Είναι κάποια γεγονότα, τα οποία αποκαλύπτουν την ουσία της πραγματικότητας μέσα στην οποία συμβαίνουν και συχνά ανοίγουν δρόμους, που φέρνουν ορμητικά στο προσκήνιο (σ)τάσεις που πρωτύτερα υπέβοσκαν. Τέτοια χαρακτηριστικά φαίνεται να διαθέτει το έγκλημα στα Τέμπη. Πρώτα από όλα, παρόλη την μερικότητά του, έρχεται να αποκαλύψει απογυμνωμένη (από οποιοδήποτε πρόσχημα «φυσικών φαινομένων» υπέρτερης δύναμης) μπροστά στα μάτια της κοινωνίας, την «ουσία» του ειδικού πολιτικοκοινωνικού καθεστώτος απομειούμενης κυριαρχίας, στο οποίο έχει υπαχθεί η Χώρα μας, με την διαδικασία των εθνοκτόνων μνημονίων.
Επιπλέον, και σε άμεση σχέση με το προηγούμενο, εκθέτει σε κοινή θέα την οργανική συμμετοχή και συνενοχή ολόκληρου του εγχώριου συστήματος εξουσίας. Και μάλιστα, τόσο περισσότερο όσο οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις εξαντλούνται στο να πετάνε με τον πιο ποταπό και ευτελή τρόπο η μια στην άλλη την καυτή πατάτα των ευθυνών, προσπαθώντας ταυτόχρονα, και εν πολλοίς μάταια, να αποσυνδέσουν τις άμεσες από τις πιο κοινωνικά ουσιώδεις, δομικές αιτίες του τι συνέβη. Ολοένα και περισσότεροι καταλαβαίνουν τι συμβαίνει και το δείχνουν ακόμα και οι δημοσκοπήσεις. Εκτίθεται απροκάλυπτα ένα σύστημα εξουσίας, το οποίο εκτός από τα συστημικά κόμματα - πολιτικούς πυλώνες του, στηρίζεται σε μια σειρά από οχυρωματικές θέσεις/θεσμούς/υποσυστήματα (ανάμεσά τους, η δικαιοσύνη, η κρατική καταστολή, τα ΜΜΕ, αλλά και ο βρώμικος ρόλος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και της συντριπτικής πλειοψηφίας της τοπικής/περιφερειακής αυτοδιοίκησης) οργανικά μέρη ενός σκηνικού φθοράς, παρακμής και φονικής διαφθοράς, που συνθέτουν την «κανονικότητα» του καθεστώτος που έχει διαμορφωθεί. Στην άλλη πλευρά του λόφου, υπάρχει η αγανάκτηση, η οργή, οι καταπιεσμένες απαιτήσεις και οι «ενστικτωδώς» αντισυστημικές πολιτικές διαθέσεις ολοένα και ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, που ήρθαν πάλι στο προσκήνιο από τα όσα τραγικά αποκάλυψε το έγκλημα στα Τέμπη, μαζί όμως και με το δομικό τους μπλοκάρισμα, την εγγενή αδυναμία τους ενώπιον του υπαρξιακού προβλήματος που αντιμετωπίζει η Χώρα.
Η επιχείρηση «εξημέρωσης» αυτών των αντισυστημικών κοινωνικών διαθέσεων, της αποκλιμάκωσής τους, είναι τούτη την στιγμή, η προτεραιότητα στην οποία συμπίπτει (από διαφορετικούς κατά περίπτωση δρόμους και ανεξαρτήτως επιμέρους προθέσεων και σκοπιμοτήτων) το ευρύτατο φάσμα των πολιτικών δυνάμεων της Χώρας. Όλοι και όλα κινούνται και αλέθουν τα πάντα με τις «νόρμες» των επικείμενων εκλογών και με τις «επιτρεπτές» προτεραιότητες. Συμπεριλαμβανομένων ακόμα και των δυνάμεων της «αντισυστημικής» αριστεράς, που μπορούν με άνεση να κινούνται συστηματικά όσο πιο αφηρημένα και οικονομίστικα γίνεται σε ένα επίπεδο γενικής καταγγελίας του νεοφιλελευθερισμού και των κερδών «τους» (των καπιταλιστών), ενόσω εναλλάξ, έρμαια της μόνιμης εθνομηδενιστικής φύσης που τους χαρακτηρίζει, χειρίζονται και καταγγέλλουν τον, παρά τις όποιες αδυναμίες του, απείρως πιο συγκεκριμένο, προωθημένο και πολιτικοποιημένο Λαϊκό αντισυστημισμό με Εθνικό περιεχόμενο, που θέτει εύλογα στο στόχαστρο ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα το οποίο δεν παύει να χαλκεύει δεσμά για την Χώρα και την Κοινωνία, για την Πατρίδα και τον Λαό. Σε αυτό το κείμενο, θα εστιάσουμε σε μερικές πλευρές των χειρισμών που γίνονται για την τιθάσευση και τον έλεγχο του λαϊκού στοιχείου, αλλά και σε μερικούς παράγοντες που, εν τέλει, βαρύνουν αποφασιστικά στην τροπή των εξελίξεων.
Δεν αποτελεί κάτι το καινούργιο, εάν υποστηρίξουμε ότι οι εξελίξεις καθορίζονται από τα γνωστά κέντρα ισχύος, από τις συνήθεις πρεσβείες. Αλλά και επιπλέον, από την εσωτερίκευση των ανταγωνισμών τους, εντός του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Αυτό που ορίζει, όμως, την τρέχουσα συγκυρία είναι η επισπεύδουσα διάθεση να κλείσουν οι λογαριασμοί των μεγάλων συμφωνιών μοιρασμάτων. Σε δυο επίπεδα που αποτελούν τις διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. «Συνεκμετάλλευση» Αιγαίου και Ανατολικής Μεσογείου (κοιτάσματα και έλεγχος των δρόμων μεταφοράς ενέργειας), από την μια, μοίρασμα όλων των υποδομών της Χώρας (φυσικός πλούτος, οδικά δίκτυα, λιμάνια, σιδηρόδρομος, εκτάσεις γης και πολλά άλλα), από την άλλη. Σε μια πρόσφατη δήλωσή του, ο «μη διπλωμάτης» σημερινός πρέσβης των ΗΠΑ υπήρξε ιδιαίτερα εύγλωττος, λέγοντας ότι «δεν μπορεί να επιτρέψει (!) να υπάρξει διχασμός στην χώρα ανάμεσα στον λαό και στο πολιτικό σύστημα (!)».
Ήδη, για μήνες πριν από τα Τέμπη, τα μηνύματα ερχόντουσαν απανωτά, ότι ασκούνται πιέσεις προκειμένου να επιβληθούν ευρύτερης στήριξης κυβερνητικές λύσεις, ικανές να αντέξουν το πολιτικό βάρος τέτοιων δύσκολων αποφάσεων. Ο χορός των σκανδάλων, οι εκβιασμοί – ομηρίες προς πολλαπλές κατευθύνσεις που εξασφαλίζουν οι υποκλοπές, αποτελούν μέρος ενός πλέγματος χειρισμών όπου διαπλέκονται πολλαπλές στοχεύσεις. Στοχεύσεις αμερικανικών και ευρωγερμανικών κέντρων, «ελληνικών» ολιγαρχικών συμφερόντων, μιντιαρχών, μερίδων του πολιτικού κόσμου, του ισραηλινού παράγοντα και άλλων. Το έγκλημα στα Τέμπη, με το τσαλάκωμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη (και από ό,τι φαίνεται, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον, και του ΣΥΡΙΖΑ) κάνουν πολύ πιθανό το σενάριο να προκύψουν μετεκλογικά τοπία (μετά τον πρώτο γύρο των εκλογών), με τα δυο πρώτα κόμματα να συγκεντρώνουν συνολικό ποσοστό μόλις γύρω στο 55%. Αυτό ανοίγει ορέξεις, τροποποιεί σχεδιασμούς και προτιμήσεις των κέντρων ισχύος και θα βαρύνει στις εξελίξεις, εντείνοντας τις πιέσεις και την προκαταβολική ενίσχυση της «πλαστικότητας» των κοινοβουλευτικών ομάδων, ώστε να προκύψουν στην συνέχεια πιο απρόσκοπτα σχήματα ευρύτερης μη μονοκομματικής στήριξης. Για την ώρα, το έγκλημα στα Τέμπη τροφοδοτεί απροσδιοριστία, αστάθεια και νευρικές κινήσεις όλων των πλευρών. Οδηγεί τον Μητσοτάκη στο να μιλήσει, ξεκάθαρα πλέον, για εκλογές τον Μάϊο, ποντάροντας στο να παρουσιάσει τον σιδηρόδρομο πασαλειμμένο πρόχειρα με «μπογιά εκσυγχρονισμού», αλλά και ρισκάροντας την εμφάνιση ενός σωρευτικού ρεύματος κατακραυγής που θα τον οδηγούσε σε εκλογική κατάρρευση.
Εξαρχής, από τον Ιούλιο του 2019, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επικεντρώθηκε στην επιθετική και βίαιη προώθηση αντικοινωνικών αναδιαρθρώσεων στην βάση των όσων προβλέπει το «μνημονιακό συμβόλαιο». Βασίστηκε κατά πολύ στην αντιπολιτευτική δομική χρεωκοπία και την παρακμιακή κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, που συνεχίζεται άλλωστε μέχρι και σήμερα. Καθόλου τυχαία, μετά τα Τέμπη, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιχειρεί (ανάμεσα σε πολλά άλλα αντιφατικά και τυχάρπαστα) μια επιθετική «φυγή προς τα εμπρός». Η ιδιωτικοποίηση ακόμα και του νερού (!), μαζί με άλλες αναδιαρθρώσεις, αλλά κυρίως μια προσπάθεια να εμφανιστεί ως μια κυβέρνηση αποφασισμένη να συγκρουστεί τάχα με την «παλιά Ελλάδα» και τις «παθογένειές» της. Το πρόσχημα αυτής της σύγκρουσης με το «παλιό» θα επισείει απέναντι σε κάθε κοινωνική αντίδραση στα όσα προωθεί. Επιχειρώντας έτσι να ταυτίσει την κοινωνία με τις «παθογένειες» και να εμπεδώσει την συλλογική συνενοχή απέναντι στην μη λογοδοσία και την αντικοινωνική ασυνειδησία. Σύμμαχο ως προς αυτό έχει την συνολική σύμπραξη και τον καταμερισμό εργασίας των άλλων παικτών και ρόλων εντός του όλου συστήματος εξουσίας. Με κεντρικό μοτίβο την διαρκή αναπαραγωγή «μέχρι τελικής πτώσεως» μιας λογικής συμψηφισμού και μιας διάχυσης της σήψης προς τα κάτω (μέχρι την βάση της κοινωνίας).
Βεβαίως, η κατάσταση είναι αμφίρροπη. Το κύρος αυτού του αμερικανικής - προτεσταντικής κοπής ψευδοηθικιστικού κηρύγματος του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, εξευτελίζεται απότομα στην επαφή του με τους πραγματικούς όρους της γενικευμένης «λαμογιάς» και «αρπαχτής» που χαρακτηρίζει τις εγχώριες παρέες του, οι οποίες νέμονται την αντιπροσώπευση που παρέχουν σε ξένα οικονομικά και γεωπολιτικά ληστρικά συμφέροντα (μάλιστα, πολύ επικίνδυνα βραχυπρόθεσμων σχεδιασμών). Επιπλέον, ακριβώς αυτή η λογική βραχυπρόθεσμης τακτικής (των πάσης φύσεως «επενδύσεων») κλονίζει ανεπανόρθωτα την συνοχή της Χώρας και υπονομεύει την ίδια την υπόστασή της. Το έγκλημα στα Τέμπη είναι ακριβώς η αποκάλυψη αυτής της εικόνας και είναι και γι’ αυτόν τον λόγο που κλονίζουν το πολιτικό σκηνικό. Δίνονται ήδη σαφή μηνύματα ότι θα υπάρξουν πιέσεις για τον ξένο «εγγυημένο» έλεγχο νευραλγικών, γεωπολιτικά και εμπορικά, υποδομών και δρόμων. Από την άλλη, δεν πρέπει να παραβλέπουμε την φθοροποιό επίδραση στο φρόνημα της κοινωνίας που έχει η με μεγάλο ιστορικό βάθος κακοποιητική κοινωνική ρύθμιση που έχει επιβάλλει το αντεθνικό και αντιλαϊκό καθεστώς εξάρτησης και μεταπρατισμού που κυριαρχεί στην Χώρα μας και ειδικότερα η τωρινή του εκδοχή.
Η δική μας τοποθέτηση, πρώτα από όλα, πρέπει να ξεφεύγει από μια θανάσιμη αιώρηση που κυριαρχεί. Ανάμεσα στην «εργατοπατερική» ανοχή ή και την υπεράσπιση των αντικοινωνικών συμπεριφορών (την φθαρμένη κοινωνική συνείδηση που αναπαράγεται διαρκώς) και στο κατοπτρικό της συμπλήρωμα του τύπου «φταίει πάντοτε ο τελευταίος τροχός της αμάξης», προκειμένου να αποκρύβουν τις δομικές αιτίες και να στερεώνονται οι πάσης φύσεως αντικοινωνικές επιθέσεις ενάντια στην κοινωνική πλειοψηφία. Είναι, και από αυτήν την άποψη, που το έγκλημα στα Τέμπη κάνει φανερό ότι απαιτείται ένα σπάσιμο αυτού του κατά κυριολεξία φαύλου κύκλου, που παρατείνει το μπλοκάρισμα και υπονομεύει - αποκλιμακώνει τις αντιστάσεις. Είναι, λοιπόν, κάτι παραπάνω από αναγκαία η ενίσχυση της απαίτησης μιας μεγάλης πολιτικής ανασυντακτικής διαδικασίας της Ελληνικής κοινωνίας. Επαρκούς βάθους και ουσίας, προκειμένου να μπορεί να γίνει στα σοβαρά (και με κύρος) λόγος για κοινωνικές αξιολογήσεις και τρόπους κοινωνικής συμπεριφοράς. Με άλλες κλίμακες Αξιών, Αρχών και Προτεραιοτήτων.
Γι’ αυτήν ακριβώς την μεγάλη πολιτική ανασυντακτική διαδικασία της Ελληνικής κοινωνίας αγωνίζεται, έντιμα και νόμιμα, ο Εθνικισμός και η νυν πολιτική του έκφραση, το Εθνικό Κόμμα ΕΛΛΗΝΕΣ.
Γιώργος Μάστορας
