Η όλη θλιβερή ιστορία με την ευρωβουλεύτρια της ΝΔ Άννα - Μισέλ Ασημακοπούλου μας δίνει την ευκαιρία για μια σύντομη, αλλά όχι πρόχειρη, ευρύτερη ανάλυση. Προσπαθούν να μας συνηθίσουν (και μας εκπαιδεύουν μεθοδικά γι’ αυτό) στην ιδέα ότι οι προσωπικές μας στιγμές και η ιδιωτικότητά μας πρέπει να είναι διάτρητες. Με την μισή ζωή μας να έχει μεταφερθεί στον ψηφιακό κόσμο, τις αλληλεπιδράσεις μας με τους άλλους (και το κράτος) να γίνονται όλο και περισσότερο απρόσωπες και τα δεδομένα μας -κάθε τύπου (στοιχεία ταυτότητας, υγειονομικό προφίλ, καταναλωτικές προτιμήσεις κ.α.) να είναι υποχρεωτικά προσβάσιμα σε κρατικούς και μη κρατικούς δρώντες, θα έπρεπε τα αντανακλαστικά μας για ζητήματα προστασίας προσωπικών δεδομένων να είναι πιο οξυμένα και ευαίσθητα.
Δεν είναι «ατύχημα» η διαρροή τέτοιων δεδομένων. Αντιθέτως, αποτελεί την «παράπλευρη απώλεια» ενός απάνθρωπου συστήματος που μετατρέπει τα δεδομένα της ζωής μας σε εμπόρευμα και εργαλείο ελέγχου και χειραγώγησης. Δεδομένα πωλούνται και αγοράζονται, ενάντια στους «κανόνες» που (υποτίθεται ότι) έχουν θεσπίσει τα κράτη και οι υπερκρατικοί μηχανισμοί. Χωρίς διαρκή κοινωνικό έλεγχο, χωρίς απαίτηση διαφάνειας στην συλλογή, στην αποθήκευση και την χρήση των δεδομένων, χωρίς μια κουλτούρα προστασίας των προσωπικών δεδομένων, τα περιστατικά εξόφθαλμης παρανομίας, ακόμη και με την εμπλοκή του επίσημου κράτους, θα αυξάνονται.
Η προσπάθεια να μην «περάσει στα ψιλά» και αυτό το σκάνδαλο, στην μοιρολατρική λογική ότι «έλα μωρέ, αυτά γίνονται» (όπως στο παρελθόν έγιναν οι παρακολουθήσεις, έγιναν τα κάθε λογής pass, έγινε η «παραχώρηση» των στοιχείων των μαθητών στην Cisco με την «τηλεκπαίδευση») αποτελεί κρίσιμο κρίκο για την υπεράσπιση της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της εκατέρωθεν εμπιστοσύνης μεταξύ Κράτους και Πολιτών. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα ισχύει ο τίτλος αυτού του άρθρου (με παραλλαγμένο τον τελευταίο στίχο, από ένα punk τραγούδι της δεκαετίας του 1980) που θα έχει ως συμπλήρωμα τους στίχους με τους οποίους άρχιζε το τραγούδι αυτό: «Δικαιώματα που ξέρατε τώρα δεν υπάρχουν»…
Γιώργος Μάστορας
