Άρθρο του Γιώργου Μάστορα
Η πανδημία του κορωνοϊού, πέρα από ευκαιρία για τις παγκόσμιες ελίτ να εξυπηρετήσουν εκ νέου τα στενά συντηρητικά συμφέροντά τους, αποτελεί κι ένα σημείο τομής στο οποίο συμπυκνώνεται ο πολιτικός χρόνος και αλλάζουν άρδην οι όροι άσκησης της πολιτικής. Με την έννοια ότι, πέρα από τις πρωτόγνωρες αυτές συνθήκες, που άλλαξαν την καθημερινότητα σχεδόν ολόκληρου του πλανήτη, αναδεικνύονται και μεγάλα ζητήματα, όπως η σχέση του ανθρώπου με την φύση, αλλά και η ποιότητα της κοινωνίας στην οποία ζει.
Ήρθαν στο προσκήνιο ανεπάρκειες δεκαετιών, ως αποτέλεσμα της λεηλασίας των συστημάτων υγείας. Στην Χώρα μας αυτό μεταφράστηκε στην συνειδητοποίηση, από το πρώτο κιόλας κύμα τον περσινό Μάρτιο, ότι είμαστε εν πολλοίς μόνοι. Όχι μόνο εξαιτίας της δραματικής κατάστασης του ΕΣΥ έπειτα από μια δεκαετία εθνοκτόνων Μνημονίων, αλλά κι επειδή έχει προ πολλού χαθεί ακόμη και μια στοιχειώδης εμπιστοσύνη στο εγχώριο πολιτικό σύστημα.
Τα παραπάνω κατέστησαν την περίοδο της πανδημίας καταλύτη υπόγειων διεργασιών για την κοινωνική συνείδηση των Ελλήνων. Χωρίς ακόμη να είμαστε σε θέση να δώσουμε πρόσημο σε αυτές τις διεργασίες και με ανοιχτό το ενδεχόμενο να παραταθεί το σάστισμα από τον ορυμαγδό των εξελίξεων, αρχίζει να διαφαίνεται ότι γεννιέται, για μια ακόμη φορά, αμφισβήτηση και δυσαρέσκεια, την οποία δεν μπορεί να απορροφήσει χωρίς κραδασμούς και ρωγμές το πολιτικό σύστημα της Χώρας. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην γνωστή χαμηλή ποιότητά του και στην φθορά που υπέστη στα μνημονιακά χρόνια, αλλά και στην επίδειξη νομιμοφροσύνης που επιδεικνύουν σήμερα όλα τα συστημικά κόμματα απέναντι τόσο στην διαχείριση της πανδημίας όσο και στην προετοιμασία της μετά-Covid εποχής.
Οι αποδοκιμασίες και τα γιουχαΐσματα συνιστούν μια μουδιασμένη έκφραση της λαϊκής οργής, που έχει συσσωρευτεί έπειτα από έναν χρόνο κοροϊδίας και σπατάλης χρόνου από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που τις πληρώνουμε σήμερα όχι μόνο με την ελευθερία μας και την οικονομική καταστροφή, αλλά και με απώλεια ανθρώπινων ζωών. Γι’ αυτό και είναι αναμενόμενο να συμβαίνουν, σε πείσμα της κυβέρνησης, των ΜΜΕ και όλων όσοι θα προτιμούσαν μια πιο εφησυχασμένη στάση, που θα ήταν πιο εύκολα διαχειρίσιμη. Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για την πορεία των Εθνικών θεμάτων, τα οποία βρίσκονται «στο κόκκινο» αυτήν την περίοδο. Το ερώτημα που μένει ν’ απαντηθεί είναι αν στην νέα περίοδο που έρχεται, μπορούν τα σημερινά γιουχαΐσματα να μετασχηματιστούν σε ώριμη πολιτική αντίδραση και ενεργοποίηση της λαϊκής συνείδησης σε αγώνα για το παρόν και το μέλλον αυτού του Τόπου. Το πλέον Συνειδητοποιημένο τμήμα των Ελλήνων οφείλει και πρέπει να πάρει τις απαραίτητες αγωνιστικές πρωτοβουλίες.
