Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το νομοσχέδιο του νεοφιλελεύθερου ανεπάγγελτου Κωστή Χατζηδάκη για τα εργασιακά, το οποίο θα ψηφιστεί μέσα στην εβδομάδα, προκαλεί περαιτέρω απορρύθμιση της εργασίας. Την ίδια στιγμή, έχει ιδιαίτερη σημασία να αναλογιστεί ο οποιοσδήποτε πώς εκλαμβάνουν το νομοσχέδιο όσο και την συζήτηση που γίνεται γύρω από αυτό οι εργαζόμενοι, ειδικότερα δε οι νέοι εργαζόμενοι, οι οποίοι θα «λουστούν» επί μακρόν τα όσα σήμερα προωθούνται. Για όποιον ξεκίνησε εργασία από το 2010 και μετά, πολλά από όσα προβλέπει το νομοσχέδιο Χατζηδάκη δεν είναι παρά μία «κανονικοποίηση» και ρύθμιση των παγιωμένων συνθηκών, που ήδη επικρατούν στην αγορά εργασίας. Είναι σήμερα δεδομένο για οποιονδήποτε σχεδόν νέο εργαζόμενο ότι αναγκάζεται να δουλέψει καθημερινά μία – δύο ώρες παραπάνω, οι οποίες προφανώς και δεν καταγράφονται πουθενά. Στην… καλύτερη περίπτωση, οι παραπάνω ώρες θα αντισταθμιστούν με κάποιο ρεπό, αν βεβαίως ο εργαζόμενος είναι από τους «προνομιούχους». Παρόμοια, επίσης, είναι η κατάσταση και για τις περισσότερες από τις προβλέψεις του νόμου.
Βλέπουμε ότι έπειτα από μια περίοδο συστηματικής καταγραφής της άποψης και του τρόπου, που προσεγγίζει ένας νέος άνθρωπος την εργασία του, φαντάζει δυστυχώς σήμερα ως αναμενόμενο να θέλει κάποιος να είναι «μάνατζερ» του εαυτού του, έξω από συλλογικές συμβάσεις, ακόμη κι από την εξαρτημένη εργασία. Αυτό που θεωρείται καλύτερο είναι να μπορεί να συμπληρώνει κανείς με όποιον τρόπο «επιθυμεί» το εισόδημά του, με αυτό να πλασάρεται μάλιστα και ως μέτρο ελευθερίας. Να μπορεί δηλαδή κάποιος να είναι «λίγο μισθωτός» και «λίγο μικροεπιχειρηματίας».
Δυστυχώς, αυτό που παρατηρούμε είναι ότι η ζωή ενός νέου ανθρώπου σήμερα δεν του επιτρέπει να δει την εργασία του με όρους μονιμότητας, όχι μόνο επειδή δεν δείχνει να υπάρχει προοπτική για κάτι τέτοιο, αλλά και λόγω των αναγκαστικών ή και εθελούσιων μετακινήσεων τόσο προς το εσωτερικό όσο και προς το εξωτερικό. Οι νέοι εργαζόμενοι σήμερα έχουν γαλουχηθεί να είναι οπουδήποτε, έτοιμοι να αρπάξουν οποιαδήποτε «ευκαιρία» σε οποιαδήποτε εργασία, συγκυρία ή τόπο. Τα παραπάνω, όμως, δημιουργούν ένα δυσχερές πλαίσιο όπου οι συνθήκες εργασίας και οι κατακτήσεις των προηγούμενων δεκαετιών μοιάζουν εξαιρετικά μακρινές, για να μην πούμε ξένες. Το νεοφιλελεύθερο αντεργατικό σχέδιο της Νέας Δημοκρατίας και του Χατζηδάκη αποτελεί ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο των εργασιακών δικαιωμάτων και μόχθου των Ελλήνων.
Γιώργος Μάστορας
