Η συζήτηση για τον Covid-19 και ο χώρος που αυτή λαμβάνει στα ΜΜΕ έχει μειωθεί κατά πολύ και πλέον θεωρείται δεδομένο πως θα «ζήσουμε» με τον ιό. Αυτό, όμως, που μένει εκτός συζήτησης, δεν είναι η επερχόμενη άρση των μέτρων, αλλά η ήδη συντελεσμένη αποτυχία τους. Ουσιαστικά, από το περασμένο καλοκαίρι και μετά όλα τα αποτελέσματα που υπόσχονταν η πολιτική διαχείρισης της πανδημίας δεν πραγματοποιήθηκαν, παρότι οι στόχοι για το επίπεδο εμβολιασμού πιάστηκαν, αλλά και τα ίδια τα μέτρα εφαρμόστηκαν μέχρι κεραίας.
Αρχικά, κατέρρευσε πλήρως το κυβερνητικό αφήγημα για την επίτευξη ανοσίας μέσα από τον εμβολιασμό (που εξ’ αρχής ήταν σαθρό), με την περίπτωση όχι μόνο της Ελλάδος, αλλά και χωρών με εμβολιαστική κάλυψη πάνω από 80% να μπαίνουν σε ένα οξύ πανδημικό κύμα. Έπειτα, σειρά πήραν οι διαχωρισμοί, που δήθεν θα απέτρεπαν την περαιτέρω μετάδοση, με τους Covid-Free χώρους να αποτελούν σημεία υπερδιασποράς. Τέλος, ακόμη και το ιδιαίτερο καθεστώς διαχείρισης με βάση την εμφάνιση της Όμικρον που προκαλεί ηπιότερη νόσηση αποδείχτηκε καταστροφικό μέσα από την εμπειρία των τελευταίων μηνών που όχι απλά ήταν η φονικότερη για την πανδημία (παρά την απόλυτη επικράτηση της νέας μετάλλαξης), αλλά και η αποκλιμάκωση της πίεσης στα συστήματα υγείας είναι εξαιρετικά αργή διεθνώς. Όμως, ακόμα και χώρες όπως η Αυστρία και η Γερμανία, που πρωτοστάτησαν στον αυταρχισμό και την κοινωνική περιθωριοποίηση των ανεμβολίαστων, δεν κατάφεραν να έχουν σημαντικά αποτελέσματα. Επί της ουσίας, όλο το μοντέλο διαχείρισης της πανδημίας, όπως εφαρμόστηκε στον δυτικό κόσμο, απέτυχε παταγωδώς.
Υπό αυτό το καθεστώς αποτυχίας, οδεύουμε στην άρση των μέτρων, σταδιακή και εξίσου παράλογη και αυταρχική όπως και η εφαρμογή τους. Έτσι, πρώτα άρθηκαν τα μέτρα για την χωρητικότητα των γηπέδων και τα τεστ και όχι το υγειονομικό πάσο, που δεν επιτελεί πλέον κανένα σκοπό. Πρώτα θα μπουν μπροστά οι οικονομικοί δείκτες και θα ανοίξει η πρόσβαση στην εστίαση και η διασφάλιση μιας ομαλής τουριστικής περιόδου και έπειτα θα αρθούν τα διχαστικά μέτρα και το καθεστώς διαρκούς τεσταρίσματος (με το αζημίωτο πάντα…) αποκλειστικά των ανεμβολίαστων. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η άρση του μέτρου για το πρόστιμο των 100 ευρώ τον μήνα στους άνω των 60, μέτρο εκ των πραγμάτων ανεφάρμοστο με βάση τις νέες οικονομικές συνθήκες, αλλά και κραυγαλέα σκανδαλώδες. Αλλά ακόμη και αυτή η άρση διαμηνύεται πως θα είναι προσωρινή, ίσως μέχρι το επόμενο φθινόπωρο, όπου αν χρειαστεί και αν οι πολιτικές συνθήκες το επιτρέπουν (όχι οι πανδημικοί δείκτες, αυτοί θεωρούνται πλέον περιττοί) η κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» θα επανέλθει.
Αυτό, άλλωστε, θέλουν να συμβεί και οι γνωστοί «ειδικοί»-τηλεαστέρες, που ήδη επικρίνουν τις ανακοινώσεις για άρση των μέτρων (και ειδικά του πιστοποιητικού), αφού -όπως λένε- αυτό το καθεστώς οδηγεί τους πολίτες να εμβολιαστούν προκειμένου να είναι «ελεύθεροι»! Έτσι απλά, ανοιχτά και αυταρχικά, έπειτα από 2 χρόνια πανδημίας, υποστηρίζεται ακόμη με θράσος πως είναι σωστό να αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση να εμβολιαστείς για να είσαι «ελεύθερος», ακόμη κι αν δεν ισχύει κανένα από τα επιχειρήματα που συνόδευσαν την «στυγνή» εφαρμογή αυτού του καθεστώτος.
Αυτό το νέο καθεστώς «ελευθερίας υπό προϋποθέσεις», ο επιχειρούμενος διχασμός, το «μαρκάρισμα» και η κοινωνική περιθωριοποίηση όσων δεν συμμορφώνονται είναι ένα μόνο από τα «κουσούρια» που αφήνει πίσω της η πολιτική που εφαρμόστηκε στην πλάτη της πανδημίας. Επιπλέον, μαζί μας θα μείνει και η κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», η οποία αποδείχτηκε ότι αποτελεί ένα χρήσιμο «όπλο» στην «φαρέτρα» των ελίτ για «φυσικές» και (όχι μόνον) καταστροφές και αναμένεται να χρησιμοποιείται πιο συχνά από εδώ και πέρα, με διάφορες δικαιολογίες. Υπάρχουν, όμως, και τα υλικά αποτελέσματα της όλης υπόθεσης, τα οποία θα μείνουν παρά την άρση των μέτρων. Τέτοιο είναι και το καθεστώς διάλυσης του ΕΣΥ, με το προσωπικό του να βρίσκεται σε καθεστώς ολιγόμηνων συμβάσεων, αναστολών και μετέπειτα απολύσεων, η μερική ιδιωτικοποίηση του, η εκχώρηση λειτουργιών του σε ιδιώτες. Αυτό το σχέδιο προχώρησε σημαντικά εντός της πανδημίας και αναμένεται να προχωρήσει ακόμη περισσότερο την επόμενη περίοδο. Είναι χαρακτηριστική η εσωτερική ενημέρωση προς τους γιατρούς από την διοίκηση του ΑΧΕΠΑ, που απαγορεύει την νοσηλεία ασθενών χωρίς την σύμφωνη γνώμη της διοίκησης, αλλιώς το κόστος της ιατρικής πράξης θα βαραίνει τον θεράποντα ιατρό…
Για να αποτιναχθούν αυτά και αρκετά άλλα «κουσούρια», απαιτείται ένα μεγάλο ποιοτικό ανέβασμα της Συνείδησης του Ελληνικού Λαού, που να μας προμηθεύσει με τα απαραίτητα «αντισώματα» απέναντι στον διχασμό και στον αυταρχισμό του ανθελληνικού συστήματος της εξουσίας.
Γιώργος Μάστορας
