Οι διθύραμβοι της κυβερνητικής παράταξης, των ΜΜΕ και αρκετών «προσωπικοτήτων» για την παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, στην πραγματικότητα θα έπρεπε να μας προβληματίσουν έντονα για την κατάντια της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα. Ίσως περισσότερο κι από αυτά που είπε και έκανε ο πρωθυπουργός στην Ουάσιγκτον.
Το μήνυμα της παρουσίας Μητσοτάκη ήταν ένα και μοναδικό: «Είμαστε οι καλύτεροι και πιο δεδομένοι υποστηρικτές των ΗΠΑ στην περιοχή, αναβαθμίστε μας και δείξτε μας κάποια εύνοια». Καμία άλλη πρόταση δεν διατυπώθηκε επί της ουσίας, καμία άλλη διπλωματική ή πολιτική τακτική δεν προκύπτει από την επίσκεψη. Η ομιλία στο Κογκρέσο ήταν εκείνη που πρωτίστως έδωσε το στίγμα, αλλά και χαρακτηρίστηκε «ιστορική και εμπνευσμένη». Τι είπε όμως στο Κογκρέσο ο Μητσοτάκης;
Καταρχάς, προσπάθησε να δείξει την ταύτιση με τις ΗΠΑ στο επίπεδο των αξιών και πεποιθήσεων (δεν υπήρξε πρωτοτυπία σε αυτό, καθώς το είχε πράξει και ο προκάτοχος του Τσίπρας). Κοινή πίστη «στην ελευθερία έναντι της τυραννίας, στην θεμελιώδη σημασία του σεβασμού του κράτους δικαίου έναντι του πολέμου και της αναρχίας».
Επιχείρησε, με ανυπόστατο και ανιστόρητο τρόπο, να συνδυάσει την Αρχαία Ελλάδα, την δημοκρατία των ΗΠΑ, την Εθνεγερσία του 1821 και την ιστορία του προηγούμενου αιώνα, καταφεύγοντας σε μεγάλες ακροβασίες και σε ακόμα περισσότερες εκκωφαντικές σιωπές.
Η σύνδεση Μεσολογγίου και Μαριούπολης, πέρα από την κραυγαλέα ασχετοσύνη, εγείρει βεβαίως κι ένα ερώτημα: Από πότε ο πρωθυπουργός και οι ελίτ του κοσμοπολιτισμού που εκφράζει αγάπησαν την πολιτική της άρνησης κάθε «ρεαλισμού»; Δεν είναι οι ίδιοι που είχαν ως τώρα οικοδομήσει όλο το πολιτικό τους πρόταγμα στην άρνηση της «τρέλας» να αντιστέκεσαι; Θυμάται κανείς το «Κούγκι» και πως χρησιμοποιήθηκε ως αρνητικό πρότυπο; Ψιλά γράμματα…
Και βέβαια, η απαραίτητη ονομαστική αναφορά στην Pfizer, την Microsoft, την GP Morgan και γενικά στις αμερικανικές εταιρείες που πρέπει να νιώθουν σαν το σπίτι τους, αλλά και στις σπουδές του ίδιου σε αμερικανικά πανεπιστήμια ως ένδειξη εγγύτητας. Εμπνευσμένες, πραγματικά, αναφορές…
Τέλος, υπενθυμίστηκαν οι «εχθροί της δημοκρατίας», που δεν είναι άλλοι από τους «λαϊκιστές», οι οποίοι τροφοδοτούνται από τις υπαρκτές ανισότητες.
Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν υπήρχε η παραμικρή αναφορά στην Τουρκία, παρά μόνο υπαινιγμοί και απόπειρες να δειχθεί ότι και ο Ερντογάν μοιάζει σε αυταρχισμό και επιθετικότητα με τον Πούτιν, και ότι εκείνος με την επαμφοτερίζουσα πολιτική του δεν μπορεί να είναι δεδομένος σύμμαχος των ΗΠΑ.
Όλη η ομιλία αποτέλεσε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να αποδειχθεί η δυνατότητα που έχουν οι ΗΠΑ να μετατρέψουν την Ελλάδα σε αναβαθμισμένο κόμβο απρόσκοπτης, τυφλής εξυπηρέτησης της στρατιωτικής, πολιτικής και οικονομικής τους παρουσίας.
Κάποιο άλλο ουσιαστικό νόημα στην ομιλία Μητσοτάκη πέρα από αυτό δεν είδαμε. Αλλά και όσοι θριαμβολογούν, δεν μας υποδεικνύουν τίποτε διαφορετικό ως εξαγόμενο από την επίσκεψη στις ΗΠΑ. Μόνο «υπερηφάνεια» για τις ιστορικές αναφορές και τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα στο Κογκρέσο.
Βεβαίως, μένει να αποτιμηθούν οι παράλληλες και οι επόμενες κινήσεις και να εκτιμηθούν όσα έγιναν πίσω από κλειστές πόρτες ή προδιαγράφονται για το άμεσο μέλλον. Το σίγουρο είναι ότι την ίδια στιγμή που η Τουρκία παζαρεύει σκληρά την θέση της και απαιτεί ανταλλάγματα σε όλα τα επίπεδα, οι εγχώριες ελίτ εξακολουθούν να ελπίζουν ότι με τα καραγκιοζιλίκια και τον χατζηαβατισμό θα προστατευθούν από τις κακοτοπιές. Την στιγμή που σχεδόν ολόκληρη η σύγχρονη Ελληνική Ιστορία αποδεικνύει ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ…
Γιώργος Μάστορας
