Ἀρχή σοφίας ὀνομάτων ἐπίσκεψις. Ἀντισθένης
Σχεδόν, ἡ παγκόσμιος κοινότης διά τήν ἀναμεταξύ της ἐπικοινωνίαν κάμει χρήσιν τῆς Ἑλληνικῆς γραμματείας, τοῦ Ἑλληνικοῦ λεξιλογίου, τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου. Κυρίως δέ, ἡ ἐπιστημονική ὁρολογία κατά κύριον λόγον εἶναι Ἑλληνική. Κατά περίεργον τρόπον ἡ μόνη λέξις ἡ ὁποία δέν χρησιμοποιεῖται ἀπό τήν παγκόσμιον κοινότητα εἶναι ἡ λέξις ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ἀντ' αὐτῆς χρησιμοποῦν καί μάλιστα ὁ Δυτικός κόσμος, τήν Λατινικήν λέξιν ΗΟΜUS, μόνον καί πού αὐτή εἶναι Ἑλληνική, εἶναι τό χῶμα. Ἡ Ἰταλική ἐτυμολογία εἶναι ἡ ἐξῆς: Etimologia: La parola uomo deriva dal latino hŏmō, legato a hŭmus ‘terra’, avente senso, quindi, di "terrestre".Δηλ. Ἐτυμολογία: ἡ λέξις uomo προέρχεται ἀπό τήν Λατινικήν hŏmō(χῶμα) συνδεδεμένον μέ τό hŭmus‘Γῆ’, ἐχόμενον αἴσθημα, ὡς ἐκ τούτου, Γήινος. L'equivalente greco di homo è invece ἄνθρωπος (ànthrōpos) da cui derivano altri termini scientifici come "antropologia", "antroposofia", "antropomorfo" e così via. Τό Ἑλληνικόν ἰσοδύναμον τοῦ homo εἶναι ἀπ’ ἐναντίας ὁ ἄνθρωπος, ἀπό τόν ὁποῖον προέρχονται ἄλλοι ἐπιστημονικοί ὁρισμοί ὅπως "antropologia", "antroposofia", "antropomorfo" καί οὕτω κάθ’ἐξῆς Πτωχή περιεχομένου ἡ Λατινογενής ἐτυμολογία.
Γενικῶς εἰς τόν Δυτικόν κόσμον αἱ γλῶσσαι εἶναι Λατινογενεῖς, μόνον πού τό Λατινικόν ἀλφάβητον εἶναι αὐτό τό τῆς Χαλκίδος καί τῆς Κύμης δηλ. εἶναι Ἑλληνικόν. Ἴσως δέν ἔκαμαν χρήσιν διότι ὅταν ὁ Ἕλλην εἶχεν νοῦν, σκέψιν, λόγον, φιλοσοφίαν, ἐπιστήμας, οἰκίας, θέατρα, Μαθηματικά, ἀστρονομίαν, κ.τ.λ, κ.τ.λ οἱ ἄλλοι ἤσαν ἐπάνω εἰς τά δένδρα καί ἔτρωγαν τούς καρπούς των. Μόνον ἀγαπητοί Συνέλληνες κατεβάσαμεν τούς ἄλλους ἀπό τά δένδρα, ἀλλά ἀνεβήκαμεν ἐμεῖς καί τρῶμεν σανό. Οὕτως σήμερον, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες διά τούς Ἰταλούς εἴμεθα uomo, διά τούς Γάλλους homme, καί διά τούς Ἄγγλους human. Ἤτοι κάθε λαός αὐτοπροσδιορίζεται ὡς <ἄνθρωπος> ὅπως αὐτός ἐπιθυμεῖ ἀναλόγως τῶν ἡθῶν καί ἐθίμων του καί τάς ἀξίας του. Εἰς δέ τάς Μουσουλμανικάς χώρας ἡ λέξις ἄνθρωπος θά ἔχη κάποιαν ἄλλην ἔννοιαν καί σημασίαν ἀπό αὐτήν πού ἐμεῖς δίδομεν.
Ἀλλά, πόσοι ἐξ ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων ἔχομεν γνῶσιν τῆς προελεύσεως καί τοῦ περιεχομένου τῆς λέξεως ἄνθρωπος. Πολλοί λέγουν ὅτι εἶναι σύνθετος καί προέρχεται ἀπό τήν λέξιν ἄνω, καί τήν λέξιν θρώσκω=βλέπω,(εἶναι λάθος) δηλ. ἄνθρωπος=ἄνω+θρώσκω, βλέπω πρός τά ἄνω, ἄλλοι ἀπό τό ἀνήρ+ὄψις, καί ἄλλοι ἔχουν ἄλλην ἐκδοχήν.
Ἀλλά ἡ λέξις ἄνθρωπος εἶναι ἀρχαιοελληνική καί ὅπως λέγει καί ὁ Ἀντισθένης «Ἀρχή σοφίας ὀνομάτων ἐπίσκεψις» καλόν εἶναι νά ἐπιτρέψωμεν εἰς τόν Πατέρα τῆς φιλοσοφίας Πλάτωνα, νά μᾶς ὁμιλήση διά τό τί σημαίνει ἡ λέξις ἄνθρωπος. Εἰς τό βιβλίον του Κρατῦλος, διά στόματος Σωκράτους, μᾶς δίδει τήν προέλευσιν καί ἐρμηνείαν ἑκατοντάδων λέξεων, εἰς αὐτό μᾶς ὁμιλεῖ διά τήν προέλευσιν καί τό περιεχόμενον τῆς λέξεως ἄνθρωπος. Γράφει:
«Σωκράτης: ὧδε. σημαίνει τοῦτο τὸ ὄνομα ὁ ἄνθρωπος ὅτι τὰ μὲν ἄλλα θηρία ὧν ὁρᾷ οὐδὲν ἐπισκοπεῖ οὐδὲ ἀναλογίζεται οὐδὲ ἀναθρεῖ, ὁ δὲ ἄνθρωπος ἅμα ἑώρακεν τοῦτο δ᾽ ἐστὶ [τὸ] ὄπωπε καὶ ἀναθρεῖ καὶ λογίζεται τοῦτο ὃ ὄπωπεν. ἐντεῦθεν δὴ μόνον τῶν θηρίων ὀρθῶς ὁ ἄνθρωπος ἄνθρωπος ὠνομάσθη, ἀναθρῶν ἃ ὄπωπε».
ΠΛΑΤΩΝΟΣ «ΚΡΑΤΥΛΟΣ»399b-399c
«Σωκράτης: λοιπόν, σημαίνει τοῦτο τό ὄνομα ἄνθρωπος, ὅτι τά μέν ἄλλα θηρία(τά ζῶα) καί ἔξ αὐτῶν ὅσα βλέπουν, τίποτε δέν παρατηροῦν, τίποτε δέν ἀναλογίζονται καί τίποτε δέν ἐξετάζουν μέ προσοχή(ἐρευνοῦν), ὁ δέ ἄνθρωπος συγχρόνως καί βλέπει, τοῦτο δέ εἶναι τό ἔχω δεῖ, καί παρατηρεῖ μέ προσοχή καί λογίζεται αὐτό τό ὁποῖον ἔχει ἰδεῖ. Ἀπ’ ἐδῶ καί εἰς τό ἐξῆς, ἀπό ὅλα τά θηρία(τά ζῶα) ὁ ἄνθρωπος ὀρθῶς ὠνομάσθη ἄνθρωπος, διότι ἔχει τήν ἰκανότητα νά διακρίνη μέ τόν νοῦν αὐτά τά ὁποία ἔχει δεῖ».
ἀθρέω-ῶ= βλέπω μετά προσοχῆς, παρατηρῶ, διακρίνω, ἐξετάζω
ἀναθρέω-ῶ= παρατηρῶ μέ προσοχήν, βλέπω πρός τά ἐπάνω
θρώσκω=πηδῶ, ἀναπηδῶ, τινάζομαι, ὁρμῶ, ἐφορμῶ.
ἀναθρώσκω=ἀναπηδῶ, τινάσσομαι ἐπάνω
ἀναθρε+οπ+ος>ἀνθρε+οπ+ος>ἄνθρωπος
Ἀφαιρέθηκε ἕνα ἄλφα, συναιρέθηκαν ε+ο σέ ω καί τό βαρύτονον ἀρχικό ἄλφα μετατράπηκε σέ ὀξύτονο.
Ὁ Πλάτων διά νά δώση καί ἕναν ὀντολογικόν ὁρισμόν τοῦ ἀνθρώπου λέγει ὅτι:
ὁ ἄνθρωπος εἶναι «ὄν δίπουν καί ἄπτερον». Καί πράγματι ἔτσι εἶναι, παρατηρόντας τό ζωϊκόν βασίλειον θά διαπιστώσωμεν ὅτι πράγματι τοῦτον εἶναι ἀληθές. Τόν ἀκούει ὅμως καί κάποιος ἄλλος, ἕνας σαρκαστής, ὁ Διογένης ὁ κυνικός, ὁ ὁποῖος τί κάμει; ξεπουπουλιάζει μίαν κότα καί περιφερόμενος περί τήν Ἀκαδημίαν τοῦ Πλάτωνος φώναζε: ἰδού ὁ ἄνθρωπος τοῦ Πλάτωνος. Ὁ Πλάτων ἐξηναγκάσθη νά ἀλλάξη τόν ὁρισμόν.
Καί ὁ ἄλλος ὀγκόλιθος τῆς σκέψεως Ἀριστοτέλης λέγει:
«λόγον δὲ μόνον ἄνθρωπος ἔχει τῶν ζῴων· ὁ δὲ λόγος ἐπὶ τῷ δηλοῦν ἐστι τὸ συμφέρον καὶ τὸ βλαβερόν, ὥστε καὶ τὸ δίκαιον καὶ τὸ ἄδικον· τοῦτο γὰρ πρὸς τὰ ἄλλα ζῷα τοῖς ἀνθρώποις ἴδιον, τὸ μόνον ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ καὶ δικαίου καὶ ἀδίκου καὶ τῶν ἄλλων αἴσθησιν ἔχειν». Ἀριστοτέλους «ΠΟΛΙΤΙΚΑ»1253a
Δηλ. ἀπό ὅλα τά ζῶα λόγον ἔχει μόνον ὁ ἄνθρωπος· ὁ δέ λόγος ὑπάρχει διά νά δηλώνεται τό ἐπωφελές ἀπό τό βλαβερόν ἐπομένως καί τό δίκαιον καί τό ἄδικον· τοῦτο δέ εἶναι ἕνα ἰδιαίτερον χαρακτηριστικόν τοῦ ἀνθρώπου ἐν συγκρίσει μέ τά ἄλλα ζῷα, μόνον αὐτός ἔχει τήν αἴσθησιν τοῦ ἀγαθοῦ καὶ κακοῦ τοῦ δικαίου καὶ ἀδίκου.
Δηλ. ὁ Ἀριστοτέλης μᾶς λέγει ὅτι διά εἶσαι ἄνθρωπος καί ὄχι ὄν δίπουν καί ἄπτερον, ὀφείλεις νά εἶσαι ἐπωφελής, δίκαιος καί ἀγαθός. Ἕνα ἀπό τά ἀγαθά τῶν Ἑλλήνων εἶναι ἡ Ζωή των. Οἱ σοφοί πρόγονοι μας ἀγαπούσαν τήν Ζωήν των καί λάτρευαν τήν Ἐλευθερίαν των. Αὐτονόητον δέ εἶναι, ὁ ἀπόλυτος σεβασμός εἰς τήν Ζωήν τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ Ζωή εἶναι ὑπέρτατον ἀγαθόν καί ἀπαραβίαστον. Ὡς ἐκ τούτου οὐδείς ἔχει τό δικαίωμα νά παραβιάζη καί νά ἀφαιρῇ τήν Ζωήν τοῦ ἄλλου, πολλῷ δέ μᾶλλον ὅταν τοῦτο γίνεται συστηματικῶς, μεθοδευμένα καί κατά συρροήν, καί οὐδεμία δικαιολογία ὑπάρχει διά τόν δρῶντα.
Ἀλλά καί οἱ τρεῖς Τιτάνες τῆς σκέψεως καί τῆς φιλοσοφίας εἶχον ἰδιαιτέραν ἀγάπην πρός τήν Πατρίδα. Τοῦτο καταγράφει ὁ Πατήρ τῆς Φιλοσοφίας Σωκράτης λέγοντας:
«Μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερον ἔστιν ἡ πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον καί ἐν μείζονι μοίρα καί παρά θεοῖς καί παρ’ ἀνθρώποις τοῖς ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙ».
Δηλ. ὁ Σωκράτης λέγει αὐτό τό ὁποῖον σᾶς λέγω ἰσχύει διά τούς νοήμονες, διά τούς ἀνοήτους δέν ἰσχύει. Νά ὑπενθυμήσωμεν ὅτι ὁ Σωκράτης δέν εἶναι μόνον ὁ πανμέγιστος τῶν φιλοσόφων, ἀλλά ὑπῆρξεν καί μεγάλος πολεμιστής, εἶχεν διακριθεῖ ὡς πολεμιστής εἰς τήν μάχην τῆς Ἀμφιπόλεως, τῆς Τανάγρας καί Ποτιδαίας, ἦτο δέ ἄριστος γνώστης τοῦ δυσκολοτάτου καί σκληροτάτου παγκρατίου, ἀπό τό ὁποῖον προῆλθον καί αἱ λεγόμεναι σημεριναί <πολεμικαί τέχναι>.
Ὁ δέ Πλάτων ἐνίκησεν εἰς ἀγώνα πάλης, εἰς τά Ἴσθμια.
Ἀλλά καί οἱ τρεῖς ἤσαν ἔνθερμοι ὑποστηρικταί, ἑνός ἄλλου μεγάλου ὀγκόλιθου τῆς σοφίας, τοῦ Ἰσοκράτους. Εἰς τόν Εὐπατρίδην Ἰσοκράτην οἱ Ἕλληνες ἀνέθεσαν πρός τιμήν τῆς 100ης Ὀλυμπιάδος νά ἐκφωνήση μίαν ὁμιλίαν, καί ἐκφωνεῖ τόν ἐπονομαζόμενον «ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΝ», εἰς τόν ὀποῖον μεταξύ τῶν ἄλλων, ἀπευθυνόμενος πρός τούς Ἕλληνας τούς λέγει: «ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ᾽ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ᾽ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ᾽ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ᾽ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες». Δηλ. «Εἰς αὐτήν τήν Πατρίδαν κατοικοῦμεν χωρίς νά ἐκδιώξωμεν ἄλλους, οὔτε ἤταν ἔρημος καί τήν καταλάβαμεν, οὔτε ἀπό πολλά ἔθνη ὡς μιγάδες ἐδῶ συγκεντρωθήκαμεν, ἀλλ’ οὕτως καλῶς καί γνησίως ὑπάρχομεν, καθ’ ὅτι ἐξ’ αὐτῆς ἀκριβῶς ἐγεννήθημεν, ταύτην δέ καθ’ὅλην τήν διάρκειαν τοῦ χρόνου κατέχομεν καί εἰς αὐτήν ἐξακολουθοῦμεν νά ζῶμεν, καθ’ ὅτι εἴμαστε αὐτόχθονες».
Ἀξιότιμοι Συνέλληνες ὁ μεγάλος ἥρωας μας τοῦ 1821 Κολοκοτρώνης, ὀμιλόντας τήν 08/10/1838 εἰς τούς μαθητάς τοῦ τότε Βασιλικοῦ Γυμνασίου, εἰς τήν Πνύκα, μεταξύ τῶν ἄλλων τούς εἶπεν: «Παιδιά μου εἰς ἐσὰς μένει να ἰσάσετε καὶ νά στολίσετε τὸν τόπο, ὀποῦ ἡμεῖς ἐλευθερώσαμεν». Δυστυχῶς οἱ τελευταῖοι πρωθυπουργοί πού ἐμεῖς ἔχομεν ἐπιλέξει ὄχι μόνον δέν ἴσιοσαν τήν Πατρίδα μας, ἀλλά συνειδητά τήν παραστράβωσαν.
Ἐμεῖς οἰ Ἕλληνες ὀφείλομεν νά ἰσιάσωμεν αὐτά πού ἔκαμαν στραβά οἱ πολιτικοί πού ἐπιλέξαμεν. Καί τοῦτο διότι εἴμεθα τό «κάλλιστον καί ἄριστον γένος ἐπ’ἀνθρώπους», ὅπως εἶπεν ὁ Αἰγύπτιος ἱερεύς εἰς τόν Σόλωνα διά τούς Ἕλληνας, ὅταν οὖτος εἶχεν ἐπισκεφθεῖ τήν Αἴγυπτον. Καί πρέπον καί δίκαιον καί ὀρθόν εἶναι, νά συνεχίσωμεν νά ὑπάρχωμεν ὡς καθαροί Ἕλληνες, σεβόμενοι τά ποτάμια αἵματος πού ἔχυσαν διά νά ποτίσουν τό δένδρον τῆς Ἐλευθερίας, παραδίδοντας εἰς ἐμᾶς Πατρίδαν Ἐλευθέραν καί μέ ἀρετάς.
Ἰατρός - Νικόλαος Μ.
