Γράφει η Αργυρώ (Ρίκα) Θωμάκου, (″Φλόγα του Ταινάρου″)
Υποψήφια βουλευτής με το Εθνικό Κόμμα ΕΛΛΗΝΕΣ
Πολλές ηρωικές μάχες έδωσαν οι υπερασπιστές όλων των οχυρών, στις αλλεπάλληλες προσβολές που δέχθηκαν από ξηρά και αέρα, από την καλύτερη πολεμική μηχανή εκείνης της εποχής. Πολλά οχυρά έμειναν απόρθητα και παραδόθηκαν στις 10 Απριλίου μετά την υπογραφή του σχετικού Πρωτοκόλλου Συνθηκολόγησης (9 Απριλίου), όταν η γραμμή Μεταξά υπερφαλαγγίσθηκε, καθώς οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Ελλάδα από την Γιουγκοσλαβία και μέσω της κοιλάδας του Αξιού, τα Γερμανικά Panzer έφτασαν την 9η Απριλίου του 1941 στη Θεσσαλονίκη.
Ως παράδειγμα θα αναφέρω κάποια στιγμιότυπα από το οχυρό Λίσσε: Ήταν χτισμένο στο υψίπεδο του Νευροκοπίου, με σκοπό να φυλάσσει τις διαβάσεις προς την Ανατολική Μακεδονία μας, που τόσο εύκολα ξεπουλούν οι πολιτικάντηδες σήμερα. Η όλη κατασκευή του ήταν εντυπωσιακά στιβαρή, αλλά πιο στιβαρά ήταν τα στήθη των παλικαριών που το υπεράσπιζαν. Στις 6 Απριλίου 1941, αυτά τα παλικάρια δεν ήταν πολλά: 10 Αξιωματικοί, 3 Ανθυπασπιστές και 420 οπλίτες. Αυτοί αντιμετώπισαν μία ολόκληρη μεραρχία της τρομερής Βέρμαχτ, την 72η, η οποία συνεπικουρείτο και από άλλες μονάδες, όπως πυροβολικό με αυτοκινούμενα πυροβόλα, αεροπορία κλπ. Διοικητής είναι ο Ταγματάρχης (ΠΖ) Γεώργιος Δετοράκης, από την δεκαπεντασέλιδη «Πολεμική Έκθεση» του οποίου σταχυολογώ τα παρακάτω (σ.σ. Στα αποσπάσματα τηρείται η ορθογραφία της επίσημης ιστορίας του ΓΕΣ):
3.00 π.μ. της 6ης Απριλίου. Η VII Μεραρχία διατάσσει την φρουρά του οχυρού να προβεί στην καταστροφή των ήδη υπονομευμένων γύρω γεφυρών και δρόμων. Το “πανηγύρι” αρχίζει. Με ζητωκραυγές χαράς οι φαντάροι μας υποδέχονται την έναρξη των εχθροπραξιών.
Για τις επόμενες ημέρες οι μάχες μαίνονται. Τις περιγράφει γλαφυρά ο Δετοράκης γράφοντας στις 01.00 π.μ. της 9ης Απριλίου: «Παρά τας διατεθείσας δυνάμεις και τα μηχανοκίνητα μέσα, ο εχθρός δεν ηδυνήθη κατά τον τετραήμερο αγώνα να περισχέση τα οχυρά, αλλά ούτε και το συρματόπλεγμα να προσεγγίση».
13.00 της 9ης Απριλίου. Ελληνικά τμήματα ανακαταλαμβάνουν το γειτονικό ύψωμα Κρέστη, που είχαν καταλάβει την προηγουμένη ημέρα οι Γερμανοί. Ο Στρατός μας νικά.
14.00 της 9ης Απριλίου. Η αναπάντεχη ανατροπή. Εμφανίζεται ένα γερμανικό αυτοκίνητο με λευκές σημαίες. Ενημερώνει για τη συνθηκολόγηση. Κανείς δεν το πιστεύει. Ο Δετοράκης διατάσσει απλώς κατάπαυση του πυρός αλλά προειδοποιεί τους Γερμανούς να μην προχωρήσουν ούτε μέτρο.
17.00 Καταφέρνει να επικοινωνήσει με τον Επιτελάρχη της Μεραρχίας. Το επιβεβαιώνει. Ο Δετοράκης εξαιρετικά νευριασμένος τον ερωτά: «Γιατί μας παραδίδετε, αφού είμεθα νικηταί;».
Ο ηρωικός Διοικητής καταγράφει λιτά τις σκέψεις του: «Εσκέφθηκα να μην υπακούσω εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου μόνο και μόνο διά την ιστορίαν αλλά επρυτάνευσεν η λογική, ότι αφενός μεν δεν θα επιτύγχανα ουδέν αποτέλεσμα, αφ' ετέρου δε δεν είχα πλέον το δικαίωμα να θυσιάσω τους ηρωικούς συμπολεμιστάς μου».
Εν συνεχεία ο Δετοράκης συνελήφθη προσωρινά αιχμάλωτος μαζί με τους άνδρες στο Νευροκόπι. Το μεσημέρι της επομένης (10 Απριλίου) φθάνει ένα γερμανικό αυτοκίνητο για να μεταφέρει τον Δετοράκη σε μια ταβέρνα. Είναι προσκεκλημένος σε γεύμα από τον Στρατηγό Franz Mattenklott της 72ης Μεραρχίας. Ο Δετοράκης δεν δέχθηκε να φάει αλλά ήπιε μόνο ένα ποτήρι κρασί. Μεταφέρω τον διάλογο μεταξύ Δετοράκη (Δ) και Στρατηγού (Σ) όπως καταγράφηκε στα αρχεία του ΓΕΣ, για να καταδείξω το απόρθητο της «Γραμμής Μεταξά», αλλά κυρίως το μεγαλείο εκείνης της γενιάς:
Σ Πόσοι Άγγλοι αξιωματικοί και οπλίται ήσαν εις το οχυρόν σας;
Δ Ουδείς.
Σ Αδύνατον.
Δ Ουδείς στρατηγέ.
Σ Πόσας απωλείας είχε το οχυρόν;
Δ 15 τραυματίας οπλίτας και έναν αξιωματικόν. Ουδένα νεκρόν.
Σ Αδύνατον.
Δ Οι τραυματίαι μετεφέρθησαν εις το ενταύθα νοσοκομείον σας. Δύνασθε να πεισθήτε αυτοπροσώπως.
Σ Τι καταστροφάς υπέστη το οχυρόν;
Δ Ουδεμίαν αξίαν λόγου. Τα πάντα ελειτούργησαν άριστα.
Σ Πόση δύναμις κατείχε το Κρέστη;
Δ Λόχος πεζικού δυνάμεως τριών διμοιριών υπό έφεδρον υπολοχαγόν ως διοικητήν.
Σ (Εκδήλωση αμφιβολίας καθώς επετέθη εκεί διά δύο ταγμάτων). Και διατί μας αφήσατε την πρώτην ημέραν να πλησιάσωμεν εις απόστασιν 600-700 μέτρων άνευ ουδεμιάς εκδηλώσεως πυρός;
Δ Επεδίωξα και επέτυχα τον απόλυτον αιφνιδιασμόν.
Μετά την απάντηση αυτήν, ο Γερμανός στρατηγός ηγέρθη, έλαβε την στάση “προσοχής”, χαιρέτησε στρατιωτικώς τον ταγματάρχη Δετοράκη, του έσφιξε το χέρι και είπε:
«Τα θερμά συγχαρητήρια τού Γερμανικού Στρατού. Να διαβιβασθούν εις τα στρατεύματά σας, διότι επολέμησαν ηρωικότατα διά την πατρίδα σας. Και δι' αυτό δεν θα σας μεταχειρισθώμεν ως αιχμαλώτους».
Άλλο λαμπρό παράδειγμα ηρωισμού αποτελεί ο λοχίας Δημήτριος Ίτσιος που ήταν ο Διοικητής μεμονωμένου εξωτερικού Πολυβολείου (Π.8) στο οροπέδιο της Ομορφοπλαγιάς κοντά στο χωριό Άνω Πορρόϊα Σερρών, που ως νεότερος Λεωνίδας αντιστάθηκε με δύο στρατιώτες για πάνω από τέσσερις ώρες απέναντι σε ένα σύνταγμα Γερμανών καταδρομέων, για να καλύψει την σύμπτυξη του υπολοίπου Ελληνικού τάγματος. Ο απόγονος τόσων Ελλήνων ηρώων, ξόδεψε και τις 33.000 σφαίρες που υπήρχαν στο πολυβολείο, προτού παραδοθεί στους Γερμανούς.
Σύμφωνα με έρευνα, οι άνδρες του Π.8 ευθύνονται για τον θάνατο 232 Γερμανών στρατιωτών (και του αντισυνταγματάρχη Ebeling, διοικητή του 138ου Συντάγματος Ορεινών Καταδρομών), δηλαδή όσους σκότωσε ολόκληρος ο στρατός της Γιουγκοσλαβίας στη διάρκεια της Γερμανικής εισβολής τον Απρίλιο 1941! Η αντίσταση του Π.8 εξόργισε τον στρατηγό Shorner, καθώς εκτός από τις μεγάλες απώλειες που προκάλεσε στους άνδρες του, ανέτρεψε τον σχεδιασμό του, για την πρώτη ημέρα του πολέμου. Όταν ο στρατηγός Shorner πληροφορήθηκε το γεγονός ότι ο διοικητής του πολυβολείου ήταν ένας απλός έφεδρος λοχίας, θίχτηκε ο εγωισμός του και αφού συναντήθηκε με τον αιχμάλωτο Ίτσιο τον ρώτησε:
- Ποιος είναι ο Διοικητής σου στο πολυβολείο;
- Εγώ είμαι, απάντησε ο Ίτσιος
- Δεν υπάρχει αξιωματικός;
- Όχι!
- Ξέρεις ότι για χάρη σου έχασα έναν αντισυνταγματάρχη και 232 στρατιώτες;
- Λυπάμαι Στρατηγέ αλλά υπερασπίζομαι την Πατρίδα μου.
Μετά από αυτό ο Shorner έδωσε εντολή παρουσίασης όπλων σε μία διμοιρία Γερμανών στρατιωτών προς τιμήν του Ίτσιου, και αμέσως μετά έδωσε διαταγή να εκτελεσθεί ο Ίτσιος (κατά παράβαση της συνθήκης της Γενεύης), αλλά να μην πειραχτούν οι δύο στρατιώτες που ήταν μαζί του, τους οποίους απελευθέρωσε στα Άνω Πορρόϊα.
Από την εποποιία των Οχυρών αξίζει να μνημονευθεί, (για να διαψεύδεται ο Φαλμεράγιερ και οι φαντασιόπληκτες, υστερόβουλες θεωρίες του), η απάντηση του Διοικητή του Ρούπελ, Ταγματάρχη Γεωργίου Δουράτσου, σε αιτιάσεις του Γερμανού επικεφαλής για παράδοση: «Τα οχυρά δεν παραδίδονται, καταλαμβάνονται». Ήταν η ίδια περήφανη απάντηση του «Μολών Λαβέ», ήταν ο απόηχος του «Το την Πόλιν σοι δούναι…», αλλά και της αγέρωχης απάντησης των Υπερασπιστών της ιεράς πόλεως του Μεσολογγίου: «Τα κλειδιά της πόλεώς μας βρίσκονται κρεμασμένα στις μπούκες των κανονιών μας, ελάτε να τα πάρετε».
Οι απώλειες, κατά τη Μάχη των Οχυρών, από Ελληνικής πλευράς ήταν 1.000 νεκροί και τραυματίες και από γερμανικής 2.759 νεκροί και τραυματίες και 170 αγνοούμενοι, (σύμφωνα με τις γερμανικές πηγές). Ο Διοικητής του 125ου Γερμανικού Συντάγματος που επιτέθηκε στο Οχυρό Ρούπελ – Κάλη – Καρατάς δακρύζοντας είπε: «Δεν θρηνώ ως στρατιώτης, διότι η θυσία ήταν επιβεβλημένη, αλλά κλαίω ως άνθρωπος, διότι από το Σύνταγμά μου απέμειναν μόνο λίγοι άνδρες».
Η καλύτερη επιβεβαίωση του ηρωισμού των Ελλήνων μαχητών της «Γραμμής Μεταξά» είναι τα λόγια και έργα των αντιπάλων μας. Ο Χίτλερ έλεγε: «…από όλους τους αντιπάλους μας, ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με απαράμιλλο θάρρος και μέγιστη περιφρόνηση για το θάνατο…». Επίσης οι Γερμανοί έκαναν την τιμητική εξαίρεση στον Ελληνικό Στρατό να μην τον κρατήσουν αιχμάλωτο (οι Αξιωματικοί κράτησαν τα ξίφη τους), αλλά τουναντίον σε πολλές περιπτώσεις του «παρουσίασαν όπλα».
Έτσι για τελευταία φορά, ο νεκρός Ι. Μεταξάς νίκησε ουσιαστικά τους αντιπάλους του, σαν άλλος Κίμων, αφού είχε τόσο καλά προετοιμάσει (ηθικά και υλικά) τον Ελληνικό λαό και Στρατό, που κατάφερε να αντιμετωπίσει με αρκετή επιτυχία δύο αυτοκρατορίες. Είναι βέβαια γνωστό το πόσο καθοριστική ήταν αυτή η μάχη των οχυρών, για την μετέπειτα εισβολή στην ΕΣΣΔ, της Βέρμαχτ, καθώς και γενικότερα για την τελική επικράτηση των Συμμάχων.
Ενδεικτικά, για να εκτιμηθεί η συμβολή της Ελλάδος κατά τον Β΄ΠΠ, παραθέτω τη διάρκεια της αντίστασης των ευρωπαϊκών χωρών σε ημέρες: Ελλάδα: 219, Νορβηγία: 61, Γαλλία: 43, Πολωνία: 30, Βέλγιο: 18, Ολλανδία: 4, Γιουγκοσλαβία: 3, Τσεχοσλοβακία, Λουξεμβούργο και Δανία αμαχητί.
Σταχυολογώ μόνο τρεις απόψεις των τότε συμμάχων μας: 1) Sir Robert Antony Eden, Υπουργός Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας στο Βρετανικό Κοινοβούλιο 24/9/1942: «Η Ελλάδα κράτησε τους Γερμανούς στην ηπειρωτική χώρα και στην Κρήτη για έξι εβδομάδες, ανέτρεψε τη χρονολογική σειρά όλων των σχεδίων των Γερμανών και ανέτρεψε την πορεία του πολέμου και νικήσαμε». 2) Winston Churchill, 24/6/1941 στο Βρετανικό Κοινοβούλιο: «Αν δεν ήταν η ανδρεία των Ελλήνων και το θάρρος των, η έκβαση του Β’ Π.Π. θα ήταν ακαθόριστη». 3) Από τα απομνημονεύματα του Σοβιετικού Στρατάρχη Georgy Zhoukou: «…Αν οι Ρώσοι κατόρθωσαν να προβάλουν αντίσταση στην είσοδο της Μόσχας για να σταματήσουν και να αποτρέψουν τον γερμανικό χείμαρρο, το οφείλουν στους Έλληνες, οι οποίοι καθυστέρησαν τις γερμανικές μεραρχίες την ώρα που θα μπορούσαν να μας κάνουν να γονατίσουμε…».
Βέβαια ο «πατερούλης» Στάλιν έλεγε τότε ότι: «ο κόκκινος στρατός θα μπει στην Βουλγαρία ως τιμωρός και στην Ελλάδα ως προσκυνητής». Ευτυχώς που τα βρήκε στην μοιρασιά (τότε που «δημοκράτες» και μπολσεβίκοι μοίραζαν Χώρες και Έθνη πάνω σε μια ‘’χαρτοπετσέτα’’!) με τον Τσόρτσιλ και δεν μας έκανε την ″τιμή″ να έρθουν οι μπολσεβίκοι στα Άγια Χωματά μας. Έβαλε πάντως τους υποτακτικούς του να μας αιματοκυλήσουν και να προσπαθήσουν να διαμελίσουν τη χώρα μας.
Θα μου επιτρέψετε να ανοίξω μια μεγάλη παρένθεση για το γιατί μεθόδευσαν όλοι οι ″καλοί″ μας σύμμαχοι να μας αιματοκυλήσουν με έναν πενταετή εμφύλιο ή ορθότερα συμμοριτοπόλεμο, καθώς στη γεωστρατηγική δεν υπάρχουν φιλίες και συναισθηματισμοί αλλά μόνο συμφέροντα: Οι Άγγλοι για να μη μας δώσουν την Κύπρο. Οι Ιταλοί, πού εντέχνως είχαν περάσει στο στρατόπεδο των νικητών, για να μη μας δώσουν τα Δωδεκάνησα και αποζημιώσεις, Οι Αλβανοί για να μη μας δώσουν την Β. Ήπειρο. Οι Βούλγαροι, για να μη πληρώσουν για τα εγκλήματα τους στην Δυτική Θράκη και Ανατολική Μακεδονία και κυρίως για να μη θέσουμε θέμα αναδιευθετήσεως των συνόρων και προστασίας της Ελληνικής μειονότητας πού υπολογιζόταν τότε σε 70 χιλιάδες ψυχές. Η Γιουγκοσλαβία του Τίτο γιατί ήθελε, δια του Σκοπιανού μορφώματος, να αποσπάσει την λεγομένη «Μακεδονία του Αιγαίου», δηλαδή όλη την Ελληνική Μακεδονία. Η Σοβιετική Ένωση, είτε δια του Τίτο, είτε δια του Δημητρώφ, για να βγει στο Αιγαίο. Η Τουρκία για να μη της ζητηθούν πρόσθετες εγγυήσεις για την προστασία του Ελληνισμού της Πόλης, της Ίμβρου και Τενέδου καθώς και των εκατομμυρίων κρυπτοχριστιανών, που ζουν στα εδάφη της Μικράς Ασίας. Κανονικά οι Σύμμαχοι έπρεπε να ζητήσουν την απολογία της Τουρκίας για την επαμφοτερίζουσα πολιτική της στη διάρκεια του πολέμου, αλλά κυρίως έπρεπε να φροντίσουν για την κατά το δυνατόν αποκατάσταση των καταπιέσεων του Ελληνικού στοιχείου την περίοδο του πολέμου (όπως η επιβολή του ‘‘Βαρλίκ Βεργκισί’’ δηλαδή ενός εφάπαξ ειδικού φόρου κεφαλαίου, μόνο στους Χριστιανούς).
Ας επανέλθουμε στη σημερινή επέτειο, που αποτελεί για μας τους Έλληνες Εθνικιστές έναν φωτοδότη των δικών μας, σημερινών ωραίων Εθνικών αγώνων. Αλλά δεν θα πρέπει να στεκόμαστε σε απλή εξιστόρηση γεγονότων και μεγαλοστομίες. Τέτοιες επέτειοι αποτελούν το ευεργετικό ταρακούνημα για να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο της καθημερινότητας του μαζανθρώπου. Πρέπει να αποτελούν ένα εφαλτήριο βελτίωσης και πνευματικής ανόδου, της δικής μας, αλλά φυσικά και του συνόλου. Ένα βήμα προς τη νίκη στη ζωή. Μας βοηθούν να κατανοήσουμε ότι είμαστε κάτι πολύ ανώτερο από τον απόλυτα homo economicus, που είναι ένα ον μιας ολοφάνερα εκφυλιστικής εξειδίκευσης.
Πριν από 2.350 χρόνια περίπου όταν ο Μέγας Αλέξανδρος αντίκρισε το ανάθημα του Πέρση Βασιλιά που έγραφε: «Τρώγε. Πίνε. Όλα τ’ άλλα μηδέν», μειδίασε και ύστερα πυρπόλησε από άκρη σε άκρη την Περσέπολη, την πρωτεύουσα – σύμβολο, μιας πολυάνθρωπης αυτοκρατορίας δούλων, προσκυνημένων στον μεγάλο βασιλιά. Όχι! Οι Έλληνες δεν είναι φοβισμένοι ″δούλοι″. Είμαστε ένας υπερήφανος λαός που ξέρει να κτίζει Παρθενώνες, και να δοξάζεται σε Μαραθώνες. Οι παππούδες μας είπαν «ΟΧΙ» σε δύο αυτοκρατορίες, οι πρόγονοί μας έφθασαν «εφ’ όπλου λόγχη» μέχρι το Καλέ Γκρότο. Αν αφουγκρασθούμε λιγάκι το αίμα μας, θα ακούσουμε καθαρά τον όρκο που έδωσαν οι Έλληνες στις Πλαταιές, λίγο πριν από την νικηφόρα μάχη, η οποία απάλλαξε την Ευρώπη από την βάρβαρη Ασία για πολλούς αιώνες: «Ου ποιήσομαι περί πλείονος το ζην της ελευθερίας…».
Αυτή η εσχατιά της χερσονήσου του Αίμου είναι γραφτό να γεννά πολιτισμούς και ήρωες. Αυτή ήταν η δοξασμένη Ελλάδα του ’40. Αυτός ήταν ο υπερήφανος λαός μας. Όμως τα χρόνια της λεγόμενης «μεταπολίτευσης» αυτός ο Λαός ανεβαίνει τον Γολγοθά του, με τη δική μας όμως συνενοχή. Καταντήσαμε να είμαστε θεατές στο θέατρο του παραλόγου. Όλα τα συστημικά κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας, δεν μας λένε τι καλό έκαναν ή θα κάνουν για εμάς και την Ελλάδα. Μόνο αμιλλώνται στο να ξεσκεπάζει το ένα κόμμα του άλλου τα σκάνδαλα, τις προδοσίες, τις ψευτιές, τη διαφθορά, τις εγκληματικές επιλογές κλπ. Και εμείς τα ψηφίζουμε! Προφανώς για να επιβεβαιώνουμε τα λόγια του George Orwell: «Ένας λαός που εκλέγει διεφθαρμένους, κλέφτες, προδότες και απατεώνες, δεν είναι θύμα, είναι συνένοχος».
Πλησιάζει ο εορτασμός της Ανάστασης του Κυρίου μας. Είναι η ευκαιρία μας, την ημέρα των εκλογών να ξεκινήσει και η Ανάσταση του Έθνους μας. Είναι απλό. Κρατάς σταθερά στο χέρι σου το ψηφοδέλτιο με τον Αρχαίο Έλληνα Οπλίτη. Γράφει Εθνικό Κόμμα ΕΛΛΗΝΕΣ. Το ρίχνεις αποφασιστικά στην κάλπη. Νίκησες! Έστειλες με την ψήφο σου στη βουλή ένα πανίσχυρο Εθνικό Κόμμα, αμείλικτο ενάντια στη διαφθορά και στον εθνομηδενισμό ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Το μοναδικό κόμμα που μπορεί και θέλει να βάλει χειροπέδες σε όλους αυτούς που βύθισαν την κοινωνία μας στο έρεβος της διαφθοράς, της διχόνοιας και της ανέχειας. Που μπορεί και θέλει να κάνει την Ελλάδα μας πάλι Ελληνική. Που μπορεί και θέλει να ξαναφέρει το χαμόγελο στα χείλη μας.
