Την περασμένη εβδομάδα σχεδιάστηκε και πραγματοποιήθηκε μια απεργία, η οποία συνδέθηκε από ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ κ.λπ με το ζήτημα του εγκλήματος των Τεμπών, διότι είχαν την ιδέα πως ίσως με αυτόν τον τρόπο αυξηθεί κατά πολύ η μαζικότητα της απεργίας. Αυτός ο μικροπολιτικός σχεδιασμός ξεπεράστηκε από την υπαρκτή κοινωνική διαθεσιμότητα για τα Τέμπη από εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες (για παράδειγμα, η Θεσσαλονίκη πραγματικά «βούλιαξε» λόγω του ζητήματος των Τεμπών, όχι λόγω της απεργίας). Είχαν ήδη δει την εξεταστική της βουλής, είχαν σιχαθεί την «περσόνα» του ανάλγητου - θρασύτατου Κώστα Καραμανλή «τζούνιορ» και κυρίως αγκάλιασαν το «δημοψήφισμα» υπογραφών για νομοθετική άρση της ασυλίας του βουλευτών, την ίδια στιγμή που η εξεταστική έκλεινε τις εργασίες της.
Μέχρι την στιγμή που γράφτηκε αυτό το κείμενο έχουν μαζευτεί 1.300.000 (!) υπογραφές, ενώ ο αρχικός στόχος ήταν οι 500.000. Στην τραγική επέτειο του εγκλήματος μια άτυπη κοινωνική αντιπολίτευση ξεπέρασε όλα τα κόμματα, δίνοντας ηχηρή παρουσία στον δημόσιο βίο της Χώρας. Έδωσε υπόσταση και φωνή για τον στιγματισμό του εγκλήματος, για την συνέχιση της έρευνας, για την παραδειγματική τιμωρία ΟΛΩΝ των ενόχων. Την ίδια μέρα ξεχώρισαν αρνητικά δυο θλιβεροί πρωταγωνιστές: Ο θρασύς Καραμανλής, ο οποίος (αντί να το βουλώσει) δήλωσε ότι… συμπάσχει και αυτός, καθώς και ο Μητσοτάκης, με την αθλιότητα «στα Τέμπη συγκρούστηκαν ανθρώπινα λάθη με χρόνιες παθογένειες».
Σήμερα, κανένα κόμμα, κανένα συνδικάτο, ένωση κ.λπ δεν μπορεί να συγκεντρώσει για οποιοδήποτε θέμα 1.300.000 υπογραφές. Ακόμη και αν χρειαστεί να έχουν άφθονο χρόνο στην διάθεσή τους. Και κανένα κόμμα ή συνδικάτο δεν μπορεί να δημιουργήσει γεγονότα που να βάζουν φρένο στον θεσμικό και συστημικό κατήφορο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή έχουν αποδεχτεί το συγκεκριμένο πλαίσιο. Τι έκαναν έναν ολόκληρο χρόνο για τα Τέμπη; Τίποτε απολύτως. Αντιθέτως, επί της ουσίας, συνέβαλαν όλοι για την συγκάλυψη, έδειξαν «χαρακτήρα» και «σύνεση» (ιδιαίτερα τις πρώτες κρίσιμες ημέρες), δεν ζήτησαν να πέσει η κυβέρνηση, δεν έθεσαν πολιτικά θέματα με συγκεκριμένες αιχμές και σαφή έμφαση, δεν απαίτησαν να συλληφθούν και να τιμωρηθούν ΟΛΟΙ οι πραγματικοί υπεύθυνοι. Δεν έκαναν καμία έρευνα για το τι πραγματικά συνέβη εκεί και αν δεν ήταν οι γονείς να βάλουν πραγματογνώμονες και νομικούς, αν δεν έδειχναν τόση δραστηριότητα και αποφασιστικότητα, το έγκλημα των Τεμπών θα είχε προσπεραστεί και «θαφτεί».
Τι έκαναν όμως τα κόμματα της (υποτιθέμενης) αντιπολίτευσης, έστω για να ενώσουν τις κινητοποιήσεις, να τις βαθύνουν σε περιεχόμενα, να τις βάλουν σε μια προτεραιότητα, να θέσουν πολιτικούς στόχους που να πληγώνουν καίρια και βάναυσα την κυβέρνηση Μητσοτάκη; Τίποτα το ουσιαστικό. Αντιθέτως, έκαναν «αντιπολίτευση» με το μυαλό τους στα «ψηφαλάκια», στις δημοσκοπήσεις, στο αν «τσιμπάνε» κάτι. Ήδη, έχουν πιάσει επαφές με διαφημιστικές εταιρείες, ετοιμάζουν τα προεκλογικά συνθήματα, σφυρίζουν λήξη κάθε κινητοποίησης για να γίνει αποτελεσματικά η «μάχη των μαχών», δηλαδή οι… ευρωεκλογές. Όλοι οι επικεφαλής και οι ηγεσίες των κομμάτων, τα στελέχη και τα μέλη, τα «όργανα» και οι «επιτροπές», οφείλουν να δώσουν μια ξεκάθαρη απάντηση: πως ένας σύλλογος πληγέντων γονέων και μια γυναίκα - σύμβολο, πρόεδρος αυτού του συλλόγου, έκαναν πολύ περισσότερα και πολύ πιο ουσιαστικά πράγματα από όλους τους «αρχηγούς» τους «προέδρους», τους «γενικούς γραμματείς», τα επιτελεία, τους βουλευτές, τα ΜΜΕ, όλων των κομμάτων για το θέμα των Τεμπών; Πως κατόρθωσαν και βρήκαν ονόματα και υπεύθυνους, πως έβαλαν πραγματογνώμονες και νομικούς, πως έτρεξαν παντού για να βρουν στοιχεία και να απαιτήσουν Δικαίωση και Δικαιοσύνη; Πως μπόρεσαν να τα πραγματοποιήσουν όλα αυτά μια χούφτα (αποφασισμένοι) άνθρωποι, ενώ ολόκληρα κόμματα και οι ηγεσίες τους δεν μπορούν να κάνουν τίποτα; Ή μήπως αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι τα κόμματα και ο περίγυρός τους δεν θέλουν να θέσουν το ζήτημα των Τεμπών ως κεντρικό, να δημοσιοποιήσουν στοιχεία και ονόματα ενόχων (που τα ξέρουν), να απαιτήσουν σκληρή και πραγματική τιμωρία, να ξεσηκώσουν τον Ελληνικό Λαό σε έναν αποφασιστικό αγώνα προάσπισης της Αληθινής Δικαιοσύνης, ενάντια στην διάλυση της Χώρας και των υποδομών της.
Από το 2010 μπαίνει, ξανά και ξανά, το πανεθνικό - παλλαϊκό αίτημα της τιμωρίας όλων όσων φταίνε για την «χρεωκοπία» και διάλυση της Χώρας, με όλα όμως τα συστημικά πολιτικά κόμματα να σφυρίζουν αδιάφορα. Βλέπουν παντού «εθνολαϊκισμό», «ακροδεξιό κίνδυνο», «φασιστική απειλή» κλπ. Κανένα από τα κόμματα αυτά δεν κάλεσε τον Λαό σε κινητοποιήσεις ενάντια στο κουρέλιασμα του Συντάγματος, για Αληθινή (και όχι «αλά κάρτ») Δημοκρατία, για Εθνική Ανεξαρτησία, για Κοινωνική Δικαιοσύνη. Όλα αυτά δεν πραγματοποιούνται με την αναγωγή των πάντων σε «ποσοστά». Γίνονται με κοινωνική διαθεσιμότητα, πραγματοποιούνται όταν τεθούν τα μείζονα ζητήματα στο επίκεντρο και όταν παράγεται Πολιτική που απαντάει στο υπαρξιακό πρόβλημα της Χώρας.
Όσα περιγράψαμε νωρίτερα δείχνουν ότι το έγκλημα των Τεμπών έχει σημαδέψει βαθιά την ψυχή και την καρδιά των Ελλήνων. Και αυτό συμβαίνει επειδή σχεδόν όλη η Ελλάδα θα μπορούσε να ταξιδέψει προς τον θάνατο πάνω στο τρένο. Επειδή η συγκάλυψη και το «ακαταδίωκτο» έχουν χτυπήσει «κόκκινο», ατιμάζοντας τις νεκρές και εξαϋλωμένες ψυχές, αλλά και όσους ζωντανούς. Επειδή το συστημικό ψέμα και οι κυβερνητικοί μηχανισμοί παραπληροφόρησης έδρασαν «στο φουλ» στην περίπτωση αυτή: Σβήστηκαν τα βίντεο, δεν προστατεύθηκε ο χώρος, μπαζώθηκε η περιοχή για να συγκαλυφθούν οι ευθύνες, δεν έδωσαν ποτέ μέχρι τώρα στοιχεία για το τι μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία, με αναίδεια και θράσος κάνουν λόγο για «ανθρώπινα λάθη» και «χρόνιες παθογένειες». Επειδή η πληγή είναι πολύ βαθιά και το έγκλημα όχι απλώς μεγάλο, αλλά τεράστιο.
Η κινητοποίηση μπορεί να φέρει αποτελέσματα, να ματαιώσει την συγκάλυψη, να έρθουν στο φως στοιχεία και ευθύνες, να καθίσουν στο σκαμνί ΟΛΟΙ οι υπεύθυνοι, να στιγματιστούν χοντρά και ανεξίτηλα όσοι γενικολογούν αόριστα και δεν κάνουν αυτό που πρέπει. Να γκρεμιστεί το απαράδεκτο «ακαταδίωκτο» των υπεύθυνων και η προκλητική ασυλία των βουλευτών. Και βέβαια, η αλαζονεία της ΝΔ και του επιτελείου Μητσοτάκη μπορεί να στραπατσαριστεί και να συνθλιβεί με την υπόθεση των Τεμπών, έτσι και το ζήτημα μετατραπεί σε ελκυστή εξελίξεων από διάφορες πλευρές. Πολιτικά, το έγκλημα των Τεμπών -και ό,τι αυτό συμβολίζει- είναι πολύ πιο απειλητικό για την κυριαρχία Μητσοτάκη από τα όποια εκλογικά ποσοστά και τις όποιες εκατοστιαίες μονάδες διαφοράς ανάμεσα στο πρώτο και στα υπόλοιπα κόμματα.
Δεν έχει καμία σημασία αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι δεύτερο ή τρίτο κόμμα, αν το ΠΑΣΟΚ «τσιμπήσει» κάτι παραπάνω, αν κάποιο άλλο κόμμα ανεβάσει τα ποσοστά του, αν κάποιο μικρότερο καταφέρει και εκλέξει έναν ευρωβουλευτή. Όλα αυτά είναι μηδαμινά μπροστά στα μεγάλα προβλήματα της Χώρας και της Κοινωνίας, της Πατρίδας και του Λαού, που συμβολικά μπορεί να υπογραμμίζει το έγκλημα των Τεμπών. Η απαξίωση του κομματικού συστήματος και εν γένει του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος είναι πολύ μεγάλη.
Η απόσταση από την ύπαρξη μιας κοινωνικής διαθεσιμότητας και την επανεμφάνιση βαθύτερων «πρέπει» και «θέλω» (τα οποία αγνοούν, συστηματικά και επιδεικτικά, το κοινοβούλιο και τα κόμματά του, η ελεγχόμενη «δικαιοσύνη», το επιτελικό και ψηφιακό κράτος), από το να υπάρξει αυτή η διαθεσιμότητα ΚΑΙ με πολιτικό τρόπο, δεν είναι «ένα τσιγάρο δρόμος». Δεν χρειάζεται όμως να διαρκέσει όσο μια αιωνιότητα… Αντίσταση και Σφυρηλατημένη Συνείδηση, με επικέντρωση στα μείζονα Εθνικά, Κοινωνικά και Πολιτικά θέματα υπόστασης της Χώρας: Αυτό είναι το βασικό μας Καθήκον, όσες δυσκολίες και αν υπάρξουν, όσα εμπόδια και αν παρεμβληθούν.
Γιώργος Μάστορας
