Γράφει ο Αλέξανδρος Ζερβέας, Μέλος του Πανελληνίου Συμβουλίου του Εθνικού Κόμματος ΕΛΛΗΝΕΣ και υποψήφιος Βουλευτής στον Βόρειο Τομέα Αθηνών
Μια νέα λέξη έχει αρχίσει το τελευταίο χρονικό διάστημα να εμφανίζεται συχνά στον δημόσιο λόγο. Η λέξη συμπεριληπτικός. Χρησιμοποιείται κυρίως από λιμπεραλιστές και αριστερούς και δηλώνει την ανάγκη συμπεριλήψεως, σεβασμού και αποδοχής όλων των απόψεων και προτιμήσεων εντός μιας κοινωνίας. Όλων; Όχι όλων. Όλων των παρά φύση απόψεων και επιλογών. Οι κατά φύση απόψεις και προτιμήσεις στην καλύτερη των περιπτώσεων στιγματίζονται ως οπισθοδρομικές, ενώ στην χειρότερη των περιπτώσεων διώκονται από την σύγχρονη αστυνομία σκέψεως. Η συμπεριληπτική κοινωνία δεν είναι παρά μια άλλη ονομασία της διαβοήτου Ανοικτής Κοινωνίας του προφήτη της Νέας Τάξεως Πραγμάτων, Καρλ Πόπερ. Του οποίου την θεωρία επιδιώκει να εφαρμόσει στην πράξη ο πιστός μαθητής του Τζορτζ Σόρος παρέχοντας στο Σύστημα τους απαιτούμενους για αυτόν τον σκοπό πόρους.
Το τελευταίο, λοιπόν, χρονικό διάστημα γίναμε μάρτυρες εκτός των εχθροπραξιών μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών κι ενός συμπεριληπτικού αντιρωσισμού. Σε διεθνές αλλά και σε εγχώριο επίπεδο. Εντός, φεύ, και της πατρίδος μας παρατηρήθηκε η συγκρότηση μίας Ανίερης Συμμαχίας. Ελληνόφωνοι με άκρως αντικρουόμενες ιδεολογικές, πολιτικές, κομματικές και θρησκευτικές θέσεις ούτε λίγο, ούτε πολύ παρουσιάζουν τον Πρόεδρο Πούτιν σαν την ενσάρκωση του απολύτου κακού. Ένας δαίμονας βγαλμένος από τα τρίσβαθα της Κολάσεως, αναζητών αίμα και σάρκες για να κορέσει τις φρικιαστικές ορέξεις του. Έτσι, νεοφιλελεύθεροι και νεοαριστεροί ορκισμένοι εχθροί της Παραδόσεως, γραφικοί ακροδεξιοί φοβούμενοι το εξορκισθέν εδώ και δεκαετίες φάντασμα του πανσλαβισμού, δημοσιογράφοι στα μέσα μαζικής εξαπατήσεως του Συστήματος, πλουτοκράτες που θεωρούν ότι οι δυτικές πρεσβείες θα τους παραχωρήσουν μεγαλύτερο μερίδιο από την πίτα της οικονομικοπολιτικής διαπλοκής, οπαδοί του Πάπα της Ανατολής, Βαρθολομαίου, λες κι ένα αόρατο χέρι τους συντονίζει, επιτίθενται λυσσωδώς στη Ρωσία του Πούτιν.
Προς τι αυτό το μένος ; Ενδιαφέρονται για τα θύματα του πολέμου; Ασφαλώς και όχι. Εάν ενδιαφέρονταν για τα θύματα του πολέμου θα είχαν καταγραφεί ανάλογες αντιδράσεις τους στον βομβαρδισμό της Σερβίας, στην εισβολή στο Ιράκ, στην επίθεση των τζιχαντιστών στην Συρία. Εκεί, όμως, ο επιτιθέμενος είτε ως φυσικός αυτουργός, είτε ως ηθικός αυτουργός, είχε ως έδρα του την υπερατλαντική υπερδύναμη. Με άλλα λόγια, πρόβλημα των συμμετεχόντων της Ανίερης Συμμαχίας δεν είναι ο πόλεμος και τα θύματα αυτού. Πρόβλημα είναι ο Πρόεδρος Πούτιν και οι Αξίες της Παραδόσεως στις οποίες ομνύει. Μέγα εμπόδιο στην επιβολή της Μεγάλης Επανεκκινήσεως του εχθρού της ανθρωπότητος Klaus Schwab, επικεφαλής της συμμορίας της διεφθαρμένης παγκοσμίου ελίτ του World Economic Forum.
Όλοι οι προαναφερθέντες θέλουν να μας πείσουν ότι ο Πουτιν τρελάθηκε. Γραφικές θεωρίες, δημιουργίες αληθινά «ψεκασμένων» μυαλών, είδαν το φως της δημοσιότητας: Ο Πούτιν λαμβάνει στεροειδή και τρελάθηκε, ο Πούτιν είναι άρρωστος και τρελάθηκε. Η αλήθεια είναι πως ο Πούτιν δεν είναι τρελός, αλλά είναι Ηγέτης! Η σημερινή κρίση στην Ουκρανία προσομοιάζει σε πολλά σημεία με την αντίστοιχη κρίση των πυραύλων της Κούβας. Τότε, τον Οκτώβριο του 1962, το σοβιετικό καθεστώς επιχείρησε να τοποθετήσει πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές στο έδαφος της Κούβας του Κάστρο, σε απόσταση μόλις 140 χιλιομέτρων από την Φλόριντα των Η.Π.Α. . Ασφαλώς, η αποδοχή αυτής της επιδιώξεως των σοβιετικών θα έθετε τις Η.Π.Α. σε μια ιδιότυπη ομηρία, με αποτέλεσμα η τότε ηγεσία της υπερατλαντικής δυνάμεως να απαντήσει σθεναρά θέτοντας την Κούβα σε ναυτικό αποκλεισμό και τον πλανήτη ένα βήμα από την έναρξη του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου. Στην Ουκρανία το καθεστώς Μπάιντεν προσπάθησε να δημιουργήσει ένα προκεχωρημένο φυλάκιο- προτεκτοράτο του Ν.Α.Τ.Ο. σε άμεση γειτνίαση με την Ρωσική Ομοσπονδία. Θα αποτελούσε εθνική αυτοχειρία η αποδοχή της αλλαγής της υπάρχουσας καταστάσεως για τους Ρώσους, ως εκ τούτου ορθότατα υπερασπίστηκαν τα εθνικά τους συμφέροντα με την ισχύ των όπλων. Όσο δίκαιο είχαν οι Η.Π.Α. το 1962, τόσο δίκαιο έχουν και οι Ρώσοι εξήντα έτη μετά. Οι ηγέτες των ισχυρών κρατών γνωρίζουν ότι «κάλλιον το προλαμβάνειν ή το θεραπεύειν» και επιλέγουν ασφαλώς το προλαμβάνειν.
Όλως τυχαίως, μετά από τέσσερα χρόνια ειρηνικής διεθνούς συμπεριφοράς των Η.Π.Α. ο πλανήτης κοιτά έντρομος την άβυσσο ενός ενδεχόμενου παγκοσμίου πολέμου. Ο επικεφαλής των Δημοκρατικών Ιωσήφ Μπάιντεν, εκλεκτός της πέραν του Ατλαντικού διεφθαρμένης ελίτ, αλλάζοντας την σοφή πολιτική τηρήσεως των ισορροπιών του Προέδρου Τραμπ ωθεί αργά αλλά σταθερά την ανθρωπότητα προς τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μόνη διέξοδος αποτελεί η επικράτηση της αρετής της σωφροσύνης εντός του Βαθέως Κράτους των Η.Π.Α., ώστε να αναγκασθεί η γραφική μαριονέτα ονόματι Ζελένσκι να συνθηκολογήσει και να επανέλθει η γαλήνη στην πολύπαθη περιοχή της Ουκρανίας. Δυστυχώς, επί του παρόντος η πιθανότητα αυτή κρίνεται ως ανύπαρκτη και τα χειρότερα δεινά ευρίσκονται μπροστά μας.
Το Εθνικό Κόμμα ΕΛΛΗΝΕΣ, απαιτεί την τήρηση αυστηρής ουδετερότητος στην ρωσοουκρανική σύρραξη. Με την οικονομία να πνέει τα λοίσθια -παρά τα ψεύδη των αργυρώνητων μέσων μαζικής εξαπατήσεως του καθεστώτος Μητσοτάκη-, με την ανυπαρξία εγχωρίου αυτάρκειας σε ενέργεια, γεωργικά προϊόντα, κτηνοτροφικά προϊόντα και οπλικά συστήματα, με την Τουρκία του Ερντογάν να κρατά τις πολεμικές μηχανές αναμμένες και εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες αγνώστου προελεύσεως και αμφιβόλων σκοπών να περιφέρονται δίχως έλεγχο εντός της ελληνικής επικρατείας η επιλογή στρατοπέδου είναι μια όχι μόνο περιττή αλλά και επικίνδυνη πολυτέλεια. Το εθνικό συμφέρον επιτάσσει την αποχή μας από κάθε είδους εμπλοκή στην ρωσοουκρανική διένεξη και παραλλήλως την προετοιμασία του Έθνους – ηθική, πνευματική, υλική- για την επερχόμενη καταιγίδα. Εάν είχαν εισακουστεί από τους κυβερνώντες των περασμένων ετών οι εκκλήσεις του Ιδρυτού του Εθνικού Κόμματος ΕΛΛΗΝΕΣ, Ηλία Κασιδιάρη, για εθνική αυτάρκεια, τώρα θα ατενίζαμε το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία. Έστω τώρα, την ενδεκάτη ώρα, οι κυβερνώντες ας αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Θα βγούμε βρεγμένοι αλλά ας βγούμε τουλάχιστον ζωντανοί.
