Στην Ουκρανία συγκρούονται δύο μεγαλοκρατικές στρατηγικές, οι οποίες επιθυμούν να αλλάξουν τον συσχετισμό σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν πρόκειται «απλώς» για έναν πόλεμο που κάνει η Ρωσία για υπεράσπιση των Ρώσων πολιτών της Ουκρανίας, ούτε για έναν πόλεμο που κάνει η κυβέρνηση Ζελένσκι για να υπερασπίσει την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, με την βοήθεια της Δύσης. Η Ουκρανία, δυστυχώς, είναι ο προθάλαμος της νέας εποχής, στην οποία εισερχόμαστε και σε αυτήν συγκρούονται από την μια οι δυνάμεις της Δύσης (για να αποφύγουν την υποχώρησή τους στον διεθνή στίβο), και από την άλλη οι αναδυόμενες δυνάμεις Ρωσία και Κίνα (που θέλουν να σπάσουν την αμερικανική κυριαρχία και να πρωταγωνιστήσουν αυτές σε κυρίαρχο ρόλο).

Μιλάμε, επομένως, για την κίνηση και τις επιδιώξεις τριών μεγαλοκρατικών δυνάμεων με κοσμοκρατορικές φιλοδοξίες και δυνατότητες. Μια ελλιπής ανάγνωση των υφισταμένων ρηγματώσεων και των μπλοκ που θα συγκρουστούν, καθώς και των σκληρών στρατοπεδεύσεων που συνεπάγονται οι πόλεμοι και το ψυχροπολεμικό κλίμα, αδυνατεί να συλλάβει και το μέγιστο πρόβλημα των προβλημάτων: τι μπορεί να γίνει από την πλευρά των Εθνών και των μικρών-ενδιάμεσων ή αδύναμων χωρών μπροστά στην προετοιμαζόμενη σύγκρουση; Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με την πλήρη συμπαράσταση και των υπολοίπων συστημικών κομμάτων, πήρε σαφή θέση: όλα για την Δύση και το ΝΑΤΟ, διότι «εκεί ανήκουμε» και εκεί βρίσκεται «η σωστή πλευρά της ιστορίας». Όσοι διαφωνούν με αυτήν την επιλογή τι αντιλέγουν; «Απλώς» να αποδυναμωθεί το ΝΑΤΟ και η Δύση, έστω με τα χτυπήματα που ίσως της επιφέρει ο Πούτιν; Αρκεί αυτό; Και μετά «τι»; «Τι;» για την Ελλάδα, ως Έθνος, ως Χώρα, ως Λαός; Πόσο βαραίνουν αυτά στην συνείδησή μας;

Για το Έθνος μας, θα μπορούσε να τεθεί ως κεντρικός στόχος (μη εύκολος μεν, απαραίτητος δε) να αποκτήσουμε (επιτέλους) βαθμούς Κυριαρχίας, να επιδιώξουμε την ουσιαστικά ουδετερότητά μας και να μην εμπλακούμε -άμεσα ή έμμεσα- στον πόλεμο. Γι’ αυτά, όμως, δεν νοιάζεται η κυβέρνηση και το υπόλοιπο πολιτικό κατεστημένο της Χώρας, αλλά ούτε φυσικά ο Μπάιντεν και ο Πούτιν. Αλλά πόσο νοιάζονται όσοι τρέχουν με φόρα να στοιχηθούν πίσω από μια από τις δύο πλευρές;

Η αποφυγή και η κατάργηση των δύσκολων προβλημάτων δεν αποτελεί θέση, αλλά αποφυγή θέσης. Διότι υπάρχει η «ριμάδα» η πραγματικότητα: ο Πούτιν εισβάλει στην Ουκρανία, έχοντας στενές σχέσεις με την Τουρκία και το Ισραήλ στην παρούσα κρίση, κι αυτές δεν είναι έξω από ένα κυνικό-ψυχρό «δούναι και λαβείν». Γι’ αυτό, η επιβεβλημένη αντίθεση κάθε Συνειδητοποιημένου Έλληνα προς την δουλική ΝΑΤΟφροσύνη και την στείρα αντιρωσική υστερία, η καταγγελία των κυρώσεων και της εχθρικής στάσης της επίσημης Ελλάδας ενάντια στην Ρωσία, δεν πρέπει να εμποδίζουν την σωστή παρατήρηση και εκτίμηση των στόχων που έχει και των μέσων που χρησιμοποιεί (και) η ρωσική πολιτική στην περιοχή μας, για τα δικά της συμφέροντα.

Η Πατρίδα και ο Λαός μας, το Έθνος των Ελλήνων, έχουν απόλυτη ανάγκη από ένα Πνεύμα και μια Πολιτική Ανεξαρτησίας και όχι υποτέλειας. Ουδετερότητας και όχι δορυφοροποίησης από ισχυρούς. Υπεράσπισης της Εθνικής Κυριαρχίας απέναντι σε όσους την υπονομεύουν ή την επιβουλεύονται.

Το σύνθημα «ούτε ΗΠΑ-ούτε Ρωσία, Εθνική Ανεξαρτησία» δεν είναι μόνο διαχρονικό, αλλά σήμερα περισσότερο επίκαιρο από ποτέ.

 Γιώργος Μάστορας