Και το φετινό καλοκαίρι αποτελεί, ημερολογιακά τουλάχιστον, παρελθόν πια. Μιλώντας με όρους απομυθοποίησης (που είναι και το κρίσιμο ζητούμενο στον πολιτικό στοχασμό), διανύσαμε ακόμα ένα καλοκαίρι κατάρρευσης των σκηνοθεσιών, που συντάσσουν θεαματικά μια κυβερνώσα αυταπάτη, δεδομένου ότι κάθε σύστημα διακυβέρνησης χρειάζεται μια ωραιοποιητική «αφήγηση», που θα εκλογικεύει τα ελλείμματα μετατρέποντάς τα σε αόριστες «προοπτικές» και (γενικώς και αορίστως) «ζωή». Ήδη, η διαφημιστική κουλτούρα της οργανωμένης τύφλωσης και διαστρέβλωσης εισήγαγε τον… μοδάτο όρο «καλοκαιριστές», δίνοντας πλέον στον αβάσταχτο χαζοχαρουμενισμό των πρωινάδικων και στην αβάσταχτη ελαφρότητα της facebook «απόδρασης» το υπαρξιακό νόημα μιας δήθεν ταυτότητας.
«Ζούμε για το καλοκαίρι» είναι το κυρίαρχο «σλόγκαν» της εποχής, καταργώντας έτσι το ζωτικό όλον του χρόνου μας και απωθώντας στις συνειδησιακές χωματερές όσα ορίζουν πια το καλοκαίρι ως ειδικό πεδίο εθνικής αποδιάρθρωσης. Η «εποχοποίηση» της εθνικής αλλοτρίωσης είναι μία ειδική όψη του πλανητικού αεθνικού νεοφιλελευθερισμού.
Και ενώ κυριαρχεί ο θάνατος και η καταστροφή, προσπαθούν να μας μετατρέψουν σε ολοκληρωμένους υπηκόους μιας ήδη σάπιας ψευτοδημοκρατίας, κάνοντας ταυτόχρονα παραπλανητικούς φατριασμούς εξορμητικών σκέψεων.
Το βασίλειο της Δανιμαρκίας είναι σάπιο, γιατί είναι ανήθικο. Ο σύγχρονος παγκοσμιοποιητικός καπιταλισμός, μέσα στο κρεσέντο του «διανοητικού» αθεϊσμού, που τον διακατέχει, υποβάλλει την πιο βαθιά ηττοπάθεια και μοιρολατρία, ακριβώς γιατί αποθεώνοντας την φθαρτότητα με λόγους εκλογίκευσης της Εξουσίας, αναγκαστικά ωθείται σε αφαιρέσεις, που ακυρώνουν προκαταβολικά κάθε πάθος – πόθο, που διαποτίζει την Αληθινή Ζωή. Πάθος – πόθος, που χωρίς την μεταφυσική, το φαντασιακό και την τέχνη, είναι απλώς σκέτο ετερόνομο πρόγραμμα και «τσιπάκι». Γι’ αυτό και προσπαθούν να μας πείσουν περί του «τέλους της ιστορίας», μη μπορώντας να νιώσουν ότι ακόμη κι ένας μόνο άνθρωπος στον πλανήτη μπορεί να συνιστά την Ιστορία!
Ας αντισταθούμε στην επιτήδεια προσπάθεια εξοικείωσης με τον θάνατο, την καταστροφή και την λήθη, στο να μην αντιδρούμε σε τίποτα απολύτως και απλώς να το «προσπερνάμε». Ας ανασυγκροτήσουμε την ιδεολογική, πολιτική και κοινωνική μας αίσθηση και έμπνευση, να διαφοροποιηθούμε πλήρως από τον συρφετό των «άλλων» αρνούμενοι τις νουθεσίες τους, αποφεύγοντας επιμελώς την «φωτοτυπία» της μαζικής ομοιοπαγίδας, μένοντας ξάγρυπνοι τις νύχτες της μεγάλης παρακμής. Γιατί αλλιώς, όπως έλεγε και ο ποιητής, «κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και που πηγαίνει»…
Γιώργος Μάστορας
