιοσύνη των ταμιών του κόμματος, αλλά και από τις καταθέσεις στην Γερμανία στελεχών, που εκταμίευαν για λογαριασμό της εταιρείας», ενώ πρόσθεσε ακόμη ότι «ψεύδονται συνειδητά και μάλιστα γνωρίζοντας ότι ουδείς πολίτης τους πιστεύει - εκείνοι που βεβαιώνουν πως το δικό τους κόμμα, και αναφέρομαι στα μεγάλα, δεν έχει χρηματοδοτηθεί από ιδιώτες και μάλιστα σε προεκλογικές περιόδους με αντίστοιχα υψηλές χορηγίες που ξεπερνούν κατά πολύ το ανώτατο όριο των επιτρεπόμενων ενισχύσεων του σχετικού νόμου […] ανέλαβα ποινικές ευθύνες, γιατί άλλοι απέφυγαν τις πολιτικές τους ευθύνες».
Βεβαίως, ο Τσουκάτος καλύπτει τα «μικρά κόμματα» της αριστεράς, ενώ γνώριζε πολύ καλά ότι τα «μαύρα ταμεία» τους γεμίζουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, προφανώς γιατί ήθελε να κρατήσει «χαμηλούς» τόνους, απαραίτητη προϋπόθεση για «να πέσει στα μαλακά». Ο Τσουκάτος γνώριζε πολύ καλά ότι η Siemens επαναδιαπραγματεύτηκε την θέση της επί Οικουμενικής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα κόμματα της αριστεράς. Και όντως έτσι γίνεται, καθώς η υπόθεση Τσουκάτου σιγά - σιγά ξεχνιέται, περνά στην λήθη της επίσημης ιστορίας, γιατί πολύ απλά δεν συμφέρει κανέναν κομματικό φορέα του «Συνταγματικού τόξου».
Επ’ ευκαιρία, λοιπόν, των όσων συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα στο ΠΑΣΟΚ και τους εκλογικούς συνοδοιπόρους του (το κόμμα το οποίο έκλινε σ’ όλες τις πτώσεις την λέξη κλέφτης) και τις «ουρές» του, ξεθάψαμε μια ιστορία ηθικής και πολιτικής μπόχας από το (όχι πολύ μακρινό) παρελθόν.
Γιώργος Μάστορας
