Γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Όσο κι αν το σύστημα επιθυμεί τον καλλωπισμό της, η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) αποτελεί ξεκάθαρα μια πολύ ισχυρή έκφραση του αντεθνικού ολοκληρωτισμού της παγκοσμιοποίησης. Ενός ολετήρα-οδοστρωτήρα, που ισοπεδώνει την Εθνική Κυριαρχία, την Λαϊκή Ευημερία, την Κοινωνική Συνοχή.
Όσο περνάει ο καιρός, ολοένα και περισσότεροι αντιλαμβάνονται την θλιβερή πραγματικότητα, δηλαδή ότι η ΕΕ είναι μια Ευρώπη όχι των Εθνών και των Λαών της, αλλά μια ένωση στενών και στυγνών οικονομικών συμφερόντων των απάτριδων κεφαλαιοκρατών. Παρά την πολυετή προπαγάνδα που επιχειρείται, η ΕΕ δεν μπορεί να είναι πια ένα «όραμα» ικανό να συγκινήσει και να παρασύρει πλατιά λαϊκά στρώματα. Αιμορραγεί και ψυχορραγεί κάτω από το βάρος της δομικής πολύπλευρης κρίσης που την διαπερνά, των αλλεπάλληλων αντιφάσεων και των αναρίθμητων αδιεξόδων της. Έτσι, λοιπόν, τροφοδοτείται η διαρκής πολιτική της αστάθεια και αποκαλύπτεται σε όλη την άσχημη γύμνια της η αυτοκτονική γεωπολιτική και οικονομική εξάρτησή της από τα υπερατλαντικά κέντρα και τους αδίστακτους διεθνείς τοκογλύφους. Η Ε.Ε. υπάρχει και κινείται ακριβώς επειδή πρέπει να δρα ως επικίνδυνο και θανατηφόρο όπλο στα χέρια μιας ασυναίσθητης κλίκας αυτοδιορισμένων και ανεξέλεγκτων εκπροσώπων των «ελίτ».
Μια ΕΕ που, πότε άμεσα και πότε έμμεσα, συμπαρατάσσεται με τις επιθυμίες και τις επιδιώξεις των ΗΠΑ, συμμετέχοντας έτσι ενεργά στην ανάφλεξη και την ανατίναξη ολόκληρων περιοχών του πλανήτη, και βεβαίως και των Βαλκανίων, με την Ελλάδα να νιώθει στο πετσί της το επικίνδυνο κατασκεύασμα της «Βόρειας Μακεδονίας». Με αυτή την στάση της, όμως, και την ανάλογη πολιτική που ακολουθεί, η ΕΕ δυναμιτίζει την ύπαρξη των Ευρωπαϊκών Εθνών και προκαλεί εκρηκτικά προβλήματα (όπως της λαθρομετανάστευσης), που τελικά ανατινάσσονται πάνω της με τραγικά αποτελέσματα. Έτσι, η ΕΕ καταλήγει να είναι ένα γεωπολιτικό μέγεθος μικρομεσαίο, ασταθές, υποτελές. Μια Ευρώπη κατεχόμενη πολιτικά και οικονομικά, που υπάρχει μόνο για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πατρώνων της. Παρά, όμως, τις… φιλότιμες προσπάθειες του πολιτικού προσωπικού της ΕΕ, το αποτέλεσμα που παράγει δεν μπορεί να πείσει τους Λαούς των Εθνών που την απαρτίζουν. Αντιθέτως, αυτό το αποτέλεσμα την απονομιμοποιεί ηθικά, πολιτικά, κοινωνικά, εκλογικά. Και καταλήγει, προκειμένου να διασωθεί, να πετά την «δημοκρατική» μάσκα της, καταφεύγοντας ακόμη και σε άγρια και βίαιη καταστολή, κάνοντας θρύψαλα την βιτρίνα των (ψεύτικων) κανόνων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Εννοείται ότι αυτή η επιχείρηση συνοδεύεται από μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα κατά του «εθνικολαϊκισμού», μια προπαγάνδα, η οποία βρίσκει απήχηση τόσο στο φιλελεύθερο όσο και το μαρξιστικό στρατόπεδο. Ακόμη και η συστράτευση κάποιων «φελλών» της «προοδευτικής διανόησης» σε αυτή την επιχείρηση αδυνατεί να συγκαλύψει την πραγματικότητα και να ντύσει, έστω και πρόχειρα, την άσχημη γύμνια της. Ο τρόπος αντιμετώπισης και αμφισβήτησης των αντιδράσεων των αποκαλουμένων «Εθνικολαϊκών» Δυνάμεων από τις κατεστημένες «ελίτ» και το πολιτικό-δημοσιογραφικό υπηρετικό επιτελείο της, δείχνει ότι το σύστημα και τα φερέφωνά του καταλαβαίνουν πολύ καλά τον κίνδυνο που εγκυμονούν τέτοιου είδους αντιδράσεις για την ανήθική και απονομιμοποιημένη εξουσία τους.
Όσο, όμως, κι αν επιχειρούν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο να καλύψουν την πραγματικότητα με το πέπλο της επικοινωνιακής προπαγάνδας τους, η ΕΕ δεν έχει καμία πραγματική ισχύ ή επιρροή επί των Λαών των Ευρωπαϊκών Εθνών. Επί της ουσίας, δεν υφίσταται κανένα «δημοκρατικό» ή «συνταγματικό» τόξο, αλλά μια τεχνητή αντεθνική και αντιλαϊκή πύρινη αιχμή της παγκοσμιοποίησης εντός Ευρωπαϊκής Γης. Πίσω από «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», πίσω από την φανφαρώδη λεξιμαγεία που χρησιμοποιεί, η ΕΕ είναι για τα Έθνη και τους Λαούς της Ευρώπης ο σφετεριστής της Εθνικής Κυριαρχίας, ο ληστής της Λαϊκής Ευημερίας, ο ταραξίας της Κοινωνικής Συνοχής, ο ορκισμένος εχθρός του Ανεξάρτητου Έθνους-Κράτους. Αποτελεί τον μακάβριο εμπνευστή της «Ευρώπης των Περιφερειών» και άλλων παρεμφερών λεκτικών πονηρών σχεδιασμών, που αποσκοπούν στον αποτελεσματικότερο έλεγχο των φέουδων-φιλέτων από τις απανταχού δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, των «πολυπολιτισμικών κοινωνιών» και των «ανοιχτών συνόρων».
Επομένως, στο ψευδεπίγραφο δίλημμα, που με μεγάλη αγωνία θέτουν οι κάθε λογής ευρωλιγούρηδες και αντιτιθέμενοι απέναντι «στον κίνδυνο του εθνολαϊκισμού», «διαλέξτε: ή με εμάς ή με την ακροδεξιά απειλή», είναι φανερή πλέον ποια πρέπει να είναι η επιλογή. Ιδίως για τον πολύπαθο Ελληνικό Λαό, που βλέπει να εξελίσσεται σε καθημερινή βάση το σχέδιο μετατροπής του από Ομοιογενές Σύνολο σε ετερογενή πληθυσμό αλλοδαπών και της Χώρας σε χώρο, η εκλογική και –κυρίως αυτό- η κινηματική ταύτιση με τις Γνήσιες Εθνικιστικές Δυνάμεις αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση και μονόδρομο για ένα Απελευθερωτικό Σχέδιο, μια Εθνική Αναγέννηση, μια Ευοίωνη Προοπτική επαναφοράς όλων όσων μας έχουν κλέψει.
