Γράφει η Ιωάννα Καραδήμα

Η 19η Μαΐου είναι μια ημέρα Μνήμης. Μνήμης για να μην λησμονηθεί ποτέ το δράμα του  Ποντιακού Ελληνισμού. Η προσφυγιά, οι σφαγές, ο ξεριζωμός, το έγκλημα των Τούρκων. Όμως την ημέρα αυτή, οι Πόντιοι, ο Ελληνισμός ολόκληρος, έχουν και κάτι άλλο ακόμα να τιμούν και να θυμούνται: το Ποντιακό αντάρτικο.  

Αυτούς που δεν έσκυψαν το κεφάλι αλλά πήραν τα όπλα και πλήρωναν με αίμα στο αίμα, τον Τούρκο δυνάστη. Αυτούς που εγκαταλελειμμένοι από το ελλαδικό κράτος, από το 1915 μέχρι το 1923, τίμησαν την ελληνική καταγωγή τους, πολεμώντας και πεθαίνοντας σαν Έλληνες.

Αυτούς τους αντάρτες, που με ατομική πρωτοβουλία πήραν τα βουνά, οπλίσθηκαν, δημιούργησαν στρατιωτικά σώματα και στάθηκαν μέχρι το τέλος, όρθιοι απέναντι στον εχθρό, οφείλουμε να θυμόμαστε.

Ο Γερμανός Καραβαγγέλης υπολόγισε σε περίπου 20.000 τα μέλη αυτών των  αντάρτικων μονάδων. Στην Σάντα, στην Παφρά, στην Τοκάτη και αλλού. Στον Ανατολικό Πόντο, το σώμα του Ευκλείδη Κουρτίδη. Τα σώματα του Στέλιου Κοσμίδη, του Αναστασίου Παπαδόπουλου, του Παύλου Τσασνίδη, του Μιχαήλ Κουρτσόγλου και πολλών άλλων.

Όλοι αυτοί δεν νικήθηκαν, ακόμα και όσοι  έπεσαν στην μάχη βρήκαν συνεχιστές που  κράτησαν τον αγώνα ζωντανό μέχρι το τέλος. Γι’ αυτό, στις 19 Μαΐου δεν ξεχνάμε! Eπίσης, ναι, θέλουμε την διεθνοποίηση της γενοκτονίας, όπως αυτής των Αρμενίων. Αλλά αυτή η ημέρα δεν είναι μόνο για πόνο και δάκρυα, είναι και ημέρα περηφάνειας για την πολεμική αρετή των Ποντίων, είναι και ημέρα τιμής γι’ αυτούς που δεν νικήθηκαν ποτέ.