Ακολουθούν αυτούσιες οι παρεμβάσεις των Ηλία Κασιδιάρη και Κωνσταντίνου Μπαρμπαρούση στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα» για το 1821, τη σημασία διατήρησης της ιστορικής μνήμης και τη συνέχιση του αγώνα για την Ελευθερία της Ελλάδας!
Μπαρμπαρούσης: «Όποιος δεν συμβιβάζεται είναι απλά ελεύθερος, είναι νικητής»
«Όταν μου ζητήθηκε να γράψω κάτι για τα 200 χρόνια από την έναρξη της επανάστασης ενάντια στον Οθωμανικό ζυγό, σκέφτηκα ότι είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να γράψω που αμφέβαλλα αν θα καταφέρω να τα χωρέσω όλα σ’ ένα άρθρο.
Σκέφτηκα επίσης, ότι θα έπρεπε να κάνω και μια αναφορά σε όλους αυτούς που έχουν αναλάβει να το παίξουν τιμητές των ηρώων και αυτές τις ημέρες θα περιφέρονται από εκδήλωση σε εκδήλωση και από κανάλι σε κανάλι και θα μιλάνε με κολακευτικά λόγια για τους ήρωές μας. Δεν θα το κάνω όμως, γιατί δεν θέλω να λερώσω το γραπτό μου με ονόματα ανθρώπων που έχουν κρίνει την πατρίδα μου και την έχουν κάνει περίγελο της οικουμένης. Το μόνο που θα πω σε όλους αυτούς είναι να σταματήσουν να υποκρίνονται και να λένε ότι εμπνέονται από τους ήρωες του 1821. Να σταματήσουν να τους τιμούν, δεν το έχουν ανάγκη. Δεν γίνεται να τους τιμήσουν, γιατί πολύ απλά είναι άνθρωποι χωρίς τιμή και αξίες και αυτό που πρεσβεύουν απέχει παρασάγγας από αυτό που πρέσβευαν όλοι οι ήρωες του Έθνους μας.
Τα ονόματά τους λοιπόν δεν έχουν καμία θέση εδώ σε αυτό το γραπτό, τη στιγμή που θα πρέπει να γραφτούν ονόματα όπως αυτό του Γέρου του Μοριά Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, του Γεωργίου Καραϊσκάκη, του Οδυσσέα Ανδρούτσου, του Μάρκου Μπότσαρη, του Νικηταρά του τουρκοφάγου, του Κωνσταντίνου Κανάρη, της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας ακόμη και ονόματα της προεπαναστατικής περιόδου όπως του Αντώνη Κατσαντώνη και του Καπετάν Ζαχαριά Μπαρμπιτσιώτη, αλλά τόσων και τόσων πολλών άλλων που για να γράψουμε έστω απλά και το όνομά τους θέλουμε ένα πολυσέλιδο βιβλίο.
Επίσης, δεν θα κάνω καμία αναφορά ούτε στην δική μου προσωπική περιπέτεια, γιατί θεωρώ πως ούτε αυτό έχει καμία θέση εδώ μέσα σε αυτό το γραπτό.
Ας αναφερθούμε λοιπόν στους αγωνιστές, στους ήρωες γιατί ό,τι άλλο πούμε θα είναι περιττό.
Τελικά τι ήταν όλοι αυτοί που έδωσαν την ζωή τους, την περιουσία τους, ό,τι είχαν και δεν είχαν για το Έθνος των Ελλήνων;;
Για εμένα όλοι αυτοί ήταν ελεύθεροι άνθρωποι, νικητές, ήταν κερδισμένοι σε όλες τις μάχες. Θεωρώ πως ένας άνθρωπος όταν επαναστατεί και δεν συμβιβάζεται με ότι δεν του αρέσει, είναι απλά ένας ελεύθερος, ένας νικητής. Και όσα περισσότερα χάνει και διακινδυνεύει, τόσο μεγαλύτερη είναι η νίκη του. Ενώ αντίθετα ο συμβιβασμένος, αυτός που λέει σε όλα ναι, που τον συμβιβασμό του και την δουλεία του την ονομάζει αναγκαία φρονιμάδα και που όσο τον βαράς τόσο περισσότερο σκύβει και φρονιμεύει, αυτός είναι ο ηττημένος, ο ραγιάς.
Όλοι αυτοί που πολεμούσαν από μικρά παιδιά ήταν πάντα ελεύθεροι, ήταν πάντα νικητές και ήταν αδύνατον να ηττηθούν. Όπως δεν ηττήθηκε ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες έτσι δεν ηττήθηκε και ο στρατηγός Γρηγόρης Λιακατάς που έπεσε ηρωικά στη μάχη του Ντολμά στο Αιτωλικό, λίγο πριν πέσει και το Μεσολόγγι, με τα 300 παλικάρια του, που οι περισσότεροι ήταν συγγενείς του.
Και μιας και ο λόγος για τον Λεωνίδα και τον στρατηγό Λιακατά, αξίζει να γράψουμε τα τελευταία λόγια του μεγάλου αυτού στρατηγού που καθώς πέθαινε κοίταξε τον ουρανό και είπε: «300 είχες κι εσύ Λεωνίδα 300 είχα κι εγώ. Έλα τώρα να μοιραστούμε την δόξα».
Νικητής λοιπόν και αυτός καθώς και ο Μάρκος Μπότσαρης στο Κεφαλόβρυσο, ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι, ο Καραϊσκάκης στο Φάληρο, ο Διάκος στην Αλαμάνα. Νικητής ήταν και ο Ρήγας Φεραίος, που όταν ένας τούρκος του είπε να τον πάρει στην πλάτη του για να περάσει το ποτάμι και να μην βραχεί, φτάνοντας στην μέση του ποταμού ο Ρήγας με μια κίνηση τον έριξε στο ποτάμι και τον έπνιξε. Αλλά ακόμα και ο τούρκος να τον σκότωνε τον Ρήγα, αυτός πάλι νικητής θα ήταν γιατί το σημαντικό είναι να μην σκύψεις, να παραμείνεις όρθιος και να μην αφήσεις κανέναν να σου ανέβει στην πλάτη.
Όλοι αυτοί λοιπόν, οι ασυμβίβαστοι Έλληνες που στάθηκαν απέναντι σε κάτι που δεν ήθελαν, σε κάτι που ήταν ξένο και δεν συμβάδιζε με την ιστορία μας, την φιλοσοφία μας και τον πολιτισμό μας, ήταν ελεύθεροι άνθρωποι που η ήττα, δηλαδή ο φόβος και ο συμβιβασμός, ήταν άγνωστες λέξεις για αυτούς.
Ας αναρωτηθούμε όμως τώρα, τι θα γινόταν αν αυτοί οι άνθρωποι επέστρεφαν στην εποχή μας;; θα τους άρεσε πιστεύετε αυτό που θα αντίκριζαν;;
Και αν δεν τους άρεσε ποια αντιμετώπιση πιστεύετε ότι θα είχαν από όλους αυτούς που κυβερνούν και που αυτές τις μέρες το παίζουν τιμητές τους;;
Τέλος, να πάμε σε όλους εμάς, τους απογόνους αυτών… αλήθεια τι πιστεύετε ότι θα ένιωθαν για εμάς όλοι αυτοί οι ήρωες αν μας έβλεπαν;;
Προτείνω λοιπόν φέτος που όλοι θα μιλάμε για τους ήρωές μας, ο καθένας ξεχωριστά να κάνει την αυτοκριτική του. Να κοιτάξει τον εαυτό του με εντιμότητα και ντομπροσύνη στον καθρέφτη, ίσια στα μάτια και να ρωτήσει: «Είμαι καλός απόγονος των προγόνων μου;;» και ο καθρέφτης, δηλαδή η συνείδησή του, θα του δώσει την απάντηση που ψάχνει».
Μπαρμπαρούσης Κωνσταντίνος,
Πολιτικός κρατούμενος στις φυλακές Δομοκού
Κασιδιάρης: «Υψώνουμε τείχη απροσπέλαστα απέναντι στους εθνομηδενιστές»
«Όταν οι κλέφτες του Μοριά άλωσαν την Τριπολιτσά, τότε λέει ο Κολοκοτρώνης ότι για να φτάσει από τα τείχη μέχρι τα σεράγια το άλογό του δεν επάτησε τη γη. Γιατί, πάτησε πάνω σε 32.000 νεκρούς Τούρκους. Όπως ακριβώς έγινε και στα Δερβενάκια, που ολόκληρα βουνά καλύφθηκαν από τους νεκρούς εισβολείς της στρατιάς του Δράμαλη. Όπως δίδαξε και ο Μέγας Στρατηγός και Άγιος του ελληνισμού, Γεώργιος Καραϊσκάκης, στη μάχη της Αράχωβας. Όταν από τον πάγο δεν έριχναν τα πυροβόλα όπλα και η μάχη έγινε με τα σπαθιά. Κι εκεί σφαγιάστηκαν χιλιάδες τουρκαλβανοί και με τα κεφάλια τους φτιάχτηκε μια πυραμίδα πάνω στα χιόνια και στη βάση της έγραψε ο Καραϊσκάκης: «Τρόπαιο της νίκης των Ελλήνων κατά των βαρβάρων». Αυτό είναι το πραγματικό μήνυμα του 21, το μήνυμα σε κάθε Τούρκο, σε κάθε ξένο εισβολέα. Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδος και ο Θεός την υπογραφή του δεν την παίρνει πίσω». Πέρασε, λοιπόν η 25η Μαρτίου και είδαμε τους πολιτικούς να παρατηρούν την ιστορία, είδαμε τον ανιστόρητο Μητσοτάκη να υβρίζει όσους θυσιάστηκαν για την Ελευθερία, να λέει πως δεν υπήρξε τουρκοκρατία, ήμασταν απλά επαρχία των Οθωμανών, δεν υπήρχε δηλαδή σκλαβιά, δεν υπήρχε ζυγός, παιδομάζωμα και βίαιοι εξισλαμισμοί. Αυτή ακριβώς είναι η αντεθνική γραμμή της κυβέρνησης των εθνομηδενιστών. Από την άλλη εμείς, οι μαχόμενοι Έλληνες, υψώνουμε απέναντί τους τείχη απροσπέλαστα. Τιμούμε και διαφυλάσσουμε την εθνική μνήμη. Μνημονεύουμε όλους τους αθάνατους ήρωες της εθνικής παλιγγενεσίας. Και τιμή ιδιαίτερη πρέπει σε εκείνους που γνώριζαν το επερχόμενο τέλος, αλλά έμειναν στις θέσεις και θυσιάστηκαν μαρτυρικά για την Ελευθερία των Ελλήνων. Διακόσια χρόνια μετά το Αθάνατο 1821 πιστεύω πως το μήνυμα των αγωνιστών είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ. Η Πατρίδα μας ποτέ δεν ελευθερώθηκε πραγματικά. Παραμένει και σήμερα δέσμια μιας νέας μορφής ξενοκρατίας. Ζούμε μια σκλαβιά πνευματική, ιδεολογική, οικονομική και πρέπει να σπάσουμε τα δεσμά. Γράφω αυτά τα λόγια, ενώ παραμένω κι εγώ δέσμιος των εχθρών της Ελλάδος. Διαχρονικά, όποιος αγωνίζεται υπέρ Πατρίδος, γίνεται στόχος, καταδιώκεται, φυλακίζεται από αυτές τις ξένες δυνάμεις που αντιμάχονται την Ελλάδα. Με το βλέμμα και την ψυχή μας προσηλωμένη στα επαναστατικά λάβαρα του 1821 συνεχίζουμε τον αγώνα για την Ελευθερία και την αιώνια Ελλάδα. Ζήτω η 25η Μαρτίου! Ζήτω το Έθνος».
Ηλίας Κασιδιάρης
Φυλακές υψίστης ασφαλείας
