Αλέξανδρος Ζερβέας, Στέλεχος των ΕΛΛΗΝΩΝ, Κτηνίατρος
29 Μαΐου 1453: Βαθύ σκοτάδι έχει απλωθεί στην Βασιλεύουσα. Οι ορδές του Μωάμεθ έμπλεες θρησκευτικού φανατισμού ετοιμάζονται για την τελική έφοδο. Οι αριθμητικά λίγοι, λεοντόκαρδοι υπερασπιστές της Κωνσταντινουπόλεως αντικρίζουν κατάματα τον θάνατο μειδιώντας ειρωνικά. Επικεφαλής τους ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο στερνός Βασιλέας της ενδόξου Ελληνικής Αυτοκρατορίας των Μέσων Χρόνων. Από καιρό γνωρίζει το τέλος. Από τον καιρό της στέψεώς του, μιας στέψεως με νοητό ακάνθινο στεφάνι. Ο εχθρός πολυάριθμος και αποφασισμένος, ενώ η Αυτοκρατορία γονατισμένη, αδύναμη περιμένει το τελειωτικό κτύπημα. «Τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος». Γνωρίζει ότι η Θεία Πρόνοια του έλαχε να τον συμπεριλάβει στην πλέον δοξασμένη ομάδα Ηρώων, των Ηρώων της Πτώσεως. Στον νού του έρχεται η αντίστοιχη Θυσία του Βασιλέα της Λακεδαίμονος, Λεωνίδα. Συλλογιέται ότι όπως η Θυσία του Σπαρτιάτη είχε ως αποτέλεσμα την άνθιση του ελληνικού πολεμικού ηθικού και η δική του θα έχει ως αποτέλεσμα κάποιοι άλλοι ανδρειωμένοι –στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον, μόνο ο Θεός γνωρίζει- να εγερθούν κατά του μουσουλμάνου δυνάστη.
Είχε λάβει μερικές ημέρες πριν πρόταση από τον αρχηγό των αιμοσταγών βαρβάρων να συνθηκολογήσει, να διαφύγει στην Εσπερία, να σώσει το σαρκίο του. Η απάντησή του στην ιταμή πρόταση συναντά την απάντηση του Λεωνίδα σε έναν άλλον εξ Ανατολής προερχόμενο βάρβαρο. Το «Μολών λαβέ» μετά από σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια αντηχεί στο « Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοὶ δοῦναι οὔτ' ἐμὸν ἐστίν οὔτ' ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ• κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως άποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν». Πρέπει να πέσει! Και θα πέσει. Όπως έζησε. Όρθιος! Στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, την εξαγιασθείσα εκ του αίματός του. Ο άνθρωπος αγωνιζόμενος μετουσιώνεται σε Ήρωα, δηλαδή σε πνευματικό Φως που αλλάζει τον ρού της Ιστορίας. Με τον θάνατο ο Ήρωας μετουσιώνεται σε Θρύλο. Με το διάβα των χρόνων ο Θρύλος μετουσιώνεται σε Μύθο. Και ως Μύθος δίδει το ηθικό κίνητρο στον άνθρωπο του παρόντος, του εκάστοτε παρόντος, να μετουσιωθεί με την σειρά του σε Ήρωα. Κοντά τέσσερις εκατονταετίες μετά ο Αρχιστράτηγος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης δικαιώνει την Θυσία του Τελευταίου Αυτοκράτορος: ««Ο βασιλεύς μας (εννοώντας τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο) εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του (εννοώντας τους Κλέφτες) είχε παντοτινόν πόλεμο με τους Τούρκους και δύο φρούρια (εννοώντας την Μάνη και το Σούλι) ήταν πάντοτε ανυπότακτα». Ουδεμία Θυσία μένει αδικαίωτη και ο σπόρος του Θρύλου-Μύθου, ποτιζόμενος με το Αίμα των Ηρώων, οδηγεί στην άνθιση της Ελευθερίας.
Πολλές οι ομοιότητες του Μαΐου του 1453 με τον Μάιο του 2021. Λατρεία της ύλης, παρακμή του Πνεύματος, θεοποίηση του Εγώ. Κυριότερη, όμως, ομοιότητα η επικράτηση πνεύματος πλάνης επί μεγάλης μερίδας του πληθυσμού. Η σωτηρία θα έρθει έξωθεν, νομοτελειακώ τω τρόπω, λες και ο Θεός ή οι άνθρωποι μας χρωστούν. Φεύ! «Συν Αθηνά και χείρα κίνει»! Οι μεν αναμένουν την σωτηρία από την Δύση, όπως και τότε, οι δε από μία θεία επέμβαση, δίχως όμως να κινούνται με θυσιαστική αγάπη, όπως και τότε. Ωχαδερφισμός τότε, ωχαδερφισμός τώρα. Η μοιρολατρία δέσποζε τότε αλλά και σήμερα. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει από τους συγχρόνους μας πως «δεν υπάρχει ελπίδα», «χαθήκαμε», «σβήσαμε» και παρόμοιες ανατολίτικης προελεύσεως θυσίες Θελήσεως προς την παντάνασσα κατά αυτούς Μοίρα. Στα παραπάνω ας προσθέσουμε την παρουσία εντός των τειχών πολλών αλλοδαπών, αλλά και την λειτουργία ισλαμικού τεμένους, φαινόμενα παρουσιασθέντα και προ της Αλώσεως. Εποχή Αλώσεως λοιπόν; Όχι! Εποχή Αγώνος και Ανατάσεως επειδή υπάρχει ένα Κίνημα με προσωπικότητες ικανές για την επίτευξη του απροσδόκητου.
29 Μαΐου 2021: Ημέρα Μνήμης, περισυλλογής και Οραματισμού. Το Κίνημα των ΕΛΛΗΝΩΝ πιστεύει πώς δεν υπάρχουν χαμένες ή αλησμόνητες πατρίδες, αλλά αλύτρωτες, στενάζουσες υπό τον ζυγό του βάρβαρου ανατολίτη. Είναι ασυγχώρητο για εμάς τους Έλληνες, τους απογόνους υπέρλαμπρων Ηρώων, να δεχόμαστε ότι η Μεγάλη Ιδέα, η γεννηθείσα εκ της Θυσίας του τελευταίου Αυτοκράτορος, κείται νεκρή, εντός του μνήματος ενός αρρωστημένου παρελθοντικού συναισθηματισμού. Η Μνήμη έχει νόημα μόνο όταν θρέφει την Θέληση, ειδάλλως καταντά πηγή θλίψεως και συναισθηματικής κακομοιριάς. Είναι χρέος, λοιπόν, της γενιάς του παρόντος να γαλουχήσει την γενιά του μέλλοντος με τα Ιερά νάματα της Φυλής όπως γράφει και ο ποιητής Γεώργιος Βιζυηνός, με μοναδικό στόχο την απελευθέρωση της Πόλεως των πόλεων: «Καὶ τώρα πιὰ δὲν ἠμπορεῖ/γιαγιάκα νὰ ξυπνήση;/- Ὤ, βέβαια! Καιροὺς καιρούς,/σηκώνει τὸ κεφάλι,/καὶ βλεπ᾿ ἂν ἦρθεν ἡ στιγμή,/πὄχει ὁ Θεὸς ὁρίσει./- Πότε, γιαγιά μου, πότε;/- Ὅταν τρανέψῃς, γιόκα μου,/νὰ ἀρματωθῇς καὶ κάμῃς,/τὸν ὅρκο στὴν Ἐλευθεριά,/σὺ κι ὅλη ἡ νεολαία,/θὰ σώσετε τὴν χώρα./Κι ὁ βασιλιὰς θὰ σηκωθεῖ/τὸν Τοῦρκο νὰ χτυπήσῃΚαὶ χτύπα-χτύπα, θὰ τὸν πά/πίσω στὴν κόκκινη μηλιά,/καὶ πίσω ἀπὸ τὸν ἥλιο,/ποὺ πιὰ νὰ μὴ γυρίσῃ»!
