Άραγε, μας χρειάζονται πια τα Χριστούγεννα; Κάποτε, εκφράζανε το βάθος τής ανθρώπινης ψυχής για μια κοινωνική τρυφερότητα, ένα αγαπητικό υπόβαθρο εσωτερικής γαλήνης. Ήταν, έστω και λαογραφικά ή εικονογραφικά, μια συναισθηματική ανάταση που ανανέωνε την Ελπίδα και έδινε «οντολογική νομιμότητα» στον συναισθηματισμό για τους οικείους μας και τους γύρω μας, δηλαδή σε μια Αλληλεγγύη χωρίς προφάσεις και άρρητη ανταλλακτική αξία.

Έστω και για λίγο να ένιωθες Αγάπη αποτελούσε ενός είδους Νίκη, αφού ο συναισθηματικός χρόνος είναι η θαυματουργή υπερσυμπύκνωση τού φυσικού χρόνου, γι’ αυτό και μπορούν οι Ωραίοι Άνθρωποι να Ζουν και να Πεθαίνουν για μια Ανώτερη - Αθάνατη Ιδέα: Διότι ζώντας μέσα στον «χρόνο τής καρδιάς» ένιωθαν Αιώνιοι.

Όλα, μέσα στην «σκηνογραφία» τής Χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας, λειτουργούσαν σε μια κλασσική νοηματική αντιπροσώπευση, ένα διαχρονικό σύμβολο: Η Φάτνη, το Βρέφος, το Αστέρι, οι Ποιμένες, τα Ζώα, οι Μάγοι. Η Ταπεινότητα, το Εσωτερικό Μεγαλείο, η Φώτιση, η Συντροφικότητα, η Ενότητα της Θεϊκής Φύσης με την Ανθρωπότητα.

Τα Χριστούγεννα κωδικοποιούσαν τα θεμελιωτικά υπαρξιακά ερωτήματα ως επιλυόμενους κοσμικούς συγκλονισμούς και αναβάπτιζαν το ανθρώπινο γένος σε ένα ελπιδοφόρο πεπρωμένο Αγαπητικής Συνάντησης. Στο σύγχρονο φρενοκομείο τής Μετανεωτερικότητας υπάρχει μια έρημος χωρίς συνανθρώπους, εντελώς άδεια από αισθήματα. Που χώρος εδώ για Χριστούγεννα; Απλώς, βύθισμα φαντασμαγορικά στο Απόλυτο Τίποτα, με τις τσέπες γεμάτες ψυχοφάρμακα και τον «κόσμο» εντελώς αποπροσανατολισμένο.

Τι θέση έχουν στην σημερινή εποχή τα Χριστούγεννα, εκτός από το χυδαίο χολιγουντιανό ρολάκι μιας φαντασμαγορικής παράστασης που θα «διασκεδάσει» το κοινό (δίπλα σε άλλα θεάματα φαντασίας), εμπορευόμενο μια άσφαιρη τρυφερότητα και μια «οθονοκεντρική» ψευδο-υπεραναπλήρωση σε ένα φρικτό μοντέρνο κόσμο γενικευμένης ανηθικότητας, ανεντιμότητας, διαφθοράς, ανομίας, αεθνισμού, αθεΐας και εγκληματικότητας;

Σήμερα, μέσω της επιστήμης, της ψυχολογίας, της τεχνολογίας, της (χωρίς Γνώση) γνώμης, το σύστημα πορεύεται προς τον μετάνθρωπο και το «αντισύστημα» προς το πουθενά, που συντάσσεται επί των ερειπίων ματαιωμένων - ματωμένων ουτοπιών, οι οποίες εξαπάτησαν τον Άνθρωπο παρουσιάζοντας ως «λύση» μια ανάπλαση «φρανκενσταϊνικού» τύπου τού ίδιου τού συστήματος.

Που χωράνε εδώ τα Χριστούγεννα τού Παπαδιαμάντη και του Κόντογλου; Ακόμη και του Ντίκενς; Τι θετική ψυχική επίδραση μπορούν να έχουν σήμερα Κολοσσιαίες Χριστουγεννιάτικες Διδακτικές ταινίες, όπως το «Μια Υπέροχη Ζωή» του Κάπρα; Τι μπορούν να πουν σε καρδιές που όταν δεν είναι τεχνολογικοποιημένες βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση και κενό αισθημάτων; Τι μπορούν να κομίσουν σε μια κατακερματισμένη κοινότητα που με πείσμα άμυαλου βουλιάζει στον πάτο τού ναρκισσισμού;

Η ψυχρή «διανοητικότητα» σκοτώνει το συναίσθημα, οι διαμεσολαβήσεις/αναθέσεις μονιμοποιούν τις ανισότητες, ο ναρκισσισμός φυλακίζει τον άνθρωπο στο αποδομημένο εγώ του, ο χρόνος γίνεται μια μονοδιάστατη «αίσθηση κίνησης», η Πατρίδα πεθαίνει χαράσσοντας ένα κολοσσιαίο κενό Ταυτότητας, η Παράδοση ακυρώνεται εξασφαλίζοντας μια διαρκή «αδειοδότηση» στην «βιομηχανία πολιτισμού», η Πίστη ρίχνεται στην πιο ελεεινή πυρά της Ιστορίας, ανοίγοντας διάπλατα τις πύλες της κολάσεως για την «μεταφυσική της οθόνης».

Εδώ ακριβώς αναδεικνύεται η Πραγματική Πολυτιμότητα των Αληθινών Χριστουγέννων: Η άρνηση τής βιομηχανοποιημένης φαντασίας και της παραπλανητικά αόριστης ηθικής σε έναν κόσμο δόμησης τού καθημερινού από την ανήθικη και ανέντιμη εξουσία, η επανοικειοποίηση τής Φάτνης, η επιστροφή στον Μύθο του Θείου Βρέφους, ξαναφέρνει στην επικαιρότητα τής πνευματικής και ηθικής αγωνίας το Νόημα τής Υπέρβασης. Είτε σαν Οργανική Πίστη είτε σαν Βιωματική Συμβολική, τα Αληθινά Χριστούγεννα σηματοδοτούν μια «προχώ» αντίσταση στα θλιβερά θεάματα που οργανώνουν οι διεφθαρμένες παγκοσμιοποιητικές ελίτ που παγιδεύουν την Πατρίδα και τον Λαό στην σύγχρονη δεισιδαιμονία.

Ζήτω τα Αληθινά Χριστούγεννα!

Γιώργος Μάστορας