Γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Ο καθορισμός της εγχώριας πολιτικής απέναντι στην τουρκική απειλή έχει «κολοβό» χαρακτήρα. Την στιγμή που άλλες χώρες επιδιώκουν να έχουν συμφέροντα για κυρίαρχο ρόλο στην ευρύτερη περιοχή, αξιοποιώντας τις συμμαχίες και τις συνεργασίες με την Κύπρο, η Ελλάδα, η οποία έχει και αιώνιους δεσμούς αίματος με το νησί, δεν τολμά να κάνει το παραμικρό βήμα προς ενίσχυση της επιρροής της στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η Ελλάδα καθορίζει τα όρια των σχεδιασμών της για τον ρόλο κομπάρσου, που θέλει να διαδραματίζει στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και μέχρι εκεί που θεωρεί πως μπορεί να κινηθεί δίχως να «προκαλέσει» άλλους… ενδιαφερόμενους. Χαρακτηριστικά δείγματα γραφής έχει δώσει με την τμηματική συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο, αλλά και με την μη οριοθέτηση με την Κύπρο, η οποία ναι μεν δεν γίνεται, παραμένει ωστόσο «ανοιχτή για το μέλλον», προκειμένου να συντηρούνται ψευδαισθήσεις «εθνικής ισχύος» στον Ελληνικό Λαό.

Είναι ολοφάνερο πως όλες οι κινήσεις όλων των κυβερνήσεων του «δημοκρατικού τόξου», με τελευταία την κυβέρνηση Μητσοτάκη, γίνονται στην σκιά των πιθανών τουρκικών αντιδράσεων. Δηλαδή, οι σχεδιασμοί και οι αυτοπεριορισμοί της Ελλάδας καθορίζονται στην βάση του πώς θα αντιμετωπιστούν οι κινήσεις της από την Άγκυρα. Αυτή είναι μια ξεκάθαρα δουλοπρεπής προσέγγιση, η οποία επιβεβαιώνει το μόνιμο φοβικό σύνδρομο των εκάστοτε εγχώριων κυβερνήσεων, που δυστυχώς επηρεάζει σε καθοριστικό βαθμό την διαχείριση ξεπουλήματος Εθνικής Κυριαρχίας και Ζωτικού Χώρου που γίνεται, με ό,τι βεβαίως αυτό συνεπάγεται για το ζοφερό μέλλον του Ελληνικού Έθνους.