ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ: 2015-2018.
Δρ Πατρίσια Κυριακίδου
Κοινωνική Ανθρωπολόγος, ειδικευμένη στη μελέτη της Ελληνικής Κοινωνίας Καθηγήτρια Πανεπιστήμιου ΗΠΑ
Στέλεχος των Ελλήνων για την Πατρίδα
Όταν το τρίτο μνημόνιο ήρθε στην Ελλάδα 2015-2018, ήρθε με την πρώτη κομμουνιστική κυβέρνηση της Ελλάδας, με τον Αλέξη Τσίπρα και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί με αυτή την κυβέρνηση ήρθε μια ιδεολογική ασάφεια της "αταξικότητας", καθώς δεν υπήρχαν ταξικές δεσμεύσεις προς το έθνος, ως αριστερό κόμμα.
Το τρίτο μνημόνιο ήταν το σκληρότερο από τα τρία, και ο Τσίπρας δέχτηκε να αυξήσει τους φόρους και να μειώσει τις συντάξεις, έτσι η ιδεολογία της «αταξικότητας» μετατράπηκε σε μια ακόμη βαθύτερη ανθρωπιστική κρίση. Αυτό που έκανε το μνημόνιο ακόμα πιο παράνομο ήταν ότι ο Τσίπρας είχε ζητήσει εντολή από τον Ελληνικό λαό σε δημοψήφισμα για την αποδοχή ή την απόρριψη του μνημονίου την οποία ανέτρεψε δεχόμενος της απαιτήσεις ξένων συμφερόντων μετατρέποντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την Ελλάδα σε αποικία χρέους.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι το 62 τοις εκατό των Ελλήνων πολιτών που έδωσαν την απάντησή τους στο δημοψήφισμα ήταν "ΟΧΙ" αλλά ο Τσίπρας περιφρόνησε την λαϊκή βούληση επιβεβαιώνοντάς κατάφωρα ότι οι κυβερνήσεις της Ελλάδος είναι αντιδημοκρατικές ενάντια στον ελληνικό λαό και στα συμφέροντα του Ελληνικού κράτους. Η ιδεολογική ασάφεια μιας κοινωνίας «άνευ κοινωνικών τάξεων» περιλάμβανε και μια «μη εθνική» προσέγγιση στις εθνικές εντολές δημοψηφισμάτων των πολιτών! Πολλοί άνθρωποι αισθάνθηκαν ότι το δημοψήφισμα που ανατράπηκε ήταν η απόλυτη εξαπάτηση ενός πρωθυπουργού προς τους πολίτες και το έθνος. Αυτή η εξαπάτηση προς τον ελληνικό λαό οδήγησε στο μεγαλύτερο μνημόνιο και στην ιδιωτικοποίηση της χώρας. Ο ελληνικός λαός ζούσε τώρα σε μια χώρα ξεπουλημένη, καθώς η ιδιωτικοποίηση των κρατικών περιουσιακών στοιχείων έλαβε χώρα με ακόμα μεγαλύτερο τρόπο σε σύγκριση με το πρώτο ή και το δεύτερο μνημόνιο.
Η Ελλάδα έγινε αποικία χρέους με «πώληση προς υπογραφή» από την κυβέρνηση Τσίπρα, καθώς ξεκίνησε η εφαρμογή ξεπουλήματος των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων. Πρώτον, οι τράπεζες διατέθηκαν σε ξένους επενδυτές σε εξευτελιστικές τιμές. Οι ιδιωτικοποιήσεις τράπεζων διευκόλυναν την κατάσχεση ιδιωτικής περιουσίας των ελληνικών επιχειρήσεων μέσω των «κόκκινων δανείων» και των τίτλων που κατείχαν οι τράπεζες. Η κατάσχεση επιχειρήσεων ήταν μέρος ενός σχεδίου αναδιάρθρωσης και ενοποίησης μεγάλων επιχειρήσεων, ώστε να μπορούν να αλλάξουν ιδιοκτήτες με τον πλέον συμφέροντα τρόπο για τους νέους ξένους επενδυτές. Οι κατασχέσεις ιδιοκτησίας ακινήτων, μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων ακολούθησαν και περιλάμβαναν πρώτες κατοικίες — μια καταστροφική απώλεια για πολλούς Έλληνες πολίτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενους και μικρές επιχειρήσεις. Η καταστροφή της ελληνικής μεσαίας τάξης ήταν τεράστια κυρίως εξαιτίας του τρίτου ανεπιθύμητου μνημονίου.
Στη συνέχεια, υπήρξε επίσης η κατάσχεση δημόσιας περιουσίας με σκοπό την εξυπηρέτηση του εικαζόμενου δημόσιου χρέους. Για να κατανοήσουμε το αποτελέσματα της αντιστροφής βούλησης του δημοψηφίσματος από τον Ελληνικό λαό, το Ταμείο Ανάπτυξης Περιουσιακών Στοιχείων της Ελληνικής Δημοκρατίας (ΤΑΙΠΕΔ) και το πρόσφατα σχηματισμένο υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων «Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών & Περιουσίας Α.Ε.» (ΕΕΣΥΠ), χρησιμοποιήθηκαν για την κατάσχεση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας, υπό τον άμεσο έλεγχο και με άμεση απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η «κλοπή» έγινε μέσω ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο νομοθετήθηκε με τον Μνημονικό Νόμο 3968/2011 με σκοπό τη χρήση του προϊόντος της δραστηριότητάς του αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους της χώρας.
Ένας αυξανόμενος αριθμός δημόσιων περιουσιακών στοιχείων έχει περιέλθει στην κατοχή του ΤΑΙΠΕΔ: πάνω από τριάντα πέντε λιμάνια, πάνω από τρεις χιλιάδες έργα δημόσιας ακίνητης περιουσίας, μεταξύ των οποίων το αεροδρόμιο ελληνικού και η εκποίηση άλλων: δεκατεσσάρων περιφερειακών αεροδρομίων όπως της Θεσσαλονίκης, Κέρκυρας, Ζακύνθου, Άκτιου, Καβάλας, Χανίων, Ρόδου, της Κω, Σαντορίνης, Μυκόνου Μυτιλήνης, Σκιάθου και Σάμου, καθώς ξενοδοχεία, σπα, κάμπινγκ, υπουργικά κτίρια, κτίρια δημόσιας διοίκησης, δεκάδες ακίνητα στο εξωτερικό, δεκάδες διατηρητέα και μη διατηρητέα μνημεία, εθνικοί δρόμοι, στρατιωτικές εγκαταστάσεις, φυσικό αέριο, αμυντική βιομηχανία, πλήθος παραλιών και ακτών που αποτελούν δεκάδες χιλιάδες εκτάρια, ύδρευση, εκατοντάδες και χιλιάδες εκτάρια γης, υγροτόπους, σιδηροδρόμους και ταχυδρομεία όλα ξεπουλημένα σε τιμές ευκαιρίας.
Η χονδρική παράδοση των περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού δημοσίου σε θεσμούς ξένων συμφερόντων μέσω διαδικασιών ανεξέλεγκτων από οποιαδήποτε εκλεγμένα όργανα πραγματοποιήθηκε σχεδόν εν μία νυκτί. Αυτό ήταν το βάρος που έπρεπε να επωμιστεί η Ελλάδα και ο Ελληνικός λαός ως αποτέλεσμα της ανατροπής από τον Τσίπρα έναντι της πλειοψηφίας του «ΟΧΙ» σε νέα μνημόνια σε βάρος του ελληνικού λαού. Ήταν μια τελείως αντιδημοκρατική απόφαση του Τσίπρα που ως αποτέλεσμα είχε την μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους και ξένων συμφερόντων.
Σε τελική ανάλυση, ο Αλέξης Τσίπρας επέτρεψε μια μορφή νεο-αποικιοκρατίας κατά της Ελλάδας και ήταν δημιουργός μιας ισχυρής αποικιακής κουλτούρας, με τον ιμπεριαλισμό να συνδέεται με την καπιταλιστική επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως νεο-αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας στην Ευρώπη. Αυτό που έκανε ο Τσίπρας στον ελληνικό λαό και στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της εξουσίας του, ήταν άνευ προηγουμένου. Τόσο η δημιουργία όσο και η αναστροφή ενός δημοψηφίσματος «κατά» του ελληνικού λαού και η δημιουργία του μεγαλύτερου σχεδίου ιδιωτικοποίησης των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων που είχε δει ποτέ η Ελλάδα, αποτέλεσε μια πολιτιστική αλλαγή που είδε τον ελληνικό λαό να υφίσταται αποικιοποίηση και εκτοπισμό στην ίδια την χώρα του. Στην ουσία και με αυτά που βλέπουμε τώρα εκ των υστέρων σχετικά με τα ανοικτά σύνορα της ΕΕ, ο ελληνικός λαός είναι μια αποικιοποιημένη «εθνική κοινότητα» εντός των συνόρων της, λόγω του Τσίπρα και του Μητσοτάκη. Αλλά σύμφωνα με το θέμα του τρίτου μνημονίου, αυτό που ήρθε να αντιπροσωπεύσει ήταν ότι δεν υπάρχει τάξη και δεν υπάρχει κανένα έθνος ανεκτό στο πλαίσιο της ασαφούς ιδεολογικής πολιτικής, αν μπορώ να το ονομάσω έτσι, του Αλέξη Τσίπρα, ενός απατεώνα που εναντιώθηκε στην βούληση του κόμματος του, αλλά σημαντικότερο είναι ότι εναντιώθηκε στην εντολή του δημοψηφίσματος των Ελλήνων πολιτών, των ψηφοφόρων του και κατά των συμφερόντων του έθνους, προκειμένου να εδραιωθεί η αποικία χρέους, μέσω ιδιωτικοποιήσεων σε ξένα συμφέροντα και σε επίπεδα που δεν είχαν δει ποτέ πριν στην Ελλάδα.
