Η υπόθεση του εγκλήματος των Τεμπών είναι φανερό πως αποτελεί τον πυρήνα για ευρύτερες διεργασίες που συμβαίνουν στην κοινωνία και αυτό ανησυχεί - φοβίζει το πολιτικό σύστημα. Η διαδικασία της πρότασης μομφής, πέρα από την πόλωση ενόψει των ευρωεκλογών, είχε και έναν ακόμη σκοπό: Να πάρει όλο το πολιτικό σύστημα τις μεγαλύτερες δυνατές αποστάσεις από τις ευθύνες του για την υπόθεση αυτή. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη το έκανε, προωθώντας το αφήγημα περί «κανονικότητας» και «θεωριών συνωμοσίας» και συνεχίζοντας τον δρόμο της συγκάλυψης. Μάλιστα, είναι φανερό πως στο Μέγαρο Μαξίμου θεωρούν ότι η συγκεκριμένη υπόθεση θα στοιχίσει στην κυβέρνηση, με ορισμένους βουλευτές της ΝΔ να φοβούνται για το άμεσο μέλλον, κάποιους άλλους να παίρνουν σαφείς αποστάσεις από την άθλια στάση του πρώην υπουργού Κώστα Καραμανλή, ενώ πρωτοκλασάτα στελέχη της κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου Κυριάκου Μητσοτάκη, έκαναν ειδική αναφορά στις διαστάσεις που έχει πάρει το ζήτημα στον Ελληνικό Λαό.
Αντίθετα, η αντιπολίτευση προσπαθεί να καρπωθεί ό,τι μπορεί από την υπόθεση, ενώ παράλληλα φροντίζει να πάρει αποστάσεις από τις ευθύνες που (και αυτήν) την βαραίνουν. Σε πρώτο επίπεδο, παρά την αδυναμία να μεταφραστούν τα Τέμπη σε κέρδος για την αντιπολίτευση στις προηγούμενες εκλογικές διαδικασίες, η δυναμική που εκφράζεται ακόμη σε κοινωνικό επίπεδο αποτελεί διαρκή πειρασμό για ολόκληρη την αντιπολίτευση. Ωστόσο, για ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Νέα Αριστερά είναι ιδιαίτερα σημαντικό όλες οι ευθύνες για την κατάσταση των σιδηροδρόμων και την γενικότερη πορεία διάλυσης όλων των υποδομών της Χώρας να περιοριστεί στην ΝΔ και συγκεκριμένα στο πρόσωπο του Κώστα Καραμανλή και του πολιτικού του προϊσταμένου Κυριάκου Μητσοτάκη. Έτσι, παρά τις δεδομένες ευθύνες και των τριών αυτών κομμάτων, δεν λέγεται κουβέντα για τον δικό τους ρόλο στην υπόθεση των Τεμπών, ούτε βέβαια υπάρχει ένα έστω ίχνος γνήσιας αυτοκριτικής πέρα από την προσχηματική και εντελώς «μιντιακή» και εκ του ασφαλούς στάση του Χρήστου Σπίρτζη. Επιπλέον κουβέντα δεν λένε και για τον ολέθριο ρόλο των εθνοκτόνων μνημονίων που αυτά τα κόμματα εφάρμοσαν από κυβερνητικές θέσεις, ούτε βέβαια και για τον ρόλο της ΕΕ, την οποία προσπαθούν να αναδείξουν ως τον μέγιστο σύμμαχό τους.
Αντίστοιχα, όμως, ειδική στρατηγική τηρούν και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, προσπαθώντας να πείσουν πως έχουν δώσει ειλικρινή μάχη ενάντια στην συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών με κάθε δυνατό τρόπο. Στην πραγματικότητα, η αντιπολίτευση στο σύνολό της θέλει να «καναλιζάρει» την υπάρχουσα λαϊκή δυσαρέσκεια, με το επιχείρημα πως έπειτα από την εξεταστική, την πρόταση μομφής και την «συνεπή κοινοβουλευτική δράση», το μόνο που μένει είναι να εκφραστεί η δυσαρέσκεια αυτή στις κάλπες των ευρωεκλογών του Ιουνίου.
Ωστόσο, είναι φανερό πως η κοινωνία ζητά κάτι εντελώς διαφορετικό και αυτός ίσως να είναι και ένας λόγος που στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις δεν εκφράστηκε το κύμα δυσαρέσκειας που σήμερα δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Αυτό που φαίνεται ότι εξαρχής δεν υπολόγισε το πολιτικό σύστημα και αυτό που ακόμα αδυνατεί να κατανοήσει είναι πως η επιρροή των Τεμπών στην κοινωνία αφορά βαθύτερες διεργασίες και συνειδητοποιήσεις, που ενώ δεν εκφράζονται με άμεσο ή ευθύ τρόπο, παράλληλα είναι δύσκολο να «καναλιζαριστούν» μέσα από τους κλασσικούς πολιτικάντικους χειρισμούς.
Η υπόθεση του εγκλήματος των Τεμπών αποτέλεσε μια στιγμή σοκ που μας έφερε ξανά ενώπιον της θλιβερής πραγματικότητας, της δεδομένης παρακμιακής κατάστασης της Χώρας, της πτωτικής πορείας που ακολουθείται και του ξεχαρβαλώματος των πάντων. Ήταν μια στιγμή που, σε συνδυασμό με όλα όσα έχουν ακολουθήσει, φανέρωσε πως το βάθος της διάλυσης της Χώρας είναι τέτοιο που δεν μπορεί καν να εξασφαλιστεί ακόμη κι ένας ατομικός δρόμος, πως δεν υπάρχει ασφάλεια πουθενά και για κανέναν. Χωρίς όμως αυτά να είναι εύκολο να εκφραστούν με έναν άλλο τρόπο, δεδομένου του μπλοκαρίσματος που υπάρχει, προωθούν ευρύτερες διεργασίες που φέρνουν την κοινωνία σε ακόμη μεγαλύτερη απόσταση από όλες τις εκφάνσεις - εκφράσεις του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Γεγονός που εντείνεται από την χυδαία - πρόστυχη συγκάλυψη της κυβέρνησης Μητσοτάκη και την προσχηματική στάση του συνόλου της αντιπολίτευσης που έχει ως μόνο στόχο τα εκλογικά οφέλη.
Γιώργος Μάστορας
