Το μεταπολιτευτικό καθεστώς, εκτός από την νιρβάνα, την δυσπιστία και την σύγχυση που καλλιέργησε ενδόμυχα στις ψυχές του Ελληνικού Λαού όλα αυτά τα χρόνια, απέδειξε και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό: Ότι δεν έχει μόνο την οικονομική δύναμη και την πολιτική εξουσία (όπως αυτή εκφράζεται από το αντεθνικό κράτος), τους θεσμούς και την λειτουργία τους. Έχει και την ιδεολογική εξουσία, που το βοηθάει τα μέγιστα, στην εξασφάλιση της πολιτικής ηγεμονίας.
Οι «διανοούμενοι» και οι πιο μορφωμένοι από τους καθεστωτικούς πολιτικούς παράγουν συχνά τέτοιου είδους «αφηγήσεις» (όπως αποκαλούνται τα ιδεολογικά παραμύθια στην γλώσσα των, από καθέδρας, κοινωνιολόγων), τα στημένα ΜΜΕ τις εκλαϊκεύουν και με συνεχή πλύση εγκεφάλου προσπαθούν να τις σφηνώσουν στα μυαλά των απληροφόρητων και βαθιά νυχτωμένων ανθρώπων, ενώ τα συστημικά πολιτικά κόμματα, τα οποία εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κατεστημένου, μετατρέπουν αυτά τα αφηγηματικά παραμύθια σε υλικό «καύσιμο», σε δύναμη ενσωμάτωσης του Ελληνικού Λαού στην λογική διαχειρίσεως του συστήματος. Το εμπειρικό ιστορικό υλικό έχει αποδείξει ότι για να αποκτήσουν κάποιοι τον έλεγχο του Λαού, αρκεί να τον διατηρούν ανεκπαίδευτο και αδαή, να τον κρατούν σε σύγχυση, να τον έχουν αποδιοργανωμένο και αποσπασμένο σε θέματα τα οποία δεν έχουν καμία πραγματική αξία και σημασία.
Έτσι, λοιπόν, το μεταπολιτευτικό καθεστώς, ακολουθώντας την τακτική του προπολεμικού Ιταλού μαρξιστή Γκράμσι, επεδίωξε εξαρχής να τιθασεύσει ιδεολογικά και να νουθετήσει πολιτιστικά τον Ελληνικό Λαό, δημιουργώντας, από την μια, ενοχικά σύνδρομα για το παρελθόν του, ενώ, από την άλλη, -προκειμένου να ελέγξει την εξέλιξη της κριτικής ικανότητας της κοινωνίας- προωθεί την αρνητική και όχι την θετική εξέλιξη αυτής της κριτικής ικανότητας. Στα πλαίσια αυτά, λοιπόν, γίνεται και η επανεγγραφή, ο «αναθεωρητισμός» της Ελληνικής Ιστορίας από διεθνιστές και κοσμοπολίτες «ιστορικούς», με μοναδικό σκοπό αυτής της μεθόδου την παραχάραξη της Ιστορικής Αλήθειας. Μία «Ιστορία» ιδωμένη πια μέσα από τα παραποιητικά και ανθελληνικά τεχνάσματα της Ρεπούση, της Δραγώνα, της Φραγκιαδάκη, του Λιάκου, του Βερέμη κλπ. Σκοπός τους, που συνάμα είναι και σκοπός των αφεντικών τους, αποτελεί η πλήρης αποδόμηση της Εθνικής Ταυτότητας των Ελλήνων, η καλλιέργεια του διεθνισμού και του κοσμοπολιτισμού στην συνείδηση των νέων ανθρώπων, η αποκοπή των συμπατριωτών μας από κάθε θετική πτυχή του ιστορικού τους παρελθόντος, με τελικό στόχο την μετατροπή του μέχρι πρότινος ομοιογενούς Ελληνικού Λαού σε ετερογενή πληθυσμό και της Χώρας σε χώρο. Κάθε προσπάθεια αντίστασης σε αυτήν την επιχείρηση αποεθνικοποίησης του Τόπου αντιμετωπίζεται λυσσαλέα από τις ποικιλόχρωμες και ποικιλότροπες καθεστωτικές δυνάμεις.
Σε αυτά τα πλαίσια, η νεολαία αποτελεί για το σύστημα τον κατεξοχήν νούμερο ένα στόχο εκμετάλλευσης, γνωρίζοντας ότι εφόσον παράγει ανθρώπους-«φυτά», υπάκουους στις επιταγές του, μπορεί να ελέγξει το μέλλον. Όμως, όταν η Νεολαία αυτή αποδρά από τα προκαθορισμένα του σχέδια και αναζητά λύσεις ταυτόσημες με τους Φυσικούς νόμους, τότε βλέπουμε ένα εκπληκτικό, όσο και αηδιαστικό, φαινόμενο. Να «προβληματίζονται», δηλαδή, για την γνήσια αντικαθεστωτική διαπαιδαγώγηση και συμπεριφορά των νέων, αυτοί οι οποίοι μέχρι τώρα προωθούσαν (και τους πουλούσαν με το αζημίωτο) διάφορα σαθρά πρότυπα.
Επί σειρά ετών, κατέκλυσαν τον κόσμο με τις διάφορες «Τατιάνες», «Αννίτες», «Γρηγόρηδες», «Λάκηδες» και τα υπόλοιπα τηλεοπτικά «σκουπίδια». Αυτοί/ές, οι οποίοι μετέδιδαν σε καθημερινή βάση «αίμα και σπέρμα», ντυμένα με «καλλιτεχνικό» περίβλημα, είχαν μετέπειτα το θράσος και την αναίδεια να «συζητούν», μονολογώντας, για τις στάσεις και τις συμπεριφορές μιας νεολαίας, η οποία θεωρείται για αυτούς «καλή και επιτυχημένη» όταν αποβλακώνεται από την τηλεοπτική αθλιότητα και τον χυδαίο βούρκο του «life style» ή όταν η όποια πολιτικοποίησή της κινείται, αποσπασματικά και όχι ολοκληρωμένα, σε ρηχά νερά αμφισβήτησης και όχι άρνησης του συστήματος, μέσα από διάφορα φιλελεύθερα και μαρξιστικά μορφώματα.
Την λοιδορούν, όμως, και την συκοφαντούν ασύστολα, όταν προσπαθεί να αποδράσει από τα σάπια πρότυπά τους και τις στημένες «εναλλακτικές» λύσεις, που το σύστημα επανειλημμένα προωθεί, αναζητώντας την αληθινή διέξοδο διαμέσου της Ελληνικότητας, της Τιμής, της Συντροφικότητας, της Αξιοπρέπειας, της Υπερηφάνειας, της Διεκδίκησης. Γιατί με αυτόν τον τρόπο σπάει το μέχρι πρότινος «καλούπι», το οποίο δημιουργούσε, εκ του ασφαλούς, νέους και νέες αλλοτριωμένους, αποξενωμένους, αυτιστικούς, μοναχικούς. Δημιουργούσαν, έτσι, μια ευνουχισμένη και αποπροσανατολισμένη νεολαία, στην οποία προσφερόταν ως απατηλή διέξοδος το τηλεφωνικό «σεξ», οι διαδικτυακές σαχλαμάρες, ο τηλετζόγος. Μια κοινωνία ολότελα παρηκμασμένη και σαπισμένη, στην οποία το μόνο ουσιαστικό φάρμακο αποτελεί μια Ριζική Επανάσταση Σκέψης και Δράσης, μια διαπαιδαγώγηση Ψυχών, με σκοπό την Επανελληνοποίηση του Τόπου, σε όλες τις πτυχές και εκφάνσεις τους.
Αυτό ακριβώς επιθυμούμε και προσπαθούμε να προσφέρουμε και να επιτύχουμε με το έργο μας. Μια Ιδεολογική και Πολιτι(στι)κή Αντεπίθεση των Ελλήνων που θα σημάνει την επιστροφή στις Φυσικές Αξίες. Αντλώντας την αισιοδοξία μας από την Πίστη στην Ζωή, την Δημιουργία και την Ιδεολογία μας, γνωρίζουμε ότι το κύτταρο της Εθνικής και Κοινωνικής Αντίστασης, το οποίο έχουμε δημιουργήσει -και μέχρι στιγμής αντέχει να λάμπει σαν μια μικρή πυγολαμπίδα μέσα στο βαθύ σκοτάδι του ανθελληνισμού και της παγκοσμιοποίησης, μπορεί σε βάθος χρόνου να μετατραπεί σε μια τεράστια «φωτιά» έτοιμη να «κάψει» κάθε τι περιττό στο πέρασμά της, θυμίζοντάς μας την γνωστή ρήσης τού Νίκου Καζαντζάκη και το νόημά της.
Γι’ αυτό, λοιπόν, είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία, χρήσιμη και ορατή μια άμεση Επανάσταση Ιδεών στην Χώρα μας. Μια Επανάσταση Ατσάλινα Ρομαντική, που θα επανασυνδέσει, μέσω της δημιουργικής (και όχι αρρωστημένης) φαντασίας, τον σπασμένο κρίκο ανάμεσα στο Ένδοξο Παρελθόν και το μίζερο-παρακμιακό παρόν, προετοιμάζοντας ένα Ελπιδοφόρο-Αναζωογονητικό Μέλλον.
Μια Επανάσταση Εθνικιστική, που θα αναδείξει την Αξία της Ιδιαιτερότητας και της Αυτοτελούς Ύπαρξης των Εθνών, ενάντια στον, κενό περιεχομένου, κοσμοπολιτισμό της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, τον αφασιακό αεθνισμό και την παρακμιακή φύση της εθνομηδενιστικής αριστεράς. Μια Επανάσταση Παραδοσιοκρατική, μια Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο της διεφθαρμένης εποχής μας.
Γιώργος Μάστορας
