Γράφει ο Αλέξανδρος Ζερβέας,
Υποψήφιος Βουλευτής Βόρειου Τομέα Αθηνών
Σύμφωνα με μαρτυρία επιβάτη της μοιραίας επιβατικής αμαξοστοιχίας λίγη ώρα πριν την σφοδρή σύγκρουση με την εμπορική αμαξοστοιχία, ο μηχανοδηγός της πρώτης επικοινωνώντας με τον υπεύθυνο εισιτηρίων μέσω ασυρμάτου είπε επί λέξει: «Πάμε κι όπου βγει». Αυτή η φράση συμπυκνώνει τα αίτια τόσο της πολύνεκρης τραγωδίας, όσο και της συνεχιζόμενης τραγωδίας του ελληνικού Έθνους με αρχή του δράματος την λεγομένη περίοδο της Μεταπολιτεύσεως. Τέσσερις λέξεις ικανές στην απλότητά τους να περιγράψουν τις εν τω βάθει παθογένειες των δομών ενός ολόκληρου Συστήματος Εξουσίας. Ενός Συστήματος που απομυζά ώρα με την ώρα, ημέρα με την ημέρα, χρόνο με τον χρόνο την ζωτικότητα ενός ολόκληρου Έθνους.
«Πάμε κι όπου βγει». Ένας σταθμάρχης, πρώην αχθοφόρος, μετακλητός στο υπουργείο Παιδείας, με δείκτη νοημοσύνης, όπως αποδείχθηκε εκ των γεγονότων, ακατάλληλο για ανάληψη οιασδήποτε θέσεως ευθύνης. Μία γραμμή εκτός λειτουργίας, δίχως ακόμη να έχει εξηγηθεί ο λόγος – να υποθέσουμε βλάβη λόγω κακής συντηρήσεως ή βλάβη λόγω κλοπής υλικών, κλοπής στην οποία ειδικεύεται γνωστή πληθυσμιακή ομάδα; Ένα σύστημα εντοπισμού θέσεως των αμαξοστοιχιών αγορασμένο με τα λεφτά όλων μας, αλλά για άγνωστους λόγους ανενεργό. Μία φιλελεύθερη κυβέρνηση αδιάφορη για την ασφάλεια των επιβατών, με έναν ανίκανο ανεύθυνο – υπεύθυνο υπουργό, ο οποίος επί τέσσερα έτη έπραξε ουδέν. Μία αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση που ιδιωτικοποίησε όταν ήταν στα κυβερνητικά έδρανα την ΤΡΑΙΝΟΣΕ Α.Ε., υπογράφοντας μία αποικιακού τύπου συμφωνία. Μια εταιρεία με οργάνωση και λειτουργία αντίστοιχη αυτών σε Πακιστάν και χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, ενδιαφερόμενη μόνο για τα κέρδη της.
«Πάμε κι όπου βγει». Από τον Ιούλιο του 1974 μέχρι σήμερα, το μεταπολιτευτικό καθεστώς, ήτοι η διεφθαρμένη ελληνόφωνη ελίτ και οι υπάλληλοί της στις κρατικές και ιδιωτικές δομές εξουσίας, έχουν εθίσει τον ελληνικό λαό προς αυτόν τον τρόπο νοήσεως και συμπεριφοράς. «Πάμε κι όπου βγει». Αυτός είναι ο Χρυσός Κανών του μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Προχειρότητα, παρορμητισμός, εμμονική άρνηση της σχέσεως αιτίου – αιτιατού. Λογική, οργάνωση, μέτρον, άγνωστες έννοιες. Και βεβαίως, η ανωτάτη αρχή, ο απαρασάλευτος νόμος: Ατιμωρησία! Είτε με τις προβλεπόμενες ποινές, ποινές αστείες για την αμελή εκτέλεση καθηκόντων, είτε με το αδύναμο κτύπημα της σφύρας της δικαιοσύνης, η οποία αποδεικνύεται να είναι εξόχως τυφλή στην τιμωρία των επιόρκων, οι ένοχοι παραμένουν επί της ουσίας ατιμώρητοι. Ο θανατηφόρος καύσωνας του 1987, ο πολύνεκρος σεισμός της Πάρνηθας με την κατάρρευση κτηρίων λες και είχαν φτιαχτεί από χαρτί με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το κτήριο της Ρικομέξ, το ναυάγιο του Εξπρές Σάμινα ανοικτά της Πάρου, οι ανθρωποθυσίες στον πύρινο βωμό της Ηλείας, η εκατόμβη νεκρών στο Μάτι και τώρα η πολύνεκρη σύγκρουση δύο τραίνων. «Πάμε και όπου βγει». Και βγήκε στον φρικτό θάνατο δεκάδων νέων ανθρώπων. Κι εκεί θα βγαίνει, σε θρήνους και οδυρμούς, μέχρι να αλλάξουμε νοοτροπία!
Εμείς, στο Εθνικό Κόμμα ΕΛΛΗΝΕΣ, δεν «πάμε κι όπου βγει». Διαφέρουμε από τις συνιστώσες του προδοτικού- κλεπτοκρατικού τόξου και διαφέρουμε επειδή εμείς είμαστε οι εχθροί του Συστήματος Εξουσίας. Δεν έχουμε εξαρτήσεις από την εγχώρια και αλλοδαπή πλουτοκρατία, δεν ασχολούμαστε με την πολιτική για την ενθυλάκωση της μίζας, έχουμε πρόγραμμα και κυρίως έχουμε όραμα. Σε καλούμε να πάμε ΜΑΖΙ για να βγει στην Ελλάδα των ονείρων μας. Σε μία Ελλάδα αρχόμενη από τις αρετές της Δικαιοσύνης, της Σωφροσύνης, της Αξιοκρατίας. Δεν μας αξίζει, σε εμάς και τα παιδιά μας, η σημερινή Ελλάδα, το ψευτορωμαίικο, όπως το αποκαλούσε ο μέγας πνευματικός ταγός του Ελληνισμού Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Αξίζουμε μια καλύτερη Ελλάδα. Η ψήφος μας είναι το ειρηνικό μας όπλο προς αυτό το όραμα. Κυριολεκτικά, στο χέρι μας είναι στις προσεχείς εκλογές να το πραγματοποιήσουμε.
